Arlindi i pëshpëriti mjekut: “Doktor, mos i thoni që dëgjoj gjithçka. Më duhet të di kujt i pengoj në këtë shtëpi.” Mjeku heshti për një çast, vështroi adoleshentin e zbehtë në shtratin e ekzaminimit dhe gruan pranë derës, e cila rrotullonte me nervozizëm rripin e çantës. “Është Luana e tij,” e ndihmoi infermierja e zhdukur me lëvizjen e buzëve. Por tani, kur mjeku pa në sytë e djalit, e kuptoi se nuk ishte thjesht një ankesë për dëgjimin.
Quhej Arlind, ishte katërmbëdhjetë vjeç dhe dy javë më parë kishte kaluar një inflamacion të rëndë të trurit. Mjekët i kishin thënë Luanës se rrezikoheshin komplikime, përfshirë humbjen e dëgjimit. Që atëherë Luana, e ëma e tij, u përsëriste të gjithëve pa pushim: “Ai pothuajse nuk dëgjon fare, flisni më fort.” Arlindi shikonte në heshtje nga dritarja dhe shtirej sikur nuk i vërente bisedat pas shpine.
Atë ditë Luana e solli Arlindin për kontroll. U ul e lodhur në karrige, ndërsa mjeku e thirri Arlindin në dhomën ngjitur për testin e dëgjimit. Teksa infermierja po përgatiste pajisjet, djali u përkul nga mjeku dhe tha pothuajse pa u dëgjuar:
— Doktor, silluni sikur ende dëgjoj keq. Ju lutem. Unë… thjesht dua të di.
— Të dish çfarë? — pyeti po aq qetë mjeku.
Arlindi gëlltiti:
— Nëse Luana vërtet më do, apo kujdeset për mua vetëm nga keqardhja. Në shtëpi, kur mendon se nuk dëgjoj, flet ndryshe.
Mjeku ndjeu se diçka iu shtrëngua brenda. Por djali vazhdoi:
— Kur të dilni, i thoni se ende dëgjoj keq. Dua të… të dëgjoj çfarë do të thotë për mua, kur të mendojë se nuk e dëgjoj. Thjesht… mos më shikoni ashtu. Do ta përballoj.
Ekzaminimi tregoi: dëgjimi i Arlindit ishte pothuajse plotësisht i rikthyer. Megjithatë, mjeku, duke shkelur rregullat, i bëri me shenjë djalit dhe doli në korridor me një psherëtimë qëllimisht të rëndë.