Një orë më vonë, tashmë në shtëpi, Luana po e ndihmonte Arlindin të hynte në dhomë. Ai ishte jashtëzakonisht i heshtur. Kur ajo u kthye për t’u larguar, Arlindi foli papritur qartë dhe me zë të prerë:
— Luana…
Ajo u ndal në prag.
— E di — tha ngadalë, duke parë nga dyshemeja — edhe sikur të pushoja së dëgjuari muzikën… prapë do të të dëgjoja ty. Si ecën në kuzhinë, si shan çajnikun, si i bërtet maces. Kaq më mjafton.
Luana u drodh dhe u ul befas në karrige, duke ia mbuluar gojën me dorë.
— Arlind… — zëri iu thye — Më dëgjon?
Ajo ngriti sytë dhe, për herë të parë pas një kohe të gjatë, ai u buzëqesh vërtet:
— Të dëgjoj prej kohësh, Luana. Vetëm se më parë shpikja shumë gjëra në kokën time. Ndërsa sot vendosa të dëgjoj përnjëmend.
Ajo nuk iu dorëzua dëshirës t’i afrohej, nuk vrapoi ta përqafonte — vetëm shtrëngoi fort mbështetësen e karriges për të fshehur dridhjen e duarve.
— Atëherë mbaje mend — nxori frymën me forcë — ti nuk je problemi im. Ti je jeta ime. Dhe edhe sikur një ditë të mos dëgjoje asgjë, unë do të mësohem të flas në mënyrë që ti të ndiesh. Me gjeste, me shënime, madje edhe me valle në kuzhinë.
Arlindi qeshi lehtë përmes lotëve.
— Atëherë do të jem regjisori yt personal i zërit të heshtjes — tha. — Sepse tani e di plotësisht: mes nesh nuk ka zbrazëti. Mes nesh është diçka më e fortë se çdo muzikë.
Atë mbrëmje ai hapi sërish laptopin e vjetër. Në ekran vezullonin programet e njohura. Vendosi kufjet, pastaj buzëqeshi, i hoqi dhe i la mënjanë. Në korridor dëgjoheshin hapat e Luanës, një filxhan cingëroi lehtë, macja mjauku me inat. Ai ndezi regjistrimin dhe thjesht dëgjoi shtëpinë. Për herë të parë pas një kohe të gjatë, kjo nuk tingëlloi si sfond. Tingëlloi si një premtim se këtu nuk e durojnë me padurim, por e presin.