— Mamë, a mund të dal me Kujtimin në oborr të bëjmë xhiro me skuter?
— E di unë si do t’i bëni xhirot. Dhe ku do të të kërkoj pastaj? — murmuriti Drita.
Dy ditë më parë ai dhe Kujtimi ishin larguar nga oborri pa leje. Drita i gjeti në park, po garonin atje me disa djem të rritur. Atëherë ajo i bëri djalit një skandal të vërtetë dhe i premtoi se, nëse kjo do të përsëritej edhe një herë, do ta dërgonte te i ati për “riedukim”.
— Me të vërtetë, të premtoj, nuk do të largohem nga oborri pa leje. — Djali e shikonte me një vështrim lutës. Sytë i kishte aq të pafajshëm, sa të maces nga “Shrek”-u. Drita mezi e përmbajti buzëqeshjen, duke u përpjekur të ruante ashpërsinë në fytyrë.
— Mirë, por me kujdes: mos përplasni njeri dhe lërini makinat të kalojnë, — u zbut ajo.
— Premtoj! — u gëzua Denis.
— Nëse largohesh nga oborri, nuk del më kurrë vetëm në rrugë, e dëgjon? — bërtiti Drita drejt korridorit, nga ku Denis u zhduk me vrap, para se ajo të ndërronte mendje. Në vend të përgjigjes, u përplas dera e hyrjes. Denis kishte ikur.
— E kujt po ia thosha unë këto? — Drita tundi kokën.
Mësimet në shkollë kishin mbaruar, kishin filluar pushimet e shumëpritura. Në moshën dhjetëvjeçare nuk të rrihet në shtëpi, do të dalësh për orë të tëra dhe të ngasësh skuterin me shokët. Në verë nuk ka nevojë të vishem posaçërisht: pantallona të shkurtra, një bluzë, këmbët në atlete dhe vrap në rrugë.
Drita iu afrua dritares së kuzhinës. Pas pak, nga hyrja e pallatit doli Denis me skuter. Menjëherë iu afrua edhe Kujtimi. Miqtë po këshilloheshin për diçka. Për një kohë Drita i vështroi teksa bënin xhiro rreth oborrit, pastaj u kthye te soba. Ishte koha të hidhte patatet në lëngun e përgatitur. Herë pas here hidhte sytë nga dritarja te djemtë; kur u qetësua përfundimisht, filloi të skuqte qepën dhe karotën…
“Nuk do të ikë askund. Skandali i kaluar i bëri mirë. Për më tepër, ai e di që po e shoh nga dritarja. Po nesër, kur unë të mos jem në shtëpi… S’ka pse të shqetësohem që tani. Për momentin bindet, po më pas ç’do të bëhet? Pas dy a tre vitesh nuk do ta mbash dot as me premtime, as me betime. Nëse shtrëngoj vidat, do të jetë edhe më keq: do të fillojë të gënjejë dhe të ikë nga shtëpia. Pastaj do të fillojë të dalë me vajza… Si t’i përballosh të gjitha këto? Ndërsa burri… atij s’i bëhet vonë fare…” Mjaftoi të mendonte për burrin dhe u hap përsëri ajo plagë e vjetër, e përgjakur nga fyerjet, që ende nuk ishte shëruar.
Ajo mendonte se dashuria e tyre do të ishte për gjithë jetën. Nuk e dëgjoi nënën, u nxitua të martohej. Dhe çfarë ndodhi? Pas një viti burri e tradhtoi me shoqen e saj, u divorcuan dhe as djali nuk e mbajti pranë. Denis nuk i duhet fare. Me qejf as alimentet nuk do t’i paguante. Një herë në vit, për ditëlindje, sjell një dhuratë; ajo i thotë që më parë çfarë të blejë, përndryshe do të sillte makinën më të lirë të mundshme. Mendon se alimentet mjaftojnë.
Kur në tigan po ziente me zell salca me qepë, karotë dhe spec, ra zilja e derës. Drita mbeti ngrirë me spatulën në dorë. “Denisi? Ai ka çelësa. I ka humbur? Apo…” — Drita vrapoi te dritarja. — “Në oborr ka mbetur më pak fëmijë dhe nëna. Është ora e drekës dhe e gjumit të ditës për të vegjlit. Po ku janë Kujtimi dhe Denisi?” Të gjitha këto i kaluan nëpër mendje Dritës për një çast. Zilja ra sërish, më këmbëngulëse.
E bindur se kishte ndodhur diçka, Drita e hapi derën me një tërheqje të fortë. Në prag qëndronte Denisi, duke mbajtur njërën dorë me tjetrën përpara vetes. Sytë i kishte të mëdhenj sa pesëlekëshi, të frikësuar dhe fajtorë.
— E dija unë! Çfarë ndodhi? — pyeti Drita.
Ndoshta sytë e saj u bënë sa pjata, sepse Denisi, i trembur, filloi të fliste me shpejtësi:
— Vetëm mos më qorto. Asgjë e tmerrshme nuk ndodhi. Rashë nga skuteri.
Drita e pa më me kujdes dorën e djalit. Në pëllëmbë dhe në pjesën e sipërme vuri re shenja dhëmbësh dhe gjak që pikonte nga plagët.
— Më kafshoi një qen, — tha Denisi, duke u përpjekur t’ia tërhiqte dorën.
— Çfarë qeni? A je i vogël ti të ngacmosh qentë endacakë?
Kur ishte më i vogël, çmendej pas këlyshëve dhe koteleve, i lutej t’i blinte ndonjë kafshë. Por Drita ishte e palëkundur. Çfarë qeni? Ai ishte në kopsht, ajo në punë; shtëpia ishte bosh gjithë ditën. Qeni do të grinte gjithçka, dhe paratë nuk u mjaftonin për të blerë mobilie e rroba të reja. “Kur të rritesh, mbaj ç’të duash, por deri atëherë unë jam zonja e shtëpisë…” — iu kujtua asaj.
— Nuk është endacak, ka jakë. Jeton në oborrin tonë, në pallatin nëntëkatësh ngjitur.
— Po ku ishte pronari i saj? Pse të kafshoi? Mos është e tërbuar apo e sëmurë? — Drita u tremb aq shumë, sa harroi ta mbyllte derën e apartamentit.