Marsel Dashi e përzuri nga shtëpia gruan e tij shtatzënë, vetëm sepse ajo priste një vajzë.
Ndërsa dashnores së tij i pagoi një shumë të madhe parash, që në një klinikë private të sillte në jetë djalin aq shumë të dëshiruar.
Por atë ditë, kur fëmija lindi, ndodhi diçka që ia ndryshoi përgjithmonë fatin.
Mëngjesi nisi i ngrohtë në Debrecen; një dritë e artë rrëshqiste mbi çatitë e shtëpive.
Ornela Gashi ecte ngadalë nëpër apartamentin e vogël. Barku i saj i madh mund të jepte shenjë nga çasti në çast se lindja po fillonte. Çdo hap i dukej i rëndë, por gjithsesi i ledhatonte barkun dhe pëshpëriste butë:
– «Qëndro edhe pak, engjëlli im… shumë shpejt do të jemi bashkë.»
Por Marsel Dashi, burri i saj, as që e shikonte.
Që nga momenti kur u zbulua shtatzënia, burri që dikur e mbulonte me përkëdheli dhe premtime, ishte shndërruar në një të huaj të ftohtë e nervoz. Gjithçka e bezdiste: aroma e ushqimit, lodhja e Ornelës, edhe vetë frymëmarrja. Sillet me të sikur ajo të mos ekzistonte më.
Atë mbrëmje, ndërsa Ornela po paloste me kujdes rrobat e vogla të bebit, Marsel Dashi tha fjalinë që e theu përfundimisht:
– «Muajin tjetër do të shkosh qetë-qetë te nëna jote në fshat për të lindur. Këtu gjithçka kushton një pasuri. Atje do t’ia dalësh me një të tretën e çmimit; këtu minimumi shkon katërqind mijë.»