Por Xhevahiri ia kapi dorën:
— Mos guxo të prekësh kafshën! Vetë e ke fajin që Valdrini nuk të deshi. S’duhej ta kishe ngacmuar. Macet janë krijesa të zgjuara, e kanë kujtesën të shkëlqyer.
Deri sa ia zinte paksa bishtin, ai duronte. Por çdo gjë ka një kufi — tani vetë e kërkove, — Xhevahiri ia rrëmbeu rripin nga duart Gjergjit të tërbuar dhe e kërcënoi: — Vetëm provo ta prekësh macen — do ta hash pas qafës, dhe të tjerët s’do rrinë mënjanë!
Gjergji mërmëriti diçka nën hundë. Dukej qartë se ia mbajti inatin, por më nuk iu afrua Valdrinit. Edhe macja mbante distancë prej tij — të dy bënin sikur nuk e vinin re fare njëri-tjetrin…
Ndërkaq, për zjarrfikësit e tjerë macja e kuqe u bë mik i vërtetë dhe hajmali, madje edhe ngushëllues shpirtëror. Pas daljeve të vështira, burrat pëlqenin ta merrnin në krahë, të ndanin shqetësimet, të ankoheshin për fatin dhe thjesht t’i ledhatonin qimen e butë.
Valdrini e pranonte këtë me mirëkuptim — gërhiste i kënaqur, i ngrohte me trupin e tij dhe u falte ndjesinë e rehatisë.
«Sa me fat jam në jetë», mendonte shpesh ai. «Edhe pse mbeta jetim që kotele dhe u endja gjatë pa shtëpi… Por fati prapë u mëshirua për mua dhe më solli këtu — në këtë qoshe të mrekullueshme, mes njerëzve të mirë… Vërtet një me fat!»
Por një ditë të zymtë vjeshte, jetën e tij të qetë e prishi shfaqja e Taulantit, i cili kishte një këndvështrim krejt tjetër për gjërat…
*****
Një mëngjes Valdrini u shtri pranë portës së garazhit, ku dremitnin makinat e kuqe zjarrfikëse, dhe vështronte se si gjethet e fundit të verdha silleshin në ajër para se të binin në pellgjet e ftohta…
— Hej ti, endacak! Si po ja kalon? — një mace gri me vija, me feçkë të gjerë, rrinte mbi gardh dhe e shikonte Valdrinin me përçmim të hapur.
— Endacak je ti! — u fye Valdrini. — Për dijeni, ti tani po rri pranë shtëpisë sime!
— Çfarë shtëpie qenka kjo? — u shtriq me përtesë dhe harkoi shpinën i panjohuri, duke qeshur me përbuzje. — Kjo është thjesht një repart zjarrfikës. Ndërsa shtëpia e vërtetë duhet të jetë e rehatshme… me të gjitha kushtet.
Dhe më kryesorja — atje jeton gjyshja ime. Ajo më adhuron: më mban në krahë sapo e kërkoj, më ledhaton sa të dua dhe, për më tepër, më ushqen me gjëra të shijshme.
Madje më vuri edhe një emër të përshtatshëm — Taulant. Plaka e zgjuar e kuptoi menjëherë veçantinë time. Po ti, a ke njeriun tënd personal?
— Unë kam një ekip të tërë! Dhe të gjithë më duan pa masë. Vetëm njëri doli i bezdisshëm… — Valdrini tundi bishtin me nervozizëm.
— Ekipi nuk është serioz. Njeriu duhet të jetë një i vetëm — aq besnik sa për ty t’ia shqyejë fytin kujtdo! Ja si gjyshja ime më mbron me mish e me shpirt! — Taulanti u rehatuan më mirë mbi gardh dhe i mbështolli putrat me bishtin e pushuar. — Ka karakter luftarak ajo.
Mbaj mend një rast: njëherë po e ngacmoja bandën e Eduartit pranë marketit. I kam qejf t’i tall:
“Hej ju atje! Kuajt pleshtakë! Sa mbetje mblodhët sot?”
Natyrisht që banda e Eduartit u tërbua: qimet iu ngritën përpjetë të katërve… Dhe u turrën pas meje! Kurse unë hop-hop-hop — drejt e te gjyshja përmes dritares: “Maaaa!” — i bërtas asaj.
Plaka ime e kuptoi menjëherë ç’po ndodhte: doli te dritarja dhe u bërtiti shokëve të Eduartit:
“Marsh që këtej, përpara se t’ju lag me ujë!”