— Dëgjimi për momentin është shumë i dobët — i tha mjeku Luanës, në mënyrë që Arlindi, i cili kishte mbetur në dhomë me derën pak të hapur, ta dëgjonte. — Ndoshta nuk do ta dëgjojë pëshpëritjen, vetëm të folurën e fortë. Përgatituni për një rehabilitim të gjatë.
Luana mbylli sytë dhe u ul e lodhur.
— E kuptoj — pëshpëriti.
Dhe atëherë gjithçka mori një drejtim tjetër nga ai që priste Arlindi.
— Jam një nënë e keqe, apo jo? — i shpërtheu papritur dhe zëri i dridhej. — I kam prishur të gjitha. Duhej ta kisha vënë re më herët që diçka nuk shkonte. Orë të tëra rrinte me kufje; unë mendoja se ishte thjesht huncutëri adoleshente. Dhe tani… tani ndoshta as mua nuk më dëgjon.
— Nuk jeni fajtore — u përgjigj mjeku qetësisht. — Sëmundjet ndodhin.
— Pse pikërisht atij? — Luana e fshehu fytyrën në pëllëmbë. — As që e keni idenë sa i lidhur ishte me muzikën. Ëndërronte të bëhej teknik zëri. Mbrëmjeve rrinte te laptopi i vjetër, përziente tinguj, më regjistronte në telefon “kryeveprat” e tij. Unë qeshja… mendoja se do t’i kalonte. Dhe tani mendoj: çfarëdo që të jetë për momentin, vetëm të mos mbarojë. Që të mund të dëgjojë edhe një herë si i them se jam krenare për të.
Arlindi u fsheh pas derës dhe shtrëngoi gishtat në buzën e shtratit të kontrollit. Zemra i rrihte në fyt. Kjo nuk ishte ankesa që priste. Mendonte se do të dëgjonte: “Jam e lodhur prej tij”, “më bezdis”, “është e vështirë të kujdesesh për një të paaftë”. Në vend të kësaj, dëgjoi ëndrrën e tij të vetme, të thënë me zë të lartë nga e ëma.
— Ia thoni këtë? — e pyeti mjeku butë.
— Jo — pranoi Luana me zë të ulët. — Kam frikë se mos e tremb. Kam frikë se, po t’i tregoj sa e madhe është frika ime, ai do të ndihet barrë. Në shtëpi ec me buzëqeshje, dhe natën… — u ndal. — Natën numëroj paratë.