— Askush nuk po merr asgjë! — u fye **Sofia Gjoni**. — Por në një familje të rregullt, prona është e burrit!
— Në një familje normale njerëzit respektojnë njëri-tjetrin — iu përgjigj **Elisa Marashi**. — Jo të nisin fushata lufte kundër dikujt për para.
— Fushatë lufte? — **Fatime Molla** e çoi sërish dorën te zemra. — **Visar Hysa**, e dëgjove? Ajo tha… Ah, po më vjen keq!
Por këtë herë **Elisa Marashi** nuk ra pre e teatrit.
— Mjaft! U lodha! Tre vjet kam duruar manipulimet e tua, histeritë, përpjekjet për të kontrolluar çdo hap timin! Por apartamentin tim nuk e jap!
— Atëherë zhduku prej këtu! — bërtiti **Visar Hysa**. — Dil nga shtëpia ime!
— Shtëpia jote? — **Elisa Marashi** buzëqeshi me hidhërim. — Këtë apartament e kemi marrë me qira bashkë dhe qiranë e paguajmë përgjysmë. Por e di çfarë? Vërtet po iki. Në apartamentin tim.
U kthye dhe shkoi në dhomën e gjumit të paketonte. Pas saj dëgjoheshin britmat shpuese të **Fatime Molla**, lutjet e **Sofia Gjoni**, kërcënimet e **Visar Hysa**. Por **Elisa Marashi** tashmë kishte vendosur.
Dy orë më vonë qëndronte te dera me valixhen në dorë. **Visar Hysa** ia zuri rrugën:
— E ke seriozisht? Për një apartament të mallkuar po shkatërron familjen?
— Nuk është çështja e apartamentit, **Visar Hysa** — u përgjigj **Elisa Marashi** e lodhur. — Është çështje respekti. E drejta ime për të qenë njeri, jo hija e mamit.
— Çfarë di ti për familjen?! — fërshëlleu **Fatime Molla**. — Je një enë bosh! Tre vjet të martuar dhe ende s’ka fëmijë!
Kjo ishte goditje e thellë. **Elisa Marashi** e dinte që kishin vështirësi me shtatzëninë dhe kishin bërë edhe ekzaminime. Ta përdornin këtë si armë…
— Të gjitha të mirat, **Fatime Molla** — **Elisa Marashi** hapi derën. — **Visar Hysa**, nëse do të flasësh, e di numrin tim.
Apartamenti i ri e priti me qetësi dhe erë boje të freskët. Një dhomë, i vogël, por i saji. **Elisa Marashi** e la valixhen në korridor dhe iu afrua dritares. Pamja hapej nga një oborr i qetë me kënd lojërash.
Telefoni binte pa pushim. **Visar Hysa**, **Fatime Molla**, madje edhe **Sofia Gjoni** — të gjithë përpiqeshin ta kapnin. **Elisa Marashi** e heshti telefonin dhe u shtri në divanin e ri që e kishin sjellë po atë ditë.
Mendoi për tre vitet. Për mënyrën si e humbi gradualisht veten, duke u përpjekur t’i përmbushte pritshmëritë e vjehrrës. Për mënyrën si **Visar Hysa** nga burrë i dashur u shndërrua në djalë mamaje. Dhe për faktin se dashuria nuk është arsye që dikush të lejojë poshtërimin.
Në mëngjes e zgjoi zilja e derës. **Elisa Marashi** hodhi një rrobë shtëpie dhe pa nga syri i derës. Jashtë ishte **Visar Hysa**, me fytyrë të rrudhur e sy të skuqur.
— **Elisa**, të lutem, hape — zëri i tij tingëllonte i lodhur, lutës. — Të flasim.
**Elisa Marashi** hapi derën.
— Hyr.
**Visar Hysa** hodhi sytë rreth e rrotull.
— Apartament i bukur. I tillë… i ngrohtë.
— Faleminderit — **Elisa Marashi** shkoi në kuzhinë. — Do çaj?
— Po — u ul **Visar Hysa**. — **Elisa**, ta sqarojmë. Mami tha…
— Ndalo — e ndërpreu **Elisa Marashi**. — Nëse ke ardhur të më përcjellësh mesazhin e nënës sate, mund të ikësh.
— Jo, unë… — **Visar Hysa** hezitoi. — Unë dua të flas. E di, mami shqetësohet. Ajo është mësuar që gjithçka të ndodhë sipas rregullave të saj.
— Edhe ti je mësuar — vuri në dukje **Elisa Marashi**, ndërsa mbushte çajin.
— Ndoshta — pohoi **Visar Hysa** me një sinqeritet të papritur. — Por kjo s’është arsye për ta copëtuar familjen.
— Dhe ajo që kishim ne, sipas teje ishte familje? — **Elisa Marashi** u ul përballë tij. — Jeta jonë drejtohej nga nëna jote. Ajo më thoshte çfarë të vishja, çfarë të gatuaja, si të jetoja. Dhe ti gjithmonë ishe në anën e saj.
— Ajo është nëna ime — **Visar Hysa** uli sytë. — S’mund të dal kundër saj.
— Unë jam gruaja jote. Ose isha. Dhe ti asnjëherë nuk qëndrove në anën time.
**Visar Hysa** rrotulloi në heshtje filxhanin, pastaj ngriti sytë:
— Më fal. Vërtet nuk e kuptoja sa e vështirë ishte për ty. Mami gjithmonë… dukej se kishte të drejtë.
— Është nëna jote dhe e do. Kjo është në rregull — psherëtiu **Elisa Marashi**. — Por kur një burrë martohet, krijon një familje të re. Dhe ajo duhet të jetë e para.
— Do të ndahesh? — pyeti me zë të ulët **Visar Hysa**.
**Elisa Marashi** heshti gjatë. Ende e donte. Atë **Visar Hysa** që kishte njohur katër vjet më parë. Por ai **Visar Hysa** kishte kohë që ishte zhdukur.
— Dua të jetojmë veç — tha më në fund. — Të mendoj. Dhe mendo edhe ti çfarë është më e rëndësishme për ty. Mami apo gruaja.
— Ky është kusht i padrejtë!
— Është e drejtë të prisje që ta dhuroja apartamentin? — **Elisa Marashi** tundte kokën. — **Visar**, jam lodhur duke luftuar për vendin tim në jetën tënde. Duke provuar se kam të drejtë të kem mendimin tim.
**Visar Hysa** u ngrit.
— E kuptoj. Shpresoj të jesh e lumtur në apartamentin tënd të vogël. Vetëm.
— Dhe unë shpresoj që një ditë të bëhesh burrë i pjekur, jo i preferuari i përjetshëm i mamit — ia ktheu **Elisa Marashi**.
Kur dera u mbyll pas **Visar Hysa**, **Elisa Marashi** nuk qau. Shkoi te dritarja dhe e hapi. Ajër i freskët pranveror hyri brenda. Në këndin e lojërave fëmijët qeshnin.
**Elisa Marashi** buzëqeshi. Po, dhembte. Po, ndoshta do të ketë divorc. Por për herë të parë pas tre vitesh ndihej e lirë. E lirë nga kontrolli, nga poshtërimi, nga mbrojtja e përhershme.
Telefoni ra sërish. Në ekran: “**Fatime Molla**”. **Elisa Marashi** e ndërpreu thirrjen dhe e bllokoi numrin. Pastaj edhe atë të **Sofia Gjoni**.
Te numri i **Visar Hysa** hezitoi. Ende shpresonte se ndoshta një ditë do të ndryshonte. Por kjo shpresë po zbehej nga dita në ditë.