Telefonata e copëtoi qetësinë e mëngjesit — këmbëngulëse, e mprehtë, sikur dikush po ia ngulte gishtin butonit të portofonit pa pushim. U futa me fytyrë në jastëk, duke u përpjekur ta injoroja atë zhurmë. Ora tetë e mëngjesit të së shtunës. Asnjë njeri normal nuk telefonon kështu në fundjavë.
Por zilja nuk pushonte. Në kokë më shkrepi një mendim i ankthshëm — Luljeta Peshkatari? Kastriot Kola, burri im, rrotullohej nga njëra anë në tjetrën pranë meje, duke murmuritur diçka të pakuptueshme në gjumë.
— Fike, — pëshpëriti ai me zë të ngjirur.
Duke u mbështjellë me nxitim me rroben time të vjetër blu, të konsumuar deri në fije, u nisa drejt korridorit. Flokët më ngatërroheshin, qepallat më ngjiteshin dhe në gojë kisha shijen e hidhur të një nate pa gjumë. Në panelin e portofonit pulsonte një dritë. Shtypa butonin.
— Kush është? — nxora me zor, me zë të ashpër nga gjumi.
Nuk pati as “mirëmëngjes”, as “jam unë”. Mes një kërcitjeje të lehtë të altoparlantit shpërtheu një zë i njohur, therës deri në djegie.
— Hape!
Një valë akulli më përshkoi shpinën. Bardha Shehu. Vjehrra ime. Zemra më ra në fund të barkut. Nuk kishte paralajmëruar për vizitë. As telefonatë, as mesazh. Thjesht kishte ardhur që në mëngjes herët. Dhe toni i saj nuk premtonte asgjë të mirë.
Shtypa mekanikisht butonin e hapjes së derës së pallatit dhe mbeta e ngrirë në vend, duke dëgjuar si kërciste çelësi në ashensor, teksa zgjidhte katin. Duart m’u drejtuan vetvetiu për të rregulluar flokët, por i ula, duke i shtrënguar në grushta. Pse? Për t’u dukur e rregullt para saj? Sot kjo nuk kishte asnjë rëndësi.
Dera e ashensorit u hap me një kërcitje dhe në korridor u dëgjuan takat. Hapa të shpejtë, të prerë, plot zemërim. Mora frymë thellë dhe hapa pak derën.
Në prag, e përmbytur nga drita e ftohtë e mëngjesit që vinte nga dritarja e shkallës, qëndronte Bardha Shehu. E përkryer, si gjithmonë. Prerja e shkurtër e flokëve e krehur në valë të rregullta, në fytyrë tonalitet bezhë dhe sy të vijëzuar, mbi supe një pallto e lehtë kashmiri në ngjyrë kaki. Prej saj vinte një parfum i shtrenjtë me nota të athëta, që të priste hundën pas ajrit të ndenjur të dhomës sonë të gjumit.
Vështrimi i saj, i ftohtë dhe vlerësues, rrëshqiti mbi rrobën time, mbi flokët e palara, dhe në sytë e saj u ndez diçka që i ngjante një triumfi përçmues.
— A ke luajtur mendsh? — këto qenë fjalët e saj të para. Ajo nuk hyri, por thuajse u derdh në korridor, duke më shtyrë me vrullin e saj. — Të telefonova tri herë! Pse nuk e hap telefonin?
— Po flija, — u përgjigja me zë të ulët, duke ndier si më nxehej fytyra nga turpi dhe zemërimi. Pse duhej të justifikohesha?
— Flije? — ajo gërhiti, duke hequr pallton dhe duke e varur në varëse pa leje, sikur kështu duhej. — Në këtë orë të gjithë njerëzit normalë janë zgjuar. Ku janë paratë?
E shikoja, e paaftë të gjeja fjalë. Truri refuzonte të punonte.
— Çfarë parash? — nxora më në fund.
— Mos bëj budallaqen, Elvana Imeri! — zëri i saj tingëlloi si tel i tendosur. — Më erdhi mesazh nga banka! Transferimi është refuzuar! Dhe Kastriot Kola dje la të kuptohej se ti ke dhënë dorëheqjen nga puna! Çfarë janë këto iniciativa? Dhe ku është Kastriot Kola? Fle, ndërsa ti po e fut gjithë familjen në telashe?
Ajo e shqiptoi “gjithë familjen” me një patos të tillë, sikur bëhej fjalë për shpëtimin e fisit nga zhdukja. E jo për një transfertë mujore, që ajo ishte mësuar ta merrte si diçka të vetëkuptueshme.
Ajo kaloi në sallon, sytë e saj kërkonin rrëmujë ku të kapeshin. Dhe e gjetën. Filxhani i djeshëm me çaj të papirë mbi tavolinën e vogël, telekomandat e shpërndara.
— Bardha Shehu, mirëmëngjes edhe juve, — thashë, duke e ndjekur dhe duke u përpjekur të mblidhja veten. — Të mos flasim te dera. Çfarë ka ndodhur?
— Çfarë ka ndodhur? — ajo u kthye vrullshëm nga unë dhe pashë në sytë e saj një zemërim të vërtetë. Nuk ishte thjesht bezdi. Ishte panik. Paniku i njeriut të cilit i është marrë diçka shumë e rëndësishme. — Më erdhi mesazh që transferimi automatik nuk ka kaluar! Dhe Kastriot Kola dje përmendi se ti ke lënë punën! Çfarë është kjo vetëvendosje? Me çfarë do jetoni ju me Kastriot Kola? Apo vendose ta çosh familjen time në mjerim?
Qëndroja në mes të sallonit tim, duke u ndier si mysafire e paftuar, si një fajtore e kapur në flagrancë. Dhe e gjitha sepse kisha ndalur së dhëni para. Paratë e mia.
Bardha Shehu, pa pritur ftesë, u ul në divan, duke zënë pikërisht qendrën e tij, sikur të ishte froni i saj i ligjshëm. Qëndrimi i saj — shpina drejt, duart e mbledhura mbi gjunjë, vështrimi sundues — fliste vetë: tani do të kishte gjyq. Dhe unë isha në bankën e të pandehurës.
Unë mbeta në këmbë në mes të dhomës, duke u ndier e zhveshur nën atë vështrim të mprehtë, vlerësues. Ajo kaloi ngadalë sytë mbi dhomë dhe, pa dashje, e ndoqa me shikim: pluhuri mbi televizor, rroba ime e konsumuar deri në butësi, jastëku i rrudhur në kolltuk. Çdo detaj dukej se vetëm sa e forconte ndjenjën e saj të epërsisë.
— Pra, Elvana Imeri, pa budallallëqe, — nisi ajo, duke shqiptuar çdo fjalë me prerje. — Ma shpjego veprimin tënd. A je në vete fare? Lë një punë të mirë dhe anulon transfertat. Me çfarë do jetoni ju me Kastriot Kola? Apo vendose ta shkatërrosh familjen time?
Fjalët e saj m’u bënë nyje në fyt. “Familjen time”. Kjo tingëlloi si një dënim. Unë gjithmonë kisha qenë e huaj këtu, e ardhur nga jashtë. Një njollë në tablonë e përkryer të lidhjes së tyre.
— Nuk do ta shkatërrojmë askënd, Bardha Shehu, — thashë qetë, por me vendosmëri, duke shtrënguar pëllëmbët në grushta dhe duke i fshehur në palat e rrobës. — Thjesht nuk mund të dërgoj më para çdo muaj. Kemi shpenzimet tona.
— Çfarë shpenzimesh? — ajo gërhiti, duke bërë një fytyrë përçmuese. — Kredi? E keni mbyllur pothuajse. Makina? Kastriot Kola ka një të mirë. Apo nuk të dalin për ca tekat e tua femërore? Buzëkuq, shalle?
M’u duk sikur më hodhën ujë të valë. E gjithë historia pesëvjeçare e “kërkesave” dhe “huave” poshtëruese më doli para syve në një pamje të vetme të tërbuar.
— Për “faturat” tuaja, — fillova, dhe zëri më dridhej nga emocionet. — Edhe pse keni apartamentin tuaj me dy dhoma dhe një pension të mirë. Për “mjekimin” e Marsel Rexha-s, kur gjoja kishte dëmtuar shpinën, e më pas postoi foto nga peshkimi. Për “studimet” e mbesës suaj, Nora Prifti, në kurse anglishteje, që i la pas një muaji. Këto vetëm për vitin e fundit.
I rendisja një nga një, dhe me çdo pikë fytyra e saj ngurtësohej gjithnjë e më shumë, duke u kthyer në një maskë zemërimi të ftohtë.
— Nuk i kam llogaritur, Bardha Shehu, por nëse i mbledh, dalin shuma shumë serioze. Dhe falënderim nuk kam dëgjuar asnjëherë. Vetëm kërkesa të reja.
— Kjo quhet ndihmë për familjen! — shpërtheu ajo, qetësia iu ça si flluskë sapuni. — Nuk jemi të huaj! Duhet të gëzohesh që mund të ndihmosh të afërmit! Kastriot Kola e kupton këtë. Kurse ti… ti thjesht nuk do të integrohesh vërtet në familjen tonë. Ti gjithmonë ke qenë më vete.
Në fjalët e saj kishte një të vërtetë aq helmuese, aq të rafinuar, sa më erdhi të bërtisja. Po, kisha qenë më vete. Sepse që në fillim më kishin vënë në rolin e lopës së mjelë, jo të një anëtareje të familjes. Sukseset e mia në punë i interesonin vetëm për shumën e mundshme të transfertës. Problemet e mia — si një pengesë bezdisëse që mund ta ulte atë shumë.
Ndjeja si më përshkonin mornica. Jo nga të ftohtit, por nga ndërgjegjësimi i thellësisë së kësaj padrejtësie. Të gjitha këto vite kisha heshtur, isha përpjekur të isha e përshtatshme, kisha shpresuar se një ditë kjo do të vlerësohej. Por sa më shumë jepja, aq më shumë kërkonin. Dhe tani, që isha ndalur, isha kthyer në armike.
Në pragun e derës së dhomës së gjumit u shfaq një hije. Aty qëndronte Kastriot Kola, burri im. Ishte i zbehtë, me fytyrë të rrudhur nga gjumi, vetëm me pantallona sportive. Ai shikonte herë mua, herë nënën e tij, dhe në sytë e tij lexohej një hutim panik. Shfaqja e tij nuk solli lehtësim. Vetëm sa e thelloi ndjenjën e rëndë të vetmisë.
Ai qëndronte në prag, duke fërkuar fytyrën e përgjumur me pëllëmbë, dhe pamja e tij — bluzë e rrudhur, flokë të çrregullt, vështrim i humbur — vetëm sa theksonte gjithë dramatizmin e situatës. Kastriot Kola. Burri im.