Ata, sigurisht, u frikësuan dhe ia mbathën me vrap. Ndërsa unë, i fshehur pas shpinës së gjyshes, shihja nga dritarja dhe qeshja me zë të ulët. Ja, a dinë njerëzit e tu të bëjnë kështu?
Valdrini u mendua:
— Me të vërtetë… Vështirë se do të mundnin. Edhe nuk kanë kohë të merren me budallallëqe të tilla. As dëshirë të madhe. E Gjergji, me shumë gjasa, do të më kishte dorëzuar vetë pa hezitim…
Por Taulanti s’ka pse ta dijë këtë. Shikojeni sa i rëndësishëm sillet.
— Edhe të mitë qëndrojnë mur për mua! — deklaroi Valdrini dhe u drejtua nga garazhi.
— Mur… — mërmëriti Taulanti, duke kërcyer mbi asfalt. — Një i ardhur i mjerë, e hiqet si i madh…
Ai u ngut për në shtëpi: gjyshja sot kishte premtuar të gatuante qofte nga mëlçia. Dhe për më tepër, Taulanti kishte ndërmend të ndalej te marketi — t’i ngacmonte ca leckamanë të lagjes…
*****
Që atëherë kaloi pak më shumë se një muaj. Në shpirtin e Valdrinit ishte vendosur një zbrazëti e trishtuar:
«Ndoshta Taulanti ka të drejtë… Një kafshë duhet të ketë një njeri të vetëm. Ndërsa unë jam i rrethuar nga dykëmbësh — dhe duken të gjithë të mitë, por në të vërtetë askush s’është vërtet imi. Del që jam si një mace e përbashkët… por në fakt e askujt.
Të paktën armikun e kam krejt konkret — Gjergjin. Vështirë se e ka harruar fyerjen e vjetër. Po pret çastin, po nuhat… Mund të godasë në çdo sekondë. Atëherë kush do të më mbrojë? Një herë pata fat… Por hera e dytë mund të mos vijë.»
Xhevahiri nuk i dinte mendimet e zymta të maces së kuqe, por edhe vetë kishte arritur në një përfundim të ngjashëm.
— Djem, sigurisht që macja këtu në repart e ka mirë… Por po mendoj: ndoshta ta marr në shtëpi? Nuk i dihet ç’mund të ndodhë — mund të ikë ose të humbasë… Ose Gjergji mund t’i kujtohet e kaluara…
— Do të na vijë keq ta lëmë talismanin tonë, — ranë dakord zjarrfikësit. — Por ke të drejtë: në shtëpi do të jetë më i qetë.
Xhevahiri u gëzua për këtë mbështetje dhe u ngut t’ia ndante lajmin Valdrinit:
— Gjithçka u vendos! Sonte fle këtu për herë të fundit! Nesër, pas ndërrimit, shkojmë bashkë në shtëpi! Do të bëhesh macja ime e shtëpisë?
Valdrini nuk u besonte veshëve.
«Mos vallë fati i dëgjoi mendimet e mia? U tregua më në fund bujar dhe më dhuroi një shtëpi të vërtetë bashkë me Xhevahirin!» — gëzonte ai me vete, duke u rrotulluar rreth këmbëve të zotërisë dhe duke mërmëritur nga lumturia; bishti i dridhej nga emocionet.
Megjithatë, gëzimi i zbehej nga një mendim:
«Po kush do të kujdeset tani për zjarrfikësit në vendin tim? Kush do t’i dëgjojë? Kush do të bëhet mbrojtësi i tyre пушист?»
Por fati di të befasojë… Ai gjithmonë ka një plan rezervë.
*****
— Maaa! — një britmë therëse e copëtoi heshtjen e natës.
Valdrini u hodh përpjetë dhe vështroi jashtë: nëpër rrugën e zbrazët po vraponte Taulanti Gri, dhe pas tij po ndiqnin katër figura të dobëta.
«Eduarti me të vetët!» — e kuptoi menjëherë Valdrini. Ai u ngjit mbi pragun e dritares së hapur dhe bërtiti:
— Këtu! Hajde këtej! Shpejt!
Taulanti nuk kishte nevojë për shumë lutje: u turr brenda repartit të zjarrfikësve, u rrëzua mbi pragun e dritares pranë tasit të Valdrinit dhe mbylli sytë nga lodhja; frymëmarrja i ishte çrregulluar nga vrapi. Ndjekësit nuk guxuan të hynin pas tij: bërtitën pak në oborr dhe u shpërndanë nëpër qoshe.
— Hajde, nxirre ç’ke! — kërkoi Valdrini pasi mysafiri mori frymë dhe piu ujë nga tasi i tij.
— Çfarë ka për të treguar!.. Gjithçka mbaroi për mua… Lumturia ime u shemb në një çast… U bë copë e grimë… — zëri i Taulantit dridhej nga lotët. — Gjyshja ime e mirë vdiq… Sa vuajta!.. Sa shumë vuajta…