Një javë më vonë erdhi një mesazh nga **Visar Hysa**: “Mama dëshiron të takohet. Është gati të kërkojë falje.”
**Elisa Marashi** buzëqeshi. Gati të kërkojë falje? Pas gjithë kësaj?
“Jo” — u përgjigj shkurt.
“Po e shkatërron familjen tonë!” — erdhi mesazhi i zemëruar.
“Jo, **Visar Hysa**. Familjen tuaj e shkatërroi mamaja jote. Ndërsa e jona, duket se në të vërtetë kurrë nuk ka ekzistuar.”
**Elisa Marashi** e la telefonin mënjanë dhe mori metrin. Duhej të matej dhoma për të porositur mobiljet e reja. Mobiljet e saj. Në apartamentin e saj. Për jetën e saj të re.
Të nesërmen, në punë, kolegët e vunë re menjëherë ndryshimin. **Elisa Marashi** nuk dukej më e lodhur dhe e thyer. Ajo buzëqeshte, bënte shaka, fliste me entuziazëm për vitin e ri shkollor.
— Sikur je bërë disa vite më e re — vuri re zëvendësdrejtoresha, **Marsela Rama**. — Çfarë ka ndodhur?
— Jam shpërngulur në një apartament të ri — buzëqeshi **Elisa Marashi**.
— Po burri yt? — pyeti me kujdes njëra nga koleget.
— Burri im ka mbetur me mamanë e tij — u përgjigj **Elisa Marashi** qetësisht.
**Marsela Rama** tundi kokën me mirëkuptim. Edhe ajo kishte kaluar dikur një divorc dhe e dinte sa e vështirë ishte.
— Nëse të duhet ndihmë, më thuaj — tha ajo.
— Faleminderit — **Elisa Marashi** u prek sinqerisht. Gjatë tre viteve me **Visar Hysën**, pothuajse kishte humbur kontaktin me miqtë dhe kolegët. Sepse **Fatime Molla** nuk e pëlqente kur “të huajt” ishin pjesë e jetës së tyre.
Në mbrëmje **Elisa Marashi** u takua me shoqen e saj, **Fjolla Sinani**. U ulën në një kafene të vogël dhe **Elisa** i tregoi ngjarjet e ditëve të fundit.
— O Zot i madh! — **Fjolla Sinani** u trondit plotësisht nga historia. — Vërtet mendonin se do ta dhuroje apartamentin ashtu, pa asgjë?
— Pikërisht. **Fatime Molla** ishte e bindur se nuk do të guxoja të thosha jo.
— Po **Visar Hysa**? Ai vërtet nuk e kupton sa absurde është kjo?
**Elisa Marashi** buzëqeshi me trishtim:
— Është rritur duke besuar se mamaja e tij gjithmonë e di më mirë se kushdo. Dhe ta ndryshosh këtë… nuk e di nëse është e mundur.
— Dëgjo, ndoshta kështu është më së miri — **Fjolla Sinani** i kapi dorën. — Mendo pak: çfarë do të ndodhte sikur të kishit fëmijë? **Fatime Molla** do t’i shkatërronte edhe ata.
**Elisa Marashi** u drodh. Nuk e kishte menduar më parë, por shoqja kishte të drejtë. Çfarë nëne do të mund të ishte në një shtëpi ku çdo hap i saj vëzhgohej dhe kontrollohej?
— E di, ke të drejtë — tha ajo. — Ndoshta vërtet kjo ishte gjëja më e mirë që mund të ndodhte.
Kaloi një muaj. **Elisa Marashi** e mobiloi apartamentin, bleu një mace — një maçok të kuq, të butë e me push, Barsikun, për të cilin kishte ëndërruar gjithmonë, por që **Fatime Molla** nuk do ta kishte lejuar kurrë. Jeta e saj, dalëngadalë, u kthye në shina.
**Visar Hysa** shkruante rrallë. Herë kërkonte takim, herë e akuzonte për egoizëm, herë ankohej se mamaja e tij ishte shkatërruar plotësisht. **Elisa Marashi** përgjigjej shkurt, pa emocione.
Një mbrëmje ra zilja. **Elisa Marashi** hapi derën — dhe mbeti e ngrirë. Para saj qëndronte **Fatime Molla**. Vetëm, pa **Visar Hysën**.
— A mund të hyj? — pyeti me një zë pazakonisht të ulët.
**Elisa Marashi** u tërhoq mënjanë. **Fatime Molla** hyri dhe hodhi sytë përreth:
— Vend i bukur.
— Faleminderit — **Elisa** nuk e ftoi të ulej. — Pse keni ardhur?
**Fatime** mori frymë thellë:
— Dua të flas. **Visari**… është shkatërruar plotësisht. Nuk ha, nuk fle.
— Më vjen keq — u përgjigj **Elisa** thatë.
— Jo, nuk të vjen keq! — shpërtheu vjehrra, pastaj menjëherë u përmbajt. — Më fal. Nuk kam ardhur të grindem.
— Atëherë pse?
Pas një çasti heshtjeje, **Fatime** foli:
— E di, gjithë jetën kam menduar se po bëja gjithçka siç duhet. Rrita një djalë, krijova një shtëpi. Pastaj erdhe ti. E re, e pavarur. Dhe unë… u frikësova.
**Elisa Marashi** e pa e habitur.
— Po, u frikësova — vazhdoi **Fatime**. — Se do të ma merrje djalin. Se do të mbetesha vetëm. Dhe fillova të luftoja. Por… jo kundër teje, por kundër frikës sime.
— Po tani? — pyeti **Elisa** me zë të ulët.
— Tani djali im është i palumtur. Edhe ti je e tillë. Dhe unë… e kuptova çfarë kam bërë.
**Elisa Marashi** heshti. Nuk e kishte pritur këtë.
— Nuk po të kërkoj të kthehesh — shtoi shpejt **Fatime**. — Të lutem vetëm… jepi atij një shans. Të do. Në mënyrën e tij, të ngathët, por të do.
— Po ju? — pyeti **Elisa Marashi**. — A do të jeni në gjendje ta lini të lirë? Ta lejoni të jetojë jetën e vet?
**Fatime** uli kokën:
— Do të përpiqem. Betohem se do të përpiqem.
Pasi ajo u largua, **Elisa Marashi** qëndroi gjatë ulur në errësirë. Barsiku iu ngjit në prehër dhe filloi të gërhiste kënaqshëm. **Elisa** i ledhatoi gëzofin e butë dhe mendoi.
A mund të ndryshojë vërtet dikush? A mund të kthehet **Visar Hysa** te burri që ajo kishte dashur? A është e aftë **Fatime Molla** të tërhiqet vërtet në plan të dytë?
Nuk e dinte përgjigjen. Por një gjë e dinte me siguri: kurrë më nuk do të lejonte që t’i merrej dinjiteti. Kurrë nuk do të hiqte dorë nga apartamenti i saj, nga pavarësia e saj, nga e drejta për të qenë vetvetja.
Dhe **Visar Hysa**… këtë do ta vendoste koha. Nëse vërtet e do, do ta dëshmojë. Jo me fjalë, por me vepra. Dhe atëherë ndoshta — vetëm ndoshta — do të kishin një shans për një familje të vërtetë. Pa kontroll, pa manipulim, në mënyrë që askujt të mos i duhet të heqë dorë nga vetja.
**Elisa Marashi** ndezi dritën dhe u drejtua nga kuzhina për të përgatitur darkën. Barsiku vrapoi pas saj me gëzim, duke mjaukur.
Jeta vazhdonte. Jeta e saj. Në apartamentin e saj. Sipas rregullave të saj.
Dhe kjo ishte e mrekullueshme.