Valdrini e mbante inatin brenda, por për një kohë të gjatë ishte përmbajtur. Derisa Gjergji edhe një herë tjetër, “krejt pa dashje”, i shkeli bishtin… Këtë macja nuk e duroi më. Kur Gjergji u largua për një thirrje urgjente, Valdrini vendosi t’i drejtohej hakmarrjes së lashtë macore…
Valdrini e konsideronte veten me fat. Endacak kishte qenë për shumë pak kohë. Sapo mbeti vetëm, u nis rrugëve, i trishtuar dhe i hutuar, dhe krejt rastësisht u gjend te pragu i shtëpisë së tij të ardhshme.
— Shiko çfarë kuqosh i bukur! — u dëgjua nga lart, dhe disa duar të forta e ngritën nga asfalti.
As nuk arriti të frikësohej — përballë tij ishte një burrë me mjekër. Pastaj frika u bë e panevojshme: në sytë e të panjohurit shkëlqente mirësi, dhe buzëqeshja e tij të qetësonte.
— Hajde me mua, shok. Do të të ushqej siç duhet. E nëse do — qëndro përgjithmonë, — i propozoi burri me mjekër.
Këlyshi i maces nuk kundërshtoi. Nuk kishte ç’të humbte, dhe uria po ia kujtonte veten. Kështu përfundoi në repartin e zjarrfikësve të një qyteti të vogël shqiptar.
— Sa i kuq që është! Tamam zjarr! Ku e gjete këtë bukurosh, Xhevahir? — burrat seriozë zbuteshin sapo e shihnin këlyshin dhe e përkëdhelnin me kënaqësi.
Xhevahiri me mjekër buzëqeshte:
— Pikërisht te porta e gjeta. Ecën si të ishte një shkëndijë që rrëshqet mbi asfaltin e zi.
— Ta quajmë Valdrin! — propozoi një nga zjarrfikësit. — Emri më i përshtatshëm për mikun tonë të kuq.
Të gjithë e mbështetën idenë. Edhe vetë Valdrinit i pëlqeu emri. Kështu mbeti…
*****
Me kalimin e kohës, Valdrini u shndërrua në një mace të madhe e të bukur, të kuqe — një i dashur i vërtetë i repartit. Zjarrfikësit e adhuronin: e ushqenin me bollëk dhe e përkëdhelnin sa mundnin. Megjithatë, kishte edhe përjashtime.
— Ç’është kjo që keni bërë këtu? Kopsht fëmijësh? — ankohej një nga punonjësit.
Quhej Gjergj, por pas shpine të gjithë e thërrisnin thjesht Gjergj ose “Miu” — nofka nuk i ishte ngjitur kot.
— Keni hapur kopsht zoologjik! Në repart zjarrfikësish nuk ka vend për kafshë shtëpiake! Sidomos për mace të kuqe kaq të pacipa!
Por askush nuk ia merrte seriozisht fjalët: të gjithë e dinin karakterin e Gjergjit — gërnjar e i bezdisshëm, por pa rrezik të vërtetë. Maksimumi që mund të bënte ishte ndonjë prapësi e vogël, si përmbysja e tasit apo mbyllja e derës para hundës.
Valdrini i duronte këto sjellje në heshtje… deri në një moment. Derisa një ditë Gjergji përsëri, “pa dashje”, i shkeli bishtin…
Këtë macja nuk e fali dot. Dhe kur Gjergji u nis për një thirrje, Valdrini i përgatiti një surprizë sipas të gjitha ligjeve të hakmarrjes macore: kreu nevojat e tij pikërisht në shapkat e armikut.
Sa bërtiti Gjergji kur u kthye! Sharjet binin njëra pas tjetrës… Ndërsa Valdrini rrinte pak më tutje dhe shijonte ndjenjën e ëmbël të hakmarrjes… derisa Gjergji i tërbuar papritur kapi rripin.
— Tani do ta shohësh ti! — gjëmoi mbi kokën e maces; rripi çau ajrin me një fishkëllimë pranë tij.
Valdrini kërceu si i djegur dhe u turr jashtë dhomës; zhurma e enëve që binin e shoqëroi ikjen e tij të rrufeshme. Askush më parë nuk e kishte prekur as me gisht… dhe as kësaj here nuk ia dolën.
— Lëre macen rehat! — u dëgjua një zë i njohur pas tij.
— Mos u përziej, Xhevahir! I dashuri yt ma ndoti shapkat! — hungëroi Gjergji i tërbuar dhe sërish e ngriti rripin për të goditur…