Por fatkeqes‑zjarrtë kjo iu duk pak…
Por edhe fati i lig mendoi se nuk mjaftonte kaq. Së shpejti, në prag u shfaq farefisi i plakës sime — një teze me kostum të kuq flakë, si papagall, me një shtresë të trashë grimi, dhe shoqëruesi i saj i zbehtë.
— Mobiliet — në plehra, apartamentin do ta rregullojmë, — urdhëronte zonja laramanë. — Ndërsa këtë barkderrin… po aty ku edhe mbeturinat! S’ka ç’i duhet të sillet këtej!
E imagjinon? Më quajti barkderr!
Po ç’mendon? Burri i saj pa ngjyrë i zbatoi të gjitha pa asnjë kundërshtim. Kështu përfundova në rrugë. Dhe unë s’jam i përshtatur për një jetë të tillë. As që e di nga t’ia mbaj. U nisa pa qëllim…
Arrita te marketi dhe aty ishte shoqëria e Eduartit. Nuk u përmbajta dot:
— Si po ju shkojnë pleshtat? Sot paskeni ditë pushimi? Shoh që po qejfeni, as që kruheni fare.
Menjëherë u hodhën pas meje. Unë, nga zakoni, u turrra drejt dritares sime… Krejt harrova: plaka nuk është më, dritarja është e mbyllur, rruga e prerë. Kështu ia dhashë vrapit ku më çonin sytë. Për fat, këmbët më sollën te ti.
Po ç’të bëj më tej — s’e kam idenë…
Taulanti heshti dhe e pa Valdrinin me shpresë, sikur ai t’i dinte përgjigjet e të gjitha pyetjeve të botës. Valdrini u mendua:
“Unë po iki… Ndoshta Taulanti mund të zërë vendin tim? Pse jo? Është i madh, i lëmuar… Vërtet pak i pacipë. Por kjo rregullohet: do t’i bëjmë një bisedë edukative.”
— Dëgjo, Taulant, kam një ide. Do të doje ta zije vendin tim?
— Po ti ku po shkon?
— Po zhvendosem në apartamentin tim. Gjeta një njeri për vete… personal.
Taulanti nuk hezitoi gjatë:
— Dakord! Sigurisht, djemtë e tu s’e zëvendësojnë gjyshen time të mirë… Por më mirë të jetoj me ta sesa të bie në kthetrat e Eduartit.
— Vetëm një gjë: zakonet mbretërore lëri jashtë pragut! Me burrat sillju butë dhe me durim: dëgjoji pas turnit, mjaullit pranë tyre për t’i qetësuar… Tani je edhe shok, edhe ngushëllues shpirtrash, edhe simbol fati për ta. Dhe ki kujdes nga Gjergji — nuk është njeri i thjeshtë… mua s’më kishte për zemër!
Taulanti dëgjonte me vëmendje dhe tundte kokën.
*****
Në mëngjes, Xhevahiri u përgatit të shkonte në shtëpi dhe në garazh gjeti Valdrinin pranë një maceje të madhe gri.
— Kush është ky? — u habit ai.
Griu iu afrua dhe u fërkua pas këmbëve të tij me një mërmëritje të kënaqur.
— Pra, paske gjetur zëvendësues! — e kuptoi Xhevahiri.
— Tani janë dy? — në derë u shfaq Gjergji.
— Po ta them qetë: njërin e marr me vete. Griu erdhi në vend të Valdrinit dhe tani do të punojë këtu, — buzëqeshi Xhevahiri.
Dhe papritur edhe Gjergji buzëqeshi:
— E di çfarë… kjo mace më pëlqen madje! E madhe… solide… ka pamje serioze… Ngjyra e qetë e qimes… Jo si ai portokalliu juaj llafazan! Fytyra i ngjan tamam asaj të babait tim!
Taulanti e pa Valdrinin me habi:
“Ky qenka i rrezikshëm për mua?..”
Valdrini vetëm ngriti supet: dukej se Taulanti do ta kishte më të lehtë të sistemohej në repartin e zjarrfikësve sesa kishte qenë dikur për të vetë. Dhe kjo ishte mirë…
Ndërkohë, Xhevahiri u përshëndet me të gjithë banorët e repartit dhe, bashkë me macen, u nis për në shtëpi drejt një jete të re — një varg i gjatë‑gjatë ditësh të lumtura për t’i jetuar së bashku.