— Në shportë, zemër, — u përgjigja unë, pa i hequr sytë nga faqja.
— Si në shportë? E hodha dje! Pse nuk është larë?
— Po ja, unë jam parazite, më vjen dembel të shtyp butona, s’është si të mbash thasë, por prapë qenka lodhëse.
Erioni u turr në kuzhinë.
— Po tallesh me mua? Kam mbledhje!
— Vish të bardhën.
— E bardha s’është hekurosur!
— Hekuri është në dollap, dërrasa pas derës, përpara.
— Ti… ti je serioze? Po mëngjesi?
— Për vete dhe për Yllin kam gatuar, ti ha në mensë. Ti fiton para, mund ta përballosh.
— Aha, kështu qenka? — ai ngushtoi sytë. — Mirë, meqë je kaq parimore…
Ai rrëmbeu telefonin, hyri në aplikacionin e bankës.
— Po ta bllokoj kartën shtesë dhe nuk do të të jap më para për ushqime. Meqë nuk i kryen detyrat e tua, nuk do të të mbaj. Jeto me tridhjetë mijë eurot e tua, ta shohim si do këndosh.
— Në rregull, — ngrita supet. — Jetoj me të miat.
Ai veshi këmishën e rrudhur, lidhi kravatën shtrembër dhe doli, duke përplasur derën.
Në mbrëmje erdhi i uritur.
— Çfarë ka për darkë?
— Për mua dhe Yllin — hikërror me pulë. Për ty — atë që ke blerë.
— S’kam blerë gjë! Ti duhet të blesh ushqimet!
— Me çfarë parash? Ma bllokove kartën, dhe paratë e mia janë paratë e mia. Bleva ushqim vetëm për vete dhe fëmijën.
— Po e lë burrin pa bukë?!
— Jo, thjesht nuk mbaj parazitë. Vetë e the: kush nuk punon, nuk ha. Unë nuk punoj në shtëpi — pra ti nuk më ushqen. Ti nuk më blen ushqime — pra unë nuk të ushqej. Logjike, apo jo?
Erioni hapi frigoriferin. Aty ishin kutitë e mia, të shënuara me marker: “LULJETA”, “YLLI”.
Ai u përpoq të merrte njërën.
— Mos e prek, — i thashë qetë. — Është për nesër. Po e hëngre, nuk do gatuaj tjetër.
Ai shau, nxori nga ngrirësi pelmenë të vjetër që kishin gjashtë muaj aty. I zjeu; tenxheren, sigurisht, nuk e lau.
Lufta kaloi në fazë pozicionale.
Të premten ishte ai banketi i famshëm; Erioni u përgatit dy orë. Hekuroste kostumin, u mbulua me kolonje.
— Je gati? — më thirri.
Dola me xhinse të vjetra dhe një pulovër. Fytyra pa grim, flokët të lidhura bisht.
— Ti… ti do shkosh kështu?! — syri i Erionit iu drodh.
— Po, se ti the që s’ka para për fustan, s’ka për sallon, ndërsa fustanin blu e ka ngrënë mola. Pra shkoj me ç’kam.
— Do më turpërosh! Atje do jenë gratë e themeluesve me diamante!
— Eh, burrat e tyre ndoshta janë bujarë. Unë jam gruaja e një menaxheri që e numëron çdo qindarkë; le ta shohin të vërtetën.
— Nuk shkon askund! — bërtiti ai. — Rri në shtëpi!
— Me kënaqësi, — i hoqa atletet. — U argëtoftë, zemër.
Ai shkoi vetëm, i tërbuar si djalli.
U kthye nga mëngjesi, i dehur.
— Të gjithë pyesnin ku ishe, — ankohej duke hequr këpucët. — Thashë që ishe sëmurë, u detyrova të gënjej! Për shkakun tënd!
— I shkreti, — thashë. — Shko fli në divan; në dhomën e gjumit mban erë alkool, s’e duroj.
Të shtunën në mëngjes ra telefoni, Rozafa.
— Luljeta! — zëri i vjehrrës tingëllonte. — Më telefonoi Erioni! U ankua! Thotë që po e mban pa bukë, nuk i lan këmishat, nuk shkove në banket! Çfarë është kjo, e humbe krejt ndërgjegjen?
— Rozafa, ejani, — i thashë. — Shikojeni vetë.
— Do vij! Menjëherë! Do vë rregull!
Erdhi pas një ore, me çanta, i solli djalit kotleta. Hyri në apartament dhe… mbeti.
Në hundë goditi era; koshin e plehrave s’e kishin nxjerrë prej katër ditësh, kapaku s’mbyllej, kundërmonte kalbësirë. Në lavaman ngrihej një mal enësh: pjata me ketchup të tharë, një tenxhere me pelmenë të ngjitur, filxhanë me myk. Në dyshemenë e korridorit ishin shpërndarë toptha balte nga çizmet e Erionit.
Ndërsa unë rrija në kolltuk, me maskë fytyre, dhe lexoja një revistë.