Gjithçka zgjati jo më shumë se një minutë. Konfirmimi i rezervimit u shfaq pa zhurmë në ekran. Plani ishte gati.
E futa telefonin në çantë, ia mora sërish dorën Denisa Mollës dhe e pashë Vjollca Bardhin.
— Po largohemi.
E çova vajzën time pranë saj, jashtë asaj dhome të ftohtë e të ngushtë. Vjollca Bardhi nuk lëvizi nga vendi; vetëm na përcolli me një vështrim plot helm dhe hutim. Ajo ende nuk e kuptonte çfarë po ndodhte. Kishte humbur, por ende s’e kishte kuptuar. Zbritëm poshtë dhe kaluam sërish nëpër atë holl të madh e të pajetë. Mora valixhen time nga hyrja. Taksia, për fat, ishte ende te porta. I kërkova shoferit të priste — një pjesë e imja e dinte që atëherë se diçka nuk do të shkonte sipas planit. Shoferi na vështronte me kureshtje të fshehur teksa vendosja në sediljen e pasme një vajzë të çuditshme, të mbështjellë me një pallto të shtrenjtë, me fytyrë të tmerruar.
Makina u nis dhe rezidenca madhështore e Familjes Bardhi filloi të zvogëlohej në pasqyrën e pasme. Denisa Molla rrinte pranë meje, e mbledhur kruspull, dhe vazhdonte të dridhej. Nuk më shikonte mua, por diku në zbrazëtinë përpara.
— Mami, ti nuk e kupton, — pëshpëriti më në fund, dhe në zërin e saj tingëllonte tmerri. — Telefoni im. Gjergj Bardhi e gjurmon. Ai gjithmonë e di ku jam. Do të na gjejë.
E pashë qetësisht, pastaj telefonin e vogël e të lirë që e shtrëngonte me dëshpërim në dorë. Ishte një zinxhir. Një qafore elektronike. Ia mora butë nga gishtat e saj të dobësuar. Ajo as nuk kundërshtoi. Pa thënë asgjë, shtypa butonin e xhamit. Ajri i ftohtë i nëntorit u fut me vrull në kabinë. Makina po dilte pikërisht nga rruga e qetë e fshatit në autostradë. Dhe unë, pa u menduar, thjesht e hodha telefonin e saj nga dritarja e errët. Ai u duk për një çast dhe u zhduk në natë, i gëlltitur nga zhurma e makinave që kalonin me shpejtësi. Denisa Molla gulçoi dhe më pa me sy të hapur.
— Atë mund ta gjurmojë, — thashë krejt qetë, duke mbyllur dritaren. — Ne jo.
Dritarja e taksisë u mbyll. Heshtja në kabinë u bë e dendur, pothuajse e prekshme, e thyer vetëm nga fërshëllima e gomave mbi asfaltin e lagur. Denisa Molla nuk qante. Thjesht shikonte drejt përpara, dhe vështrimi i saj i ngrirë ishte më i frikshëm se çdo vajtim.
Në hotel, portieri me uniformë na hapi derën. Te recepsioni dhashë emrin “Rozafa Pepa”, dhe vajza e re me buzëqeshje të përkryer më dorëzoi kartën e dhomës pa bërë asnjë pyetje. Në këtë botë, botën e parave të mëdha dhe shërbimit të përsosur, anonimiteti ishte po aq standard sa peshqirët e pastër. Suita jonë ishte në katin e 23-të. Dritaret e mëdha nga dyshemeja në tavan hapnin pamjen e kryeqytetit natën, të vizatuar nga dritat e makinave. Dhoma mbante erë parfumi të shtrenjtë dhe lulesh të freskëta. E çova Denisa Mollën në dhomën e gjumit me shtratin e madh të mbuluar me jorgan të bardhë dhe e ula në buzë. Ishte e lehtë si puplë.
— Do të të mbush një vaskë, — i thashë me zë të ulët.
Ndërsa uji mbushte enën prej mermeri me një fëshfërimë të qetë, porosita një darkë të lehtë: supë pule, bukë të freskët, çaj bimor. Gjëra të thjeshta, të kuptueshme. Pastaj nxora nga valixhja ime një telefon të ri, ende në paketim, dhe një kartë SIM të blerë në aeroport. Numri i vjetër nuk më duhej më. Aktivizova të riun, transferova disa kontakte të nevojshme nga ruajtja në re dhe e vendosa mbi tavolinë. Ishte mjeti im i ri.
Kur Denisa Molla doli nga banja, e mbështjellë me një rrobë banje të madhe prej pambuku, dukej edhe më e brishtë. Avulli ia kishte zbutur tiparet, por nuk kishte mundur t’ia fshinte shenjën e vuajtjes së gjatë. E ndihmova të ulej në kolltukun pranë dritares dhe i afrova tavolinën me ushqim. Mori lugën, por menjëherë e la. Dhe atëherë shpërtheu.
Fjalët i dolën rrëmujë, në një lumë të çrregullt. Nuk ishte tregim, por rrëfim, që me siguri e kishte rrotulluar në mendje mijëra herë në dhomëzën e saj në papafingo. Fillimisht — përralla. Gjergj Bardhi, aq hijerëndë, aq bujar. Lule, restorante, premtime dashurie të përjetshme. Dasma, për të cilën shkruante kronika mondane. Dhe krenaria e saj që ajo, një vajzë e thjeshtë, hyri në një familje të tillë.
Pastaj nisi izolimi. I ngadalshëm, i planifikuar. Së pari Vjollca Bardhi i la të kuptohej butë se shoqet e universitetit nuk ishin “të rrethit të tyre”. Pastaj Gjergj Bardhi filloi t’i kontrollonte telefonin — me shaka, sigurisht, për ta mbrojtur nga marrëzi të ndryshme. Telefonatat në shtëpi, tek unë, u bënë të shkurtra dhe gjithmonë nën kontrollin e tij ose të Vjollcës. Letrat i shkruante me diktim. Më pas u shfaqën rregullat e familjes. Duhej të zgjohej para të gjithëve dhe të kujdesej për mëngjesin. Rrobat i kritikoheshin. Mendimi i saj për çdo gjë përqeshej si mendim i një vajze të thjeshtë. Ngadalë, ditë pas dite, ia zhveshnin “unin”, duke e kthyer në një hije pa zë…
Dhe pastaj Gjergj Bardhi erdhi tek ajo me fytyrë të frikësuar dhe i tregoi për borxhet. Të mëdha, të tmerrshme, që mund të shkatërronin reputacionin e familjes. Dhe ajo, si bashkëshorte besnike, duhej të ndihmonte. Ndihma konsistonte në “pak punë shtëpie”, meqë Vjollca Bardhi ishte detyruar të pushonte një pjesë të shërbimit për kursime. “Pak punë” u shndërrua në një skllavëri pa orar. Ajo lante dyshemetë, pastronte argjendin, lante rrobat. Dhe kur qante nga lodhja, Gjergj Bardhi zemërohej. I thoshte se ishte mosmirënjohëse. Dhe atëherë e kapi për herë të parë nga krahu. Shumë fort. I tha të mblidhej. Mavijosjet u bënë pjesë e jetës së saj. Duhej t’ia shlyente borxhet. Ishte një send, një peng që po humbiste vlerë ngadalë.
Në të njëjtën kohë, në rezidencën e ftohtë jashtë qytetit, Gjergj Bardhi po i hidhte vetes një konjak të shtrenjtë në gotë të gjerë. Akulli përplasej me tingull mbi kristal.
— Plaka lavandiere u kthye, — gërhiti ai me dhëmbë të shtrënguar, duke parë të ëmën që matej nëpër sallon. — Çfarë mendon se është? S’ka asnjë qindarkë. Gjithçka që dërgonte e kemi shpenzuar prej kohësh.
— Ajo e mori Denisa Mollën, — ia preu Vjollca Bardhi. Fytyra e saj ishte e padepërtueshme.
— E pastaj? — Gjergj Bardhi piu një gllënjkë të madhe. — Pas një jave do të jenë në rrugë. Denisa Molla është e dobët. Do të kthehet para borës së parë, do të bjerë në këmbë, do të kërkojë falje.
Vjollca Bardhi u ndal dhe mori telefonin nga tavolina. Thirri Denisa Mollën. Tonet e gjata u zëvendësuan nga zëri mekanik i operatorit: “Pajisja e abonentit është e fikur”. Ajo e mbylli dhe gjeti në bllokun e vjetër një numër tjetër. Të Dafina Çukos.
Telefoni im i ri mbi tavolinë dridhi. Numër i panjohur. E dija kush ishte. E pashë Denisa Mollën, që kishte heshtur, e tkurrur në kolltuk, dhe me një gjest i tregova të mos fliste. Pastaj e pranova thirrjen dhe ndeza altoparlantin.
— Dafina Çuko, — tha zëri i akullt i Vjollca Bardhit pa asnjë përshëndetje. — Keni 24 orë për të kthyer gruan e djalit tim. Përndryshe do të bëj kallëzim për rrëmbim.
Bëra një pauzë të vogël, duke e lënë kërcënimin e saj të varur në ajër, derisa humbi forcën.
— Unë do të bëj kallëzim për dhunë fizike, — u përgjigja me zë të sheshtë. — Kam 32 fotografi të mavijosjeve në trupin e vajzës sime, të bëra një orë më parë. Secila me datë dhe orë. Mesazhin tuaj të radhës dërgojani avokatit tim.
Dhe e mbylla. Në dhomë ra heshtje. Gjergj Bardhi dhe Vjollca Bardhi shikonin njëri-tjetrin të hutuar. Lavandierja? Migrantja e thjeshtë? Avokat? Nga e kishte një avokat? Siguria e tyre për gjithëfuqinë e vet u ça për herë të parë.
E vendosa telefonin mbi tavolinë. Denisa Molla më shikonte sikur të më shihte për herë të parë. Në sytë e saj, për herë të parë atë mbrëmje të tmerrshme, nuk shkëlqeu frika, por diçka tjetër. Habia. Dhe një shkëndijë e vogël, e dobët shprese. Me sa duket, ajo shkëndijë i dha forcë të thoshte gjënë që ishte më e frikshme se rrahjet dhe poshtërimet. Gëlltiti dhe zëri i ra në një pëshpëritje të mezi dëgjueshme.
— Mami, apartamenti… ai që ma bleve. Nuk është më. Gjergj Bardhi tha se duhet ta shisnim për të shlyer borxhet e tij. Më detyroi të firmosja dokumentet në emër të së ëmës.
Këto fjalë nuk më sollën një valë të re dhimbjeje. Dhimbja ishte shndërruar tashmë në atë gur të ftohtë e të rëndë në bark, dhe tani ishte bërë balasti im, spiranca ime. Nuk i linte emocionet të më mbysnin. Në vend të kësaj, në kokë ra një heshtje absolute, kumbueshme. Dhe në atë heshtje u vu në punë një mekanizëm tjetër. Kjo nuk ishte më dramë familjare. Ishte mashtrim financiar.
Nëna brenda meje ia la vendin menaxheres. Asaj menaxhereje që për pesëmbëdhjetë vjet kishte manovruar asete shumëmilionëshe, deklarata tatimore dhe llogari offshore. Apartamenti që bleva me para të fituara me net pa gjumë nuk ishte thjesht shtëpia e vajzës sime. Ishte një aset. Dhe ky aset ishte përvetësuar në mënyrë të paligjshme.
E shtriva Denisa Mollën në shtrat, i dhashë çaj të ngrohtë me mjaltë dhe prita derisa frymëmarrja t’i bëhej e rregullt. Fjeti pothuajse menjëherë, e rraskapitur në kufi. Ndërsa unë u ula në tavolinën e shkrimit dhe hapa laptopin. Pamja e natës mbi qendrën e qytetit pas dritares u bë thjesht sfond për punën time.
Së pari e gjeta atë. Xhoana Dervishi. Në qarqet juridike të kryeqytetit e quanin “peshkaqeni me fund”. Specializimi — mosmarrëveshje korporative, mashtrime, rikthim asetesh. E shtrenjtë. E pamëshirshme. Kandidatja ideale. I shkrova një email të shkurtër e të qartë me subjektin “Konsultë urgjente. Konfidenciale” dhe i bashkëngjita skanime të pasaportës sime dhe kontratës së punës me zotërinë Dubois, që të kuptonte se nuk isha e marrë e qytetit.
Së dyti ishte një telefonatë në Gjenevë. Kontakti im atje — zoti Gerard, ish-punonjës i shërbimit zviceran të inteligjencës financiare dhe tani pronar i një agjencie elitare konsulence. E zgjova. Ishte i pakënaqur vetëm derisa thashë fjalinë: “Më duhet auditori financiar më i mirë në kryeqytet. Specialist në gjurmimin e aseteve të fshehura dhe skemave offshore”. Pas 20 minutash, në emailin tim ishte CV-ja dhe numri personal i një njeriu me emrin Krenar Qafoku. Ekipi u formua. Tani duhej të mblidheshin provat. Dhe e dija nga ta nisja.
Të nesërmen në mëngjes, pasi lashë Denisa Mollën nën kujdesin e shërbimit të konsierzhit të hotelit, i cili me kërkesën time caktoi një roje te dhoma nën maskën e asistentit personal, shkova në adresën time të vjetër. Në atë shtëpi, në atë apartament ku kisha jetuar njëzet vjet para se të largohesha. Qëllimi im ishte Elsa Marku, fqinja ime e dikurshme. Gruaja që gjatë gjithë këtyre viteve më dërgonte email-e të ëmbla, plot siguri se Denisa Mollës i shkonte mrekulli. Se Familja Bardhi ishin njerëz jashtëzakonisht të kulturuar. Dhe që rregullisht merrte nga unë para për riparime të vogla në apartament dhe dhurata për Denisa Mollën.
Ajo ma hapi derën dhe bërtiti lehtë. Në fytyrën e saj ishte një përzierje e luajtur keq habie dhe gëzimi.
— Dafina Çuko! Çfarë rastësie? U ktheve vërtet? Po pse nuk more në telefon?
U vu menjëherë në lëvizje, duke më futur në apartamentin e saj të vogël, të mbushur me mobilje e sende, që mbante erë valokordine dhe pluhuri.
— Oh, sa u gëzova! Po Denisa Molla sa do të gëzohet. Ajo të merr shumë malli. Ajo dhe Gjergj Bardhi janë një çift i mrekullueshëm… Ai e mban në pëllëmbë të dorës. Dhe familja e tij, Familja Bardhi — njerëz me N të madh.
Ajo cicëronte pa pushim, dhe sa më shumë fliste, aq më qartë i shihja frikën. Sytë i lëviznin, duart i shtrëngonin skajin e përparëses. Gënjente. Gënjente me dëshpërim, pa mjeshtëri. U ula në divan dhe vura dorën në ballë.
— Më ka dhimbur pak koka nga rruga, Elsa. Ndoshta tensioni. Ma sill, të lutem, një gotë ujë.
— Sigurisht, sigurisht, Dafina Çuko, menjëherë.
U hodh në kuzhinë. Sapo tingulli i ujit që rridhte nga rubineti arriti te veshët e mi, fillova të veproj. Lëvizjet e mia ishin të shpejta dhe të sakta. Nga xhepi i brendshëm i palltos nxora një objekt të vogël. Një diktafon. Jo më i madh se thoi i gishtit të madh. Dhuratë nga shërbimi i sigurisë i zotërisë Dubois. Aktivizohej me zë dhe mund të punonte autonomisht gati një javë. Me një lëvizje e futa thellë nën jastëkun e divanit, në hapësirën mes shpinës dhe sediljes. Kur Elsa Marku u kthye me ujin, unë isha ulur sërish në të njëjtën pozë. E piva ujin, e falënderova, u justifikova me lodhjen dhe u largova, duke premtuar se do të telefonoja patjetër sapo të sistemohesha.