Në duar mbante një buqetë gjigante me trëndafila dhe qese nga një restorant i shtrenjtë. Shkoi në kuzhinë dhe i vuri qeset mbi tavolinë. Në apartament kundërmonte plehrat aq fort sa të digjnin sytë.
— Përshëndetje, — tha ai me zë të ulët.
— Përshëndetje, si shkoi prezantimi?
— Keq fare. Shefi vuri re njollën, pyeti mos kisha fjetur në garazh. Ndërsa vizatimi… u detyrova ta shkul fletën, por aty ishte grafiku, qeshën të gjithë, ma prenë bonusin tremujor.
— Gjynah, — thashë pa shumë interes. — Po çorapen e gjete?
— Jo, gjithë ditën me një çorape, më është gërryer këmba.
U ul në karrige dhe e mbajti kokën me duar.
— Luljeta, më fal, jam idiot. Vërtet mendoja… që ishte e lehtë të rrije në shtëpi, por sot… kur kërkoja atë çorape, gati sa nuk qava. E kuptova që pa ty jam zero, i paaftë për jetën e përditshme, dhe Rozafa kishte të drejtë, jam derr.
Nxori nga xhepi një zarf.
— Ç’është kjo?
— E zhbllokova kartën, i transferova aty pesëdhjetë mijë euro dhe ja… edhe cash, për spa apo çfarë të duash. Kjo është paga jote për një javë “pushim”, e llogarita sipas tarifave të agjencisë: pastrim, gatim, dado, lavanderi — doli shtrenjtë.
E mora zarfin.
— Dhe ja edhe kjo.
Ai vuri mbi tavolinë një kartëvizitë.
— Është kompani pastrimi, nesër vijnë, do ta lajnë gjithçka. Pastrim i përgjithshëm, e kam paguar. Nuk dua që ti ta rregullosh këtë rrëmujë, është faji im.
E pashë. Ishte i sinqertë; poshtërimi në punë dhe qortimi nga Rozafa ia kishin kthjelluar mendjen më mirë se çdo bisedë.
— Ndjesat pranohen, — thashë. — Por kam një kusht.
— Çfarë? Çfarëdo.
— Periudhë prove — një muaj. Edhe një fjalë e vetme “parazite”, “rri në shtëpi” apo “s’është punë me thasë” — dhe unë shkoj te Rozafa për dy javë, ndërsa ti mbetesh me Yllin dhe me punët e shtëpisë ballë për ballë, zhytje e plotë. U kuptuam?
— U kuptuam, — pohoi me kokë. — Betohem, asnjë fjalë më.
U ngrit në këmbë.
— Po i nxjerr plehrat, se s’po merret frymë.
Mori qesen e plehrave, e lidhi dhe shkoi nga dera. Unë e ndiqja me sy; mësimi ishte mësuar. Me çmim të shtrenjtë — bonusin dhe nervat, — por ishte mësuar.
Shkova te lavastovilja, e hapa dhe shtypa butonin “Start”.
Jeta po kthehej në shtratin normal, por tani ishte shtrat partneriteti të barabartë, jo skllavërie.
Dhe biftekët… sot do t’i skuq unë, i ka merituar për nxjerrjen e plehrave.
(Fund)
Shtyp “Pëlqej” dhe merr vetëm postimet më të mira në Facebook ↓
Rozafa u fut me vrull në shtëpinë time për të shkatërruar planet tona për të blerë një apartament dhe për të na marrë kursimet, por nuk e priste një përgjigje të tillë
— A jeni fare në vete?! Kjo është shtëpia ime! Zhdukuni menjëherë! Nuk ju kam dhënë të drejtë të jeni këtu!
Kur babai turpërohet nga fëmijët e tij
— Mendon se do ikësh bukur? Do të të zhvesh deri në fije! — tha Era, duke e parë drejt e në sy
— Kjo është shtëpia ime, edhe nëse emri yt figuron në disa letra, — deklaroi Rozafa, duke lëvizur mobiliet ndërsa unë isha në punë
— Atëherë ha darkë me Rozafën tënde, unë po shkoj në shtëpi, — u zemërova me burrin që e kishte sjellë Rozafën në restorant
Pse në shtëpinë time më tregoni çfarë të nxjerr në tavolinë? Ikni
— Ne vendosëm që kursimet tuaja të shkojnë për një apartament për Mian, — nxori Rozafa
— Burri fshehurazi po përgatiste një dhurim të apartamentit tim për kunatën! Rozafa siguronte se kështu do të kishte “paqe në familje”.
Shokës ziliqare nuk dua t’i tregoj për jetën time. Kurse ajo kërkon
“Largohu, kjo nuk është shtëpia jote!” — bërtiste Rozafa, pa e ditur aspak që emri im ishte në testament…
E bleva këtë vilë verore për ne, jo për mamikën tënde! — Rozafa vendosi ta kalojë gjithë verën te nusja
— Epo, i more dhjetë milionët? Atëherë është koha të “pajtohemi”! — deklaruan ish-burri dhe Rozafa
Ti je vetëm, s’të duhet banesë
— Po ikën? Po kredinë e prindërve kush do ta shlyejë? — e pyeti burri gruan
Koment *
Emri *
Email *
Sajti
Ruaje emrin tim, email-in dhe adresën e faqes në këtë shfletues për komentet e mia të ardhshme.
Δ
Postimet e fundit
Komentet e fundit
Arkiva
Kategoritë