Ilaçe, rehabilitim, pajisje. Tashmë e kam shitur pianon e Luanës sime. Ajo më mësoi të luaja, por unë kurrë nuk mësova. Ai… ai i nxirrte meloditë me vesh që në fëmijëri. Dhe unë as që e vura re, e dini? Punonja, nxitohesha, gjithmonë “më vonë”. Dhe tani ndoshta nuk do të ketë më kurrë “më vonë”.
Arlindi ndjeu lot në sy. Iu kujtua se si një natë, zgjuar nga etja, dëgjoi Luanën, duke menduar se ai flinte, teksa i pëshpëriste dikujt në telefon: “Nuk e di çfarë të bëj. Ai nuk dëgjon asgjë. Është bërë kaq i mbyllur. Kam frikë se do ta humbas.” Atëherë ai kuptoi vetëm fjalët e para dhe mendja e tij e plotësoi pjesën tjetër: “atë.”
— Ndonjëherë mendoj — vazhdoi Luana — se do të ishte më mirë sikur të jetonte me të atin. Atje ka më shumë para, më shumë mundësi. Por… — vuri dorën në kraharor — atëherë nuk do të kisha arsye të zgjohem në mëngjes.
Jetoj mes dy frikërash: ta humbas fizikisht dhe ta humbas shpirtërisht, nëse ai mendon se jam këtu vetëm nga mëshira.
Mjeku heshti për një çast, pastaj tha:
— Gaboheni vetëm në një gjë. Mendoni se ju mendoni për të. Dhe ndoshta ai po i plotëson mendimet edhe për ju. Provoni, të paktën ndonjëherë, të thoni atë që ndjeni vërtet, e jo atë që “duhet”.
Arlindi shtrëngoi dhëmbët. Çdo psherëtimë e saj, çdo fjalë, i nxirrte nga mushkëritë nga një copë të atij guri të rëndë që kishte mbajtur në kraharor për vite me radhë. Doli se pas murit të frikërave të tij, ajo kishte të vetat.
Pas pak minutash mjeku u kthye. Arlindi i fshiu shpejt lotët me mëngë. Mjeku u ul përballë tij dhe e pyeti me zë të ulët:
— Atëherë, mjaft?
— Po — pëshpëriti Arlindi — vetëm… bëni edhe një “gabim”, ju lutem.
— Çfarë?
— Thuajini të vërtetën. Por ashtu që të mendojë se ende nuk dëgjoj plotësisht. Unë do t’ia them gjithçka, kur të jem i aftë.