— Për këtë — Ema bëri një hap drejt saj —, që nëse vazhdon të mbrosh ata që na shfrytëzojnë, nuk do t’i bllokoj vetëm kartën e Dafinas. Do ta bllokoj edhe tënden.
— Ti… ti s’mund ta bësh këtë…
— Po, mundem. Kjo është llogaria ime. Unë i fitoj paratë. Dhe unë vendos kujt dhe për çfarë ia jap.
Arbeni qëndroi me gojëhapur, i paaftë të thoshte diçka. Ema pa se si në sytë e tij përplaseshin krenaria, fyerja, zemërimi dhe — po, e pa qartë — kuptimi. Ngadalë, me dhimbje, ai e kuptoi se Ema kishte të drejtë.
— Dafina na ka mashtruar — vazhdoi Ema, tashmë më e qetë. — Të dyve, ty dhe mua, dhe edhe nënës sate i ka gënjyer. Paratë nuk i shpenzoi për atë për të cilën ia dhamë. Dhe në vend që ta pranosh këtë, më sulmove mua. Pra, Arben, unë nuk e luaj më këtë lojë.
— Unë… — Arbeni fërkoi fytyrën me dorë. — Nuk e dija.
— Do ta dije, po të më kishe dëgjuar që në fillim.
Ai u ul në divan dhe uli kokën. Ema vazhdoi të qëndronte në këmbë, duke e parë nga lart. Nuk ndjeu kënaqësi. Vetëm lodhje.
— Çfarë të bëj tani? — pyeti më në fund Arbeni, i thyer.
— Telefonoje motrën tënde. Thuaji që ka mbaruar. Që duhet t’i kërkojë falje nënës sate dhe, më në fund, të kërkojë vërtet punë, jo vetëm të bëjë sikur.
— Po nëse…
— Nëse refuzon — është zgjedhja e saj. Por ne nuk marrim më pjesë në këtë cirk.
Arbeni tundi kokën pa e ngritur vështrimin. Ema psherëtiu, shkoi në kuzhinë dhe vuri çajin. Duart i dridheshin lehtë — jehona e përplasjes ende s’kishte kaluar. Por brenda saj kishte paqe. Për herë të parë pas shumë kohësh.
Në mbrëmje, Arbeni e telefonoi Dafinan. Ema nuk përgjonte — rrinte në dhomën tjetër dhe dëgjonte copëza të bisedës.
— Jo, Dafina, ne nuk do të… Sepse ke gënjyer… Po, ma tha nëna… Jo, nuk është faji i Emas, por i yti… Nuk dua të flas më për këtë. Biseda mbaroi.
Ai e mbylli telefonin dhe shkoi te Ema. U ul përballë saj dhe, pas një heshtjeje të gjatë, foli:
— Tha që jam tradhtar — e nxori me zor. — Që zgjodha gruan time në vend të familjes.
— Unë jam familja jote — u përgjigj qetë Ema. — Djali ynë është familja jote. Dafina është një grua e rritur dhe duhet të mbajë pasojat e veprimeve të veta.
Arbeni tundi kokën.
— Më vjen keq — tha. — Që nuk të besova menjëherë. Që të bërtita.
— E pranoj ndjesën — Ema ia kapi dorën. — Por mbaje mend këtë ndjenjë, Arben. Mbaje mend si është kur ai që duhet të qëndrojë pranë teje, papritur kthehet kundër teje.
Arbeni shtrëngoi gishtat.
— Do ta mbaj mend.
Kaluan dy javë. Dafina nuk i kërkoi falje as Emas, as nënës së saj. Por — çuditërisht — gjeti punë shumë shpejt. Me sa duket, kur zhduken paratë e fituara lehtë, motivimi rritet papritur.
Ina Dushku e telefonoi Eman dhe e falënderoi që ia kishte hapur sytë.
— E di, Ema, gjithmonë kam menduar se thjesht po e përkëdhelja. Nga dashuria e nënës. Por tani e shoh se, në të vërtetë, kam rritur një parazit.
— Kurrë nuk është vonë për të ndryshuar — u përgjigj Ema.
Një mbrëmje, teksa ishin shtrirë në shtrat, Arbeni e përqafoi dhe tha me zë të ulët:
— Faleminderit që nuk më le të bëhem një burrë pa shtyllë kurrizore.
— Do të jem gjithmonë pranë teje — u përgjigj Ema. — Por vetëm nëse edhe ti qëndron pranë meje.
Ai e puthi në tëmth.
— Do të jem. Ta premtoj.
Dhe Ema i besoi. Sepse ndonjëherë njeriut i duhet një mësim për të kuptuar çfarë është vërtet e rëndësishme. Arbeni e mori të vetin. Dhe dukej se nxori përfundimet.
Ndërsa karta e Dafinas mbeti e bllokuar. Përgjithmonë.