— O Zot… — pëshpëriti Rozafa. — Ç’është kjo? Një strofull?
— Është apartamenti i djalit tuaj, Rozafa, në gjendjen e tij natyrore.
— Luljeta! Ti je grua! Ti duhet…
— Unë s’duhet asgjë. Erioni tha që jam parazite dhe s’bëj asgjë; vendosa t’u përmbahem fjalëve të tij.
— Po ai punon! Lodhet!
— Po unë nuk lodhem? — u çova në këmbë. — Rozafa, ejani, dua t’ju tregoj diçka.
E çova në banjë. Aty ishte një mal rrobash të pista, çorapet e Erionit ishin hedhur kudo në dysheme.
— I shihni këto? — e pyeta. — Të gjitha i ka bërë djali juaj për katër ditë. Unë pastroja pas vetes dhe Yllit; kjo është “kontributi” i tij.
Rozafa shtrëngoi buzët; ishte maniake e pastërtisë, për të një rrëmujë e tillë ishte fyerje personale.
Ajo shkoi në kuzhinë, hapi sobën; gjithçka ishte mbuluar me yndyrë.
— Erion! — bërtiti.
Erioni doli nga dhoma, i përgjumur, me të brendshme.
— O, mamë! Tung! Erdhe? Më solle qofte? Se kjo… — më bëri me shenjë mua, — s’më ushqen.
— Do t’i shohësh qoftet! — shpërtheu Rozafa, kapi peshqirin e pistë nga tavolina dhe ia plasi të birit mbi shpatull.
— Auu! Mamë, ç’pate?!
— Ti, derr! Në ç’gjendje e ke kthyer shtëpinë?! Kështu të kam rritur?! Çorape kudo! Tualeti… pfu!
— Mamë, po Luljeta duhet…
— Luljeta s’është shërbëtore! Është gruaja jote! Dhe nëna e fëmijës tënd! E ti, derr, as pas vetes s’pastron dot? Ia ke bllokuar paratë? Ti?!
— Po… një moment edukativ…
— Do ta shohësh tani “momentin”! — nxori portofolin. — Luljeta, sa të ka borxh për ushqime?
— Pesë mijë për një javë.
Rozafa nxori një kartëmonedhë prej pesë mijë eurosh dhe e vuri mbi tavolinë.
— Ja, blej ushqim normal për vete dhe për Yllin; ky le të hajë petë derisa të mësojë të lajë tualetin.
U kthye nga i biri.
— Jam e tronditur, Erion. Mendoja se ishe burrë, po ti… parazit shtëpiak. Turp.
Ajo mori çantën me qofte dhe u largua. Erioni qëndroi me gojën hapur; aleati i tij kryesor kishte kaluar në anën e armikut.
E hënë, mëngjes. Erioni kishte një prezantim të rëndësishëm, raportin vjetor para investitorëve. I duhej kostumi i tij “me fat”, blu i errët, dhe dosja me dokumente.
Vrapoi te dollapi — kostumi s’ishte.
— Luljeta! Ku është kostumi?!
— Te karrigia, — iu përgjigja nga kuzhina.
Vrapoi te karrigia në sallon; kostumi varej aty. I tëri me qime të bardha maceje dhe me një njollë yndyre në jakë.
— Ti… ti s’e ke pastruar?!
— Dhe pse duhet ta kisha pastruar? Ti i ke bllokuar paratë; pastrimi kimik kushton.
— Nuk ia dal vetë! Prezantimi është pas një ore!
Kapi dosjen me dokumente që ishte mbi tavolinë, e hapi dhe ulëriti.
Në faqen e parë të raportit shkëlqente një vizatim me marker të kuq: një figurë me kokë të madhe me mbishkrimin “BABI KOPRRAC”. Ylli kishte dhënë maksimumin.
— A-a-a!!! — bërtiti Erioni. — Ku e kishe mendjen?! Fëmija i shkatërroi dokumentet!
— Po pushoja; të kujdesesh për fëmijën është punë, dhe unë jam në grevë.
Erioni qëndronte në mes të dhomës, me kostum të ndotur, me raport të shkatërruar, me një çorape në këmbë; tjetrën s’e gjeti kurrë në malin e rrobave.
— Po ma shkatërron karrierën! — ulërinte. — Po ma prish jetën! Do të të shkatërroj!
— Jo, i dashur, — u çova. — Karrierën po e shkatërron vetë. Nuk e vlerësoje prapavijën që të siguroja. Mendoje se rehatia është falas, se këmishat e pastra rriten në pemë. Tani s’ka më prapavijë: shko në takim me njolla dhe me vizatimin “Babi koprrac”. Le t’i shohin investitorët sa i suksesshëm je, një menaxher që s’di as të vërë rregull në shtëpi.
Ai më pa me urrejtje dhe frikë; e kuptoi se do të shkoja deri në fund. Kapi xhaketën, dosjen dhe doli me vrap nga apartamenti, duke harruar të veshë çorapen tjetër.
Gjithë ditën prita një telefonatë. Mendoja se do të bërtiste, por ishte qetësi. U kthye në tetë të mbrëmjes; hyri dhe dukej i rrahur.