— Je parazite, nga ty s’ka asnjë dobi! — burri ma bllokoi kartën dhe kërkoi një shtëpi perfekte falas. Unë buzëqesha dhe shpalla grevë. Pas katër ditësh ai shkoi te drejtoria me kostum të pistë, ndërsa në shtëpi e priste Rozafa me rrip…
Qëndroja te dritarja dhe shikoja si Erioni parkonte “Fordin” e tij. E bënte si pronar, duke zënë një e gjysmë vende mbi bar. Po ashtu sillej edhe në shtëpi — zinte gjithë hapësirën, pa u marrë parasysh me askënd.
Në apartament vinte erë byreku me lakër dhe pastërti. Kisha shpenzuar tre orë duke pastruar, kisha hekurosur një mal rrobash, kisha shkuar në treg për gjizë fshati — i pëlqenin petullat me gjizë për mëngjes — isha një grua ideale.
Erioni hyri, hodhi çelësat mbi komodinë dhe i flaku këpucët në mes të korridorit, duke lënë një pellg të pistë.
— Tung, — mërmëriti pa më parë. — Ka gjë për të ngrënë?
— Tung, Erion. Laji duart, darka është gati.
Shkoi në kuzhinë, dëgjova zhurmën e kapakut të tenxheres.
— Përsëri lakër? — u dëgjua i pakënaqur. — Doja mish, biftek. Me çfarë u more gjithë ditën?
— Erion, biftekët ishin dje, sot ka byrek, sallatë dhe supë.
— Sallata është bar. Unë jam burrë, më duhen kalori, punoj si i mallkuar, sjell para në shtëpi! Ndërsa ti rri në shtëpi, pështyn tavanin; ishte kaq e vështirë të skuqje një copë mish?
“Rri në shtëpi”.
Unë punoja nga shtëpia, mbaja kontabilitetin për dy biznese të vogla, fitoja tridhjetë mijë. Po, pak, por mbulonte shpenzimet komunale, ushqimet dhe kurset e fëmijës. Por për Erionin këto ishin “për karfica”; mendonte se, meqë isha në shtëpi, isha staf shërbimi.
— Meqë ra fjala, — përtypi një kafshatë. — Të premten kemi event pune, përvjetori i firmës. Shefi tha të vijmë me gratë, veshja — koktej.
— Në rregull, — pohova. — Më duhet të blej një fustan dhe të prenotoj për stilim.
— Ç’fustan? — Erioni u mblodh në vetvete. — Ke një në dollap, blu.
— Bluja është pesë vjeçare, Erion. Me të kam qenë në dasmën e motrës sate.
— E çfarë? Është në rregull, mos shpik. S’ka para, kemi hipotekë, kredi për makinën. Do shkosh me blunë dhe rregullohu vetë, di ta bësh.
— Pra do që unë të “përputhem me statusin”, por s’do të shpenzosh?
— Luljeta, mos ma çaj kokën! Thashë — s’ka para, dhe ti rri mbi qafën time. Mjaft, biseda mbaroi.
Papritur u ndal, vështrimi i ra mbi lavaman.
Aty ishte një filxhan i vetëm kafeje. E kisha pirë pesë minuta para se të vinte dhe s’kisha arritur ta shpëlaja — më ra telefoni, një klient.
— Ç’është kjo? — Erioni tregoi me pirun nga lavamani.
— Filxhan.
— E shoh që është filxhan, pse është i palarë?
— S’pata kohë.
— S’pate kohë?! — shpërtheu, fytyra iu mbush me njolla. — Ti je gjithë ditën në shtëpi! Ke një detyrë — rregull! Dhe unë vij në rrëmujë! Ka enë në lavaman, s’ka ushqim normal! Parazite! Nga ty s’ka asnjë dobi, vetëm shpenzime! Të shtypësh butonat e lavatriçes s’është si të ngresh thasë!
Qëndroja dhe e shikoja: thërrimet e byrekut që i fluturonin nga goja. Njollën e salcës mbi mbulesën e tavolinës që sapo e kishte bërë.
Fyerje? Jo. Fyerja ishte një vit më parë; tani ishte lodhje dhe… zemërim.
Buzëqesha.
— Ke të drejtë, Erion.
Ai u step.
— Çfarë?
— Ke të drejtë, vërtet nuk bëj asgjë. Të shtypësh butona është hiçgjë; e meqë qenka kështu — pse të mundohem? Nga sot do të mos bëj zyrtarisht asgjë, siç the.
— Oh, vetëm drama mos! — tundi dorën. — Ta shohim sa do të zgjasë. Shko laje filxhanin.
E mora filxhanin, e vura në lavastovilje dhe shtypa butonin “Fik”.
Greva filloi.
Mëngjesin e ditës tjetër, Erioni vraponte nëpër apartament me të brendshme.
— Luljeta! Ku është këmisha?! Ajo blu!
Unë rrija në kuzhinë, lexoja një libër. Në tavolinë ishte pjata ime me qull dhe pjata e djalit, Ylli; për Erionin nuk pritej asgjë.