— Paratë e tua! — u tall nëna e burrit. — Po kush të mbajti për tre vjet? Kush të bleu rroba? Djali im!
Kjo ishte gënjeshtër. Elisa Marashi punonte si mësuese dhe nuk fitonte më pak se Visar Hysa. Shpenzimet i kishin ndarë gjithmonë përgjysmë. Por të debatoje me vjehrrën ishte e kotë — në botën e saj ekzistonte vetëm ajo që ajo e quante të vërtetë.
— Mamaja ka të drejtë — ndërhyri Visar Hysa. — Unë u kujdesa për ty, dhe ti kështu ma shpërblen.
— Visar, ne të dy punojmë, të dy kontribuojmë në arkën e përbashkët — u përpoq të shpjegonte Elisa Marashi. — Dhe këto para ishin trashëgimi nga gjyshja ime. Nuk kanë asnjë lidhje me buxhetin familjar.
— Gjithçka ka lidhje! — bërtiti Fatime Molla. — Në një familje normale nuk ka “e imja” dhe “e jotja”!
— Atëherë pse shtëpia e pushimit është vetëm në emrin tuaj? — nuk duroi më Elisa Marashi. — Dhe pse makina e Visarit është e regjistruar vetëm në emrin e tij?
Fatime Molla u hutua për një çast, por pastaj u përmblodh shpejt:
— Ajo është ndryshe! Një burrë duhet të ketë pronë! Ndërsa një grua… një grua duhet t’i besojë burrit!
— Unë i besoj Visarit — e pa burrin e saj Elisa Marashi. — Por kjo nuk do të thotë se duhet t’i jap gjithçka që kam.
— Je egoiste! — shpërtheu Visar Hysa. — Mendon vetëm për veten!
Kjo fjali e goditi Elisën si një shuplakë. Egoiste? Ajo që për tre vjet duroi thumbimet e vjehrrës, gatuante për gjithë familjen, lante e pastronte? Ajo që çdo fundjavë e shoqëronte Fatime Mollën nëpër dyqane dhe te mjeku?
— E dini çfarë? — Elisa Marashi u ngrit në këmbë. — Mjaft. Do ta vazhdojmë nesër.
— Nuk shkon askund! — u hodh përpjetë edhe Fatime Molla. — Tani do t’i zgjidhim të gjitha! Visar, thuaji diçka!
— Elisa, ulu — urdhëroi Visar Hysa. — Mamaja ka diçka për të thënë.
Por Elisa Marashi nuk u ul. Qëndroi në këmbë dhe i shikoi këta dy njerëz që mendonin se kishin të drejtë të ndërhynin në jetën e saj, në paratë e saj, në vendimet e saj.
— Jo — tha qetë, por me vendosmëri. — Unë po shkoj të fle. Nëse doni të flisni për diçka, flisni pa mua.
U kthye dhe u drejtua nga dhoma e gjumit, duke lënë pas Visarin e habitur dhe nënën e tij në dhomën e ndenjjes. Pas shpine dëgjoi britmat e indinjuara të Fatime Mollës, por nuk u kthye.
Në dhomën e gjumit mbylli derën dhe u mbështet pas saj. Zemra i rrihte fort. E dinte se kishte kaluar një kufi të padukshëm, kishte thyer rregullat e pashkruara të familjes, ku fjala e vjehrrës ishte ligj dhe nusja duhej të heshtte e të bindjej.
Telefoni i dridhej. Mesazh nga shoqja e saj, Fjolla Sinani: “Epo, e bleve apartamentin? Urime!”
Elisa Marashi buzëqeshi hidhur. Po, e kishte blerë. Por me çfarë çmimi?
Ditët në vijim në shtëpi mbizotëroi një atmosferë e tensionuar. Visar Hysa demonstrativisht nuk i fliste, ndërsa Fatime Molla çdo herë psherëtinte dhe kapte zemrën. Elisa Marashi e duronte në heshtje këtë bojkot, duke e ditur se çdo përpjekje për pajtim do të sillte vetëm një skandal tjetër.
Të premten në mbrëmje, kur Elisa Marashi u kthye nga puna, e priste një surprizë. Në dhomën e ndenjjes nuk ishin vetëm Visari dhe e ëma, por edhe halla e tij, Sofia Gjoni, motra e Fatimes.
— Ja ku erdhi! — shpërtheu Fatime Molla. — Sofia, shikoje! Kjo zonjë nuk do t’i besojë djalit tim!
Sofia Gjoni e mati Elisën me sy:
— Po, e kam dëgjuar historinë. Shumë gjë e shëmtuar, Elisa Marashi, shumë e shëmtuar. Në familjen tonë kjo nuk bëhet.
— Në familjen tuaj nuk është zakon që një grua të ketë pronën e saj? — pyeti qetë Elisa Marashi.
— Mos i dredho fjalët! — murmuriti Fatime Molla. — Këtu bëhet fjalë për besim! Për vlera familjare!
— Pikërisht — e mbështeti Sofia Gjoni. — Vajza ime, kur u martua, gjithçka ia kaloi burrit. Apartamentin, makinën. Dhe ata jetojnë të lumtur!
Elisa Marashi e dinte këtë histori. Vajza e Sofisë ishte divorcuar pas dy vitesh dhe nuk i kishte mbetur asgjë. Por ta thoshte këtë ishte e kotë.
— Elisa, ulu — i tregoi një karrige Visar Hysa. — Sofia erdhi posaçërisht për të folur me ty.
— Për çfarë të flasim? — Elisa Marashi nuk u ul. — Apartamenti tashmë është blerë dhe është regjistruar.
— Pikërisht për këtë po flasim! — Fatime Molla nxori disa letra. — Visari ka gjetur një zgjidhje. Mund ta kalosh apartamentin me dhurim! Ja kontrata, vetëm duhet ta firmosësh.
Elisa Marashi nuk u besonte veshëve. A mendonin seriozisht se ajo do ta jepte falas apartamentin e blerë me paratë e gjyshes së saj?
— Jo — tha shkurt.
— Si jo?! — shpërtheu Sofia Gjoni. — Po ti kush je që flet kështu?! Fatimja të pranoi në familje, e ti…
— Dhe unë çfarë? — ndërhyri Elisa Marashi. — Punoj, fitoj para, mbaj shtëpinë. Jam grua e mirë për Visarin. Por kjo nuk do të thotë se duhet të jap gjithçka!
— Sigurisht që do! — bërtiti Fatime Molla. — Duhet ta respektosh burrin! Duhet t’i besosh!
— E respektoj dhe i besoj — ndjeu Elisa Marashi si i rritej zemërimi. — Por respekti nuk do të thotë se nuk kam asnjë të drejtë!
— Si guxon të flasësh kështu! — u hodh përpjetë Fatime Molla. — Visar, a dëgjon çfarë po thotë?!
— Elisa, mjaft — u ngrit edhe Visar Hysa. — Nuk po sillesh normalisht. Firmose dhe t’i japim fund këtij cirku.
— Unë nuk po sillem normalisht? — qeshi Elisa Marashi me hidhërim. — Ju po mbani mbledhje familjare për të ma marrë apartamentin!