Ajo më përcolli deri te ashensori, duke vazhduar të më mbulonte me komplimente për Familjen Bardhi. E dija që sapo të mbyllej dera pas meje, ajo do t’i hidhej telefonit.
Kur u ktheva në hotel, zbulova se Denisa Molla flinte ende. U ula qetë në një kolltuk me laptopin, për të kontrolluar postën. Përgjigjja nga avokatja Xhoana Dervishi ishte tashmë aty; ajo kishte caktuar një takim për nesër. Dhe pikërisht atëherë, në ekran u shfaq një njoftim për një email të ri. Kishte ardhur nga një adresë anonime, e koduar. Pa temë, pa nënshkrim. Vetëm disa rreshta tekst:
“Ata gënjejnë. Nuk ka të bëjë me borxhet e Gjergj Bardhit. Ishte një mbulesë. Vjollca Bardhi po likuidon të gjitha asetet. Ata planifikojnë të shpërngulen në Qipro pas 72 orësh. Denisa Molla ishte çmimi për të pastruar emrin e Gjergjit, dhe Vjollca ia kaloi atij pjesën e trashëgimisë. Kontrolloni kasafortën në zyrën e bodrumit. A.”
E rilexova mesazhin. Edhe një herë. Edhe një herë tjetër. Shkronjat bashkoheshin në fjalë, e fjalët — në një pamje monstruoze, që të ngrinte shpirtin. Të ftohtit, që deri atëherë ishte vetëm një gur në stomak, tani u përhap nëpër vena, duke më ngrirë gjakun. Kjo nuk ishte thjesht mizori. Ishte një plan i ftohtë, i llogaritur. Luftë psikologjike, poshtërime, mavijosje — të gjitha kishin qenë vetëm një manovër shpërqendruese. Një perde tymi, ndërsa ata po e kthenin jetën e tyre këtu në para, për të nisur një tjetër diku tjetër. Ardhja ime jo vetëm që i kishte kapur në befasi. Ajo ua kishte prishur afatin. Kishte shtypur këmbëzën e planit të tyre të arratisjes.
72 orë. Kjo shprehje pulsonte në ekranin e laptopit, duke u shndërruar nga tekst i thjeshtë në një metronom që numëronte kohën deri në katastrofë. E mbylla kapakun. Nuk kishte vend për emocione. Nuk kishte vend për frikë. Kishte vetëm kohë, që po rridhte me shpejtësi. Dhe një plan, që duhej vënë në zbatim…
Të nesërmen shkova sërish te Elsa Marku. Preteksti ishte i thjeshtë dhe banal. E telefonova nga një numër i ri, dhe me një ton kërkues i thashë se, me sa duket, kisha humbur te ajo në shtëpi një dorezë të shtrenjtë. Një të vetme. Prej lëkure shumë të hollë, dhuratë.
— Oh, Dafina Çuko, sigurisht! — u trazua ajo në anën tjetër të linjës. — Eja, do ta kërkojmë bashkë. Sapo kam vënë të piqet një byrek me lakër.
Zëri i saj ishte edhe më i ëmbël se dje. Ajo tashmë e dinte që kisha folur me Vjollca Bardhin. Dhe tani po e luante rolin e saj me dyfish zelli.
Kur hyra në apartamentin e saj, aroma e byrekut përzihej me të njëjtën erë valokordine. Elsa më çoi në dhomë dhe të dyja filluam, teatrale, të shqyrtonim dyshemenë rreth divanit.
— Çfarë mërzie, — psherëtija unë, duke u ulur në gjunjë. — Ishin krejt të reja.
— Ndoshta ka rrëshqitur poshtë divanit? — sugjeroi ajo me gatishmëri.
Ishte pikërisht ajo që më duhej. Ndërsa ajo, duke u ankuar, përpiqej të shihte nën mobiljen e ulët nga njëra anë, unë bëra sikur kërkoja nga ana tjetër. Dora ime rrëshqiti nën jastëk, gishtat prekën një drejtkëndësh të vogël e të ftohtë — diktofonin. E shtrëngova në pëllëmbë. Në të njëjtin çast, “gjeta” dorezën, që gjatë gjithë kohës ishte në xhepin tim.
— Ah, ja ku qenka! — thirra me lehtësim të rremë. — Paska rënë pas këmbës. Faleminderit, Elsa. Më shpëtove vërtet.
Nuk qëndrova për byrekun. Thashë se kisha një takim urgjent. Në sytë e saj pashë një lehtësim të fshehur keq. Në taksi, rrugës për në hotel, nxora kufjet. Vendosa njërën në vesh dhe shtypa “play”. Fillimisht një fëshfërimë e lehtë, pastaj zhurmë — Elsa, me sa duket, u ul në divan. Dhe më pas tingulli i formimit të numrit, zëri i saj i ndryshuar, i zhveshur nga çdo ëmbëlsi, i thatë dhe biznesor.
— Vjollca Bardhi? Jam Elsa. Ajo ishte tek unë.
— Po, Dafina. — Nga ana tjetër e linjës u dëgjua zëri i mprehtë dhe i paduruar i Vjollca Bardhit. E rrita volumin. — Dhe? A di gjë?
— Jo. Jo, aspak. Jam e sigurt që asgjë. I tregova sa e lumtur është Denisaja, sa kujdeseni për të. Ajo e besoi, e shoh. Pamjen e ka, sigurisht, si kalë i ndjekur. Por mend nuk i punon sa të kuptojë diçka.
Pauzë. Zëri i Elsës u bë servil.
— Vjollca Bardhi, sa për paratë e këtij muaji… Po, po, i pashë, ju faleminderit shumë. Gjithçka erdhi. Ju do të ikni dhe ajo as që do të ketë kohë të marrë veten. Fat të mbarë atje, në Qipro.
Regjistrimi mbaroi. Unë rrija në taksi, duke parë rrugët e kryeqytetit që rrëshqisnin përtej dritares, dhe nuk ndjeja asgjë veç një qetësie akullt. Kjo nuk ishte thjesht tradhti. Ishte kontratë. Elsa nuk ishte një mike e mashtruar, por një punëtore me pagesë, bashkëfajtore. Dhe tani unë kisha provë të drejtpërdrejtë të marrëveshjes.
Sapo e futa telefonin në çantë, ai ra sërish. Numri u shfaq si Krenar Qafoku. Auditori.
— Dafina Çuko, mirëmëngjes, — zëri i tij ishte i thatë dhe profesional, si një buletin bursash. — Kam kryer analizën paraprake sipas kërkesës suaj. Informacioni u konfirmua. Apartamenti në rrugën qendrore është shitur gjashtë muaj më parë.
— Kujt? — pyeta, ndonëse e dija tashmë përgjigjen.
— Formarisht — shoqërisë aksionare të mbyllur “VestaCapital”. Kompania është regjistruar tri ditë para transaksionit. Ka një themelues dhe drejtor të përgjithshëm — Vjollca Bardhi.
— Po paratë?
— Po atë ditë, e gjithë shuma nga shitja u transferua nga llogaria e “VestaCapital” në llogarinë personale të Vjollca Bardhit në Hellenic Bank Public Company, dega në Limassol. Në Qipro. Skema është krejtësisht transparente për ata që dinë ku të shohin.
E falënderova dhe mbylla telefonin. Pamja po bëhej më e qartë me çdo minutë. Ata nuk e kishin torturuar thjesht vajzën time. Ata, metodikisht, hap pas hapi, po na zhveshnin të dyjave nga gjithçka. Denisën — nga liria dhe dinjiteti. Mua — nga i vetmi aset material, fryt i pesëmbëdhjetë viteve të punës sime. Ardhja ime vërtet vetëm sa e kishte përshpejtuar finalen e shfaqjes së tyre. Ata e nxorën nga hija planin e arratisjes.
Po i afrohesha hotelit kur telefoni ra përsëri. Xhoana Dervishi. Avokatja.
— Dafina Çuko, — zëri i saj ishte i fortë, pa hyrje. — Mora nga Regjistri Shtetëror kopjet e dokumenteve të transaksionit. Kam lajme për ju. Dhe, sinqerisht, ato dalin përtej një konflikti të zakonshëm familjar.
— Po dëgjoj, — thashë, duke u ndalur para hyrjes së hotelit.
— Së pari, firma e vajzës suaj në kontratën e shitblerjes është një falsifikim i trashë. Nuk është as përpjekje për të imituar shkrimin. Është faksimile. Vajza juaj, me shumë gjasë, as që i ka parë këto letra. Por kjo nuk është problemi kryesor. — Zëri i saj u bë edhe më serioz, me nota çeliku. — Vjollca jo vetëm që ia shiti apartamentin vetes përmes një firme fiktive. Ajo e ka vënë edhe peng. Tri ditë më parë e përdori këtë apartament si kolateral për të marrë një kredi të madhe në “Promtekhbank”. Shumë të madhe. Me sa duket, ajo planifikon të shpallë mospagim dhe të largohet, duke e lënë bankën me një aset jolikuid, të ngarkuar me procese gjyqësore. Kjo nuk është më një çështje civile mashtrimi, Dafina Çuko. Kjo është vepër penale në përmasa veçanërisht të mëdha.
Fjalët e avokates nuk më tronditën. Ato u bënë pjesa e fundit e një mozaiku që, me një klik, ra në vendin e vet, dhe pamja e shëmtuar u shfaq në tërësinë e saj. E dëgjova me qetësi, e falënderova dhe thashë:
— Xhoana Dervishi, ju lutem, thirrni një taksi. Po shkojmë te Familja Bardhi. Tani.
Pas dyzet minutash qëndronim sërish para portave të larta prej hekuri të punuar. Por këtë herë nuk ndihesha as shërbëtore, as viktimë. Isha një audituese që kishte ardhur për një kontroll të paparalajmëruar. Vishesha me një kostum të rreptë pantallonash ngjyrë antraciti, qepur me porosi në një atelie në Rue du Rhône në Gjenevë, një bluzë mëndafshi të bardhë si bora dhe një orë të shtrenjtë në kyç. Kjo ishte uniforma ime e punës. Uniforma e një njeriu që zgjidh probleme. Xhoana Dervishi, një grua e gjatë dhe e mbledhur, me një shkëlqim grabitqar në sy, qëndronte pranë meje, duke mbajtur në dorë një çantë të hollë lëkure…
Shtypa butonin e ziles. Melodia tingëlloi njësoj si herën e parë, por sot nuk kishte asgjë përrallore në të. Ishte sinjali i fillimit të betejës. Kaloi, ndoshta, një minutë para se dera të hapej. Në prag qëndronte Vjollca Bardhi. Kur më pa, nuk u habit. Fytyra e saj u shndërrua në një maskë të padepërtueshme akulli dhe zemërimi.
— Jeni në pronë private, — artikuloi ajo ftohtë. — Kjo është hyrje e paligjshme.
Bëra një hap përpara, duke e detyruar të tërhiqej instinktivisht në holl.
— Kam ardhur për asetet e mia.
Sytë e saj u ngushtuan. Në atë çast, pas shpinës së saj u shfaq Gjergj Bardhi. Ishte veshur me një rrobë shtëpie prej kadifeje të shtrenjtë, por dukej i rrudhur dhe i tërbuar. U vendos në derë, duke bllokuar kalimin me trupin e tij masiv.
— Zhduku që këtej! — hungëriti ai. — Denisa Molla nuk është këtu. Ajo është gruaja ime dhe do të të kallëzoj në polici për rrëmbimin e saj, plakë…
— Nuk kam ardhur për Denisën.
Zëri im ia preu tiradën. Ishte i ulët, por aq i akullt, sa Gjergji u ndal.
— Kam ardhur për tetëmbëdhjetë milionë euro nga shitja e paligjshme e apartamentit tim.
Për një sekondë në holl ra heshtja. Pastaj Gjergji qeshi. Një e qeshur e vrazhdë, vetëbesuese, e një njeriu që ndihet i pandëshkueshëm.
— Tetëmbëdhjetë milionë? Je në vete, larëse? Ti nuk ke asgjë. Je thjesht shërbëtore, njësoj si vajza jote e pavlerë. Ik, para se të thërras sigurinë.
Nuk e shikova atë. Po shikoja Vjollcën, që qëndronte pas shpatullës së tij, e zbehtë, por ende duke u përpjekur të ruante vetëkontrollin.
— Kam ekstrakte të lëvizjes së fondeve nga kompania juaj fiktive “VestaCapital” në llogarinë tuaj personale në Limassol, — thashë, duke artikuluar ngadalë dhe qartë çdo fjalë. — Kam një deklaratë të noterizuar nga shërbimi i sigurisë së “Promtekhbank”, që konfirmon faktin e marrjes së një kredie mashtruese prej jush. Dhe… — bëra një pauzë, duke kaluar vështrimin nga fytyra e saj te fytyra e djalit të saj, — kam një regjistrim audio të bisedës suaj katërminutëshe me Elsa Markun, ku diskutoni detajet e marrëveshjes suaj.
Pashë si iu largua ngjyra nga fytyra. Si dora e saj u drodh instinktivisht, sikur kërkonte mbështetje.
— Fluturimi juaj për në Qipro është sot në orën dhjetë të mbrëmjes nga aeroporti, — vazhdova me të njëjtin ton të rrafshët. — Ndërsa imi… — hodha një vështrim të shpejtë orës sime, — imi është kur të dua unë.
Buzëqeshja vetëbesuese u zhduk nga fytyra e Gjergjit. Ai shikonte herë mua, herë të ëmën, dhe në sytë e tij u shfaq një hutim i trashë. Nuk i kuptonte të gjitha fjalët, por e kapi thelbin. Kërcënimin. Dhe, si çdo krijesë primitive, kërcënimit iu përgjigj me agresion.
— Gënjen! — ulëriu ai dhe bëri një hap drejt meje, duke zgjatur dorën për të më kapur. Por nuk ia doli.
— Mjaft, idiot.
Zëri i mprehtë dhe përçmues erdhi nga maja e shkallëve. Të gjithë ngritëm kokën. Atje qëndronte një grua e re, rreth njëzet e nëntë vjeçe, që nuk e kisha parë kurrë më parë. Flokë të errët, të prerë në një karé të çrregullt, vështrim depërtues, veshje në një stil që Vjollca aristokrate me siguri do ta quante vulgar. Në duar mbante një libër të trashë kontabël.
Ishte Era Gjini, motra më e vogël e Gjergjit. Ajo për të cilën Denisa kishte përmendur vetëm një herë, duke e quajtur “problematike”. Ajo zbriste ngadalë shkallët, dhe takat e saj rrihnin një ritëm të saktë mbi mermer.
— Ajo nuk gënjen, — tha Era Gjini, duke u ndalur në mes të shkallëve dhe duke e parë vëllanë me neveri. — Dhe isha unë që ia dhashë asaj numrat e llogarive.
Pastaj e ktheu vështrimin nga nëna e saj e ngrirë.
— Përshëndetje, mami. Më duket se edhe firmën time e ke falsifikuar në dokumentet e tua të biznesit. Apo jo?
Fjalët e Erës ranë në heshtjen shurdhuese të hollit si gurë në një pus të ngrirë. Gjergji mbeti i ngrirë me dorën e shtrirë, fytyra e tij shprehte një hutim budalla, prej demi. Ai e shikonte motrën sikur ajo të kishte folur në një gjuhë të panjohur. I gjithë agresioni i tij, i gjithë autoriteti i shtirur, u avulluan në çast, duke lënë pas vetëm një burrë të llastuar e të hutuar, me një rrobë shtëpie të shtrenjtë.
Por unë nuk po e shikoja atë. Po shikoja Vjollcën. Pashë si diçka vdiq në sytë e saj. Jo shpresa. Shpresë aty nuk kishte prej kohësh. Vdiq iluzioni i saj i fundit i kontrollit. Tradhtia e djalit, të cilin e kishte mbuluar gjithmonë, ishte për të një bezdi. Tradhtia e vajzës, të cilën e përçmonte dhe e kishte fshirë nga llogaritë, doli të ishte goditja vdekjeprurëse. Ajo erdhi nga aty ku ajo nuk e priste.