Atje do të dalë për një të tretën e çmimit; këtu minimumi katërqind mijë. Nuk i hedh paratë nga dritarja.”
Ornela Gashi e shikoi me sy të përlotur.
– “Por Marsel Dashi… jam tashmë në muajin e nëntë… rruga është e gjatë, mund të ndodhë çfarëdo…”
Burri ngriti supet, me një gjysmëbuzëqeshje përçmuese.
– “Është puna jote. Edhe atje ka mami. Dhe nuk dua të dëgjoj gjithë ditën ankesat e tua.”
Atë natë, Ornela Gashi e kuptoi se burri që kishte dashur kishte pushuar së ekzistuari.
Dy ditë më vonë, me një valixhe të vjetër në dorë dhe me zemër të thyer, hipi në autobusin që e kthente në fshatin e saj të lindjes, Hajdúhadház.
Nëna e saj, Fjolla Marku, e priste te stacioni. Sapo pa vajzën e zbehtë dhe të rraskapitur, e përqafoi fort.
– “Bijë… rri këtu në shtëpi. Do të kujdesem për ty.”
Ndërkohë Marsel Dashi, sapo Ornela Gashi u largua, vrapoi te e dashura e tij, Denisa Rexha.
Edhe ajo ishte shtatzënë… dhe betohej se mbante në bark një djalë.
Marsel Dashi ndjeu sikur bota ishte e tija.
– “Më në fund do të kem trashëgimtar!” – mburrej.
Nuk kurseu para: Denisën e çoi në një klinikë elitare në Hajdúszoboszló, në dhomë VIP, dhe pagoi pothuajse shtatëqind mijë forintë.
Ditën e lindjes, Marsel Dashi mbërriti me një buqetë të madhe zambakësh.