Kam mbushur 60 vjet. Banoj vetëm. E bija u martua në moshën 20-vjeçare. Nganjëherë më duhet asistencë dhe i drejtohem së bijës ose dhëndrit tim. Nuk jam plakë, por as e re nuk jam më.
Kur bashkëshorti ishte në jetë, ai kryente çdo gjë vetë. Por pas vdekjes së tij filluan ditë të zorshme për mua. Megjithëse dhëndri nuk thotë jo, as që shfaq ndonjë dëshirë, pranon pa ndjenja.
Herën e kaluar, kur arriti për telefonatën time, më përshëndeti me një buzëqeshje pakënaqësie dhe menjëherë pyeti çfarë duhej kryer. E lutsja të zbriste pajisjet e rënda në bodrum. Për të nuk ishte aspak e mundimshme. Ai është burrë 35-vjeçar, i fuqishëm.
Por më dukej sikur po shpërthente si plumb. U bë i kuq dhe me mllef tha: “Për këtë arsye më thirrje? Udhëtova dy orë që t’i transportoj pajisjet në bodrum? Nuk jam hamall. Ke filluar të më lodhësh me kërkesat e tua.”
E vështrova me një shikim plot zhgënjim dhe i thashë që nuk jap urdhëra, por lutem, dhe nëse është problem për të, mund të mos e kryejë. Ai mori kutinë me pajisjet dhe i zbriti në bodrum.
Më vonë, kërkova të shkonte në pazar për të kryer disa blerje. Shkuam, ai më solli mbrapsht dhe më la, duke vendosur thasët e rënda në hyrje dhe duke menduar të largohej. E pashë e çuditur dhe e kërkova të ngriste thasët e rënda në banesë.
Por ai hyri në veturë dhe u largua, duke më lënë tek porta. Nuk e prisja diçka të tillë. E mora vetë barrën dhe e ngrita deri në banesë, dhe për një javë qëndrova në shtrat.
Iu ankova së bijës se si veproi burri i saj me mua, dhe e bija më pyeti për kë po blej të gjitha ato artikuj? U mërzita me dhëndrin dhe me të bijën. Kurrë më nuk do t’u kërkoj atyre ndihmë. Kisha menduar ta kaloja banesën tek e bija ime, por tani e kam ndryshuar vendimin.