— Këtu nënshkruani dhe apartamenti do të jetë i juaji — tha noteri, por unë papritur e tërhoqa dorën, sapo pashë se vjehrra ime po shtrihej drejt dokumenteve të mia.
— Këtu nënshkruani dhe apartamenti do të jetë i juaji — noteri ia shtyu dokumentet Elisas, por ajo e tërhoqi dorën me një lëvizje të mprehtë, sapo pa se vjehrra e saj po zgjaste dorën drejt letrave.
Kjo skenë në zyrën noteriale shënoi një pikë kthese në jetën e Elisa Marashit. Ajo ishte ulur përballë noterit, duke shtrënguar dokumentet, dhe ndiente si i ftohti i përshkonte shpinën.
Pranë saj rrinte i shoqi, Visar Hysa, ndërsa përballë ishte e ëma e tij, Fatime Molla. Me flokët e krehur me kujdes dhe sytë e ftohtë gri, ajo ia kishte kthyer jetën në ferr Elisas prej tre vitesh.
— Mirë, të shohim — noteri rregulloi syzet. — Apartamenti do të regjistrohet në emrin e Elisa Marashit, apo jo?
— Jo! — ndërhyri ashpër Fatime Molla. — Në emrin e djalit tim! Kjo është krejtësisht logjike — burri duhet të jetë pronari i pasurisë.
Elisa ndjeu si diçka filloi t’i ziente brenda. Ajo e kishte blerë këtë apartament me paratë e trashëguara nga gjyshja. Me ato para që i kishte kursyer dhe shtuar për pesë vjet. Dhe tani vjehrra e saj donte që apartamenti të regjistrohej në emrin e Visarit?
— Nëna ka të drejtë — foli papritur Visari. — Kështu do të ishte më e rregullt.
Elisa u kthye e tronditur nga i shoqi. Ata e kishin diskutuar këtë! Kishin rënë dakord që apartamenti të ishte në emrin e saj, sepse ishin paratë e saj!
— Visar, ne e kemi biseduar… — nisi ajo, por Fatime Molla ia preu shkurt:
— E dashur, mos bëj skenë para të huajve. Edhe ti e di që kështu do të jetë më mirë për familjen. Kush e di çfarë mund të ndodhë — po sikur të ndaheni, a duhet të mbetet djali im pa asgjë?
Noteri kolliti lehtë:
— Më falni, por unë mund ta përgatis vetëm sipas asaj që është në kontratën e blerjes. Dhe aty blerëse është Elisa Marashi.
— Kjo mund të ndryshohet! — ngriti zërin Fatime Molla. — Visar, thuaji!
Visari u përpoq i sikletosur të gjente fjalët:
— Elisa, ndoshta mami ka të drejtë. Le ta regjistrojmë në emrin tim, ç’rëndësi ka? Fundja, jemi një familje.
Fyti i Elisas u shtrëngua. Tre vjet më parë, kur u martuan, Visari ishte krejt ndryshe. I butë, i vëmendshëm, gjithmonë mbështetës. Por kur u zhvendosën më afër shtëpisë së nënës së tij, gjithçka ndryshoi.
Fatime Molla filloi të kontrollonte gjithçka, ndërsa Visari… nuk ishte më burrë. U kthye në djalin e vogël të mamit, që nuk hidhte asnjë hap pa leje.
— Nuk ka rëndësi? — Elisa u përpoq të ruante qetësinë. — Janë paratë e mia, Visar. Trashëgimia e gjyshes sime.
— E po? — hungëriti Fatime Molla. — Jeni familje! Në një familje normale gjithçka është e përbashkët. Apo mos nuk i beson burrit tënd?
Elisa e pa vjehrrën. Që nga dita e parë kishte ndier se, për këtë grua, ajo nuk ishte e denjë për djalin e saj të shtrenjtë. Shumë e thjeshtë, shumë e varfër, shumë e pavarur. Fatime Molla donte një nuse tjetër — të bindur, të heshtur, që t’i plotësonte çdo dëshirë.
— I besoj Visarit — tha ngadalë Elisa. — Por apartamenti do të jetë në emrin tim.
Në dhomë ra heshtje. Fytyra e Fatimes u skuq:
— Mosmirënjohëse! Ne të pranuam në familje, e ti…
— E unë çfarë? — Elisa u ngrit në këmbë. — Me paratë e mia po e blej apartamentin dhe dua të jem pronare. Është mëkat kjo?
— Visar, a e dëgjon si po më flet?! — vjehrra vuri dorën në zemër. — Ah, nuk ndihem mirë…
Visari u hodh në këmbë dhe vrapoi tek e ëma:
— Mami! Mëmë! Elisa, çfarë i bëre?!
Por këtë teatër Elisa e njihte tashmë përmendësh. Sa herë që mbronte veten, Fatime Mollës i binte menjëherë “infarkti”.
— Të thërras ambulancën? — pyeti noteri, por Fatimja bëri shenjë se nuk kishte nevojë.
— Jo! Vetëm pak ujë… Visar, më ço në shtëpi!
Visari e ndihmoi të ngrihej të ëmën, pastaj e pa Elisan me sy që nxirrnin flakë:
— Je e kënaqur? Deri këtu e çove nënën time!
— Thjesht dua ta blej apartamentin me paratë e mia — u përgjigj Elisa e lodhur.
— Në shtëpi do të flasim — mërmëriti Visari dhe e nxori të ëmën jashtë.
Elisa mbeti vetëm. Noteri e pa me dhembshuri:
— Situatë e vështirë. Por sipas ligjit, keni të drejtë ta regjistroni apartamentin në emrin tuaj. Janë paratë tuaja, vendimi juaj.
— Faleminderit — Elisa mori dokumentet. — Ta mbyllim sot.
Një orë më vonë doli nga zyra me certifikatën e pronësisë në dorë. Apartamenti tani ishte i saj. Megjithatë, nuk ndiente gëzim — vetëm ankth për atë që e priste në shtëpi.
U kthye vonë në mbrëmje. Me qëllim e zgjati kohën, që të mos duhej të përballej me ta. Por shmangia ishte e pamundur. Sapo hyri, nga salloni u dëgjua zëri i mprehtë i Fatime Mollës:
— Më në fund, erdhi zonja e madhe!
Elisa hyri brenda. Visari rrinte ulur në divan pranë nënës së tij; të dy e shikonin sikur kishte kryer një krim.
— E pra, je e kënaqur? — nisi Visari. — E bleve apartamentin tënd të vogël?
— Po — Elisa hoqi pallton. — Gjithçka u mbyll.
— Dhe nuk të vjen turp? — shpërtheu Fatimja. — Po e turpëron familjen! Çfarë do të thonë njerëzit?
— Cilët? — pyeti Elisa e rraskapitur.
— Të gjithë! Fqinjët, të afërmit! Të gjithë do të thonë se nuk i beson burrit tënd, se në familjen tënde nuk ka rregull! …
Elisa u ul në kolltukun përballë tyre:
— Fatime Molla, këto janë paratë e mia. Kam të drejtë të vendos për to siç dua.