Ajo dëgjoi hapa të rëndë që po afroheshin dhe frymëmarrje të zhurmshme.
— Me zor u ngjita, — tha gruaja e shëndoshë, duke u përpjekur të merrte frymë. — Desha ta arrija, po ku ta kapësh atë? Uf, — më në fund u qetësua pak. — Gratë erdhën me vrap dhe thanë se Saimiri e kishte kafshuar djalin tuaj. Por djali juaj është vetë fajtor… Gratë e panë. Ai e shponte me shkop. Dhe qeni është shtëpiak, i ka të gjitha vaksinat dhe dokumentet, vetëm se janë te pronari. Saimiri nuk është i tërbuar… — Të gjitha këto i thoshte me ndërprerje, duke luftuar me gulçimin.
— Pra, ju nuk jeni pronarja e qenit? Atëherë pse e lini të dalë vetëm në oborr? Mund të kishte kafshuar fëmijë të vegjël! — u indinjua Drita.
— Qeni është i mirë dhe i qetë, as mizën s’e prek. Djali juaj është vetë fajtor. Nuk duhej ta shponte me shkop… — e përsëriti gruaja. — Pak ujë, a mundem?
Drita i solli një gotë ujë. Ndërsa gruaja pinte me zhurmë, Drita thoshte se do ta denonconte në polici, se kjo nuk mund të lihej kështu, se qeni duhej vënë në gjumë para se të kafshonte dikë tjetër…
— O Zot, duhet të shkojmë në spital… — Drita u turr në dhomë për të marrë telefonin.
Duke u kthyer në korridor dhe njëkohësisht duke shtypur shifrat në ekran, u përplas me gruan që po çalonte drejt saj. Ndjesia ishte sikur ishte përplasur me një jorgan të butë.
— Nuk është i tërbuar, e kuptove? Ty duhet të të vënë në gjumë! Djali yt e lëndoi. Ja, kur të kthehet pronari, fol me të, por pa të nuk lejoj të vënë në gjumë Saimirin… — tha gruaja.
— Pronari nuk është këtu, qeni shëtit vetëm, pra është endacak, — u përgjigj Drita, duke ndalur thirrjen.
— Është shtëpiak, jeton përkohësisht tek unë, derisa pronari është në udhëtim pune. Është njeri i mirë… Po mua më është e vështirë të dal me të. Prandaj e lëshoj. Ata që banojnë në pallat ia hapin derën e hyrjes, dhe Saimiri ngjitet shkallëve e gërvisht te dera. Qen i zgjuar. Ty vetë duhet të të vënë në gjumë për fjalë të tilla. Edhe djalin tënd, që të mos shponte qenin me shkop.
— Unë nuk e shpoja, po e mësoja të merrte shkopin, — u fut Denis.
— Ju vetë nuk e keni parë, jua kanë treguar gjyshet te hyrja, apo jo? Ato edhe më keq flasin… — Taksi? Proezd Druzhinnikov, shtëpia shtatëmbëdhjetë… Në urgjencën traumatologjike… Faleminderit. — Drita e largoi telefonin nga veshi dhe u nis nga kuzhina, nga ku prej kohësh vinte era e qepës së djegur.
— Një qen endacak ka kafshuar një fëmijë, e ju e mbroni. Largohuni nga rruga! — i bërtiti ajo gruas, e cila i kishte zënë gjithë pragun e derës.
Ajo u tërhoq e trembur, duke lëkundur kilogramët e tepërt, duke hapur rrugë drejt kuzhinës. Drita e fiku gazin, hoqi përparësen dhe doli në korridor, ku sërish gjithë hapësira ishte zënë nga gruaja.
— Dil, më në fund! As të kalosh, as të shtyhesh! — bërtiti Drita. Gruaja u kthye me ngathtësi dhe u shtrydh jashtë derës.
Në vrullin e nervozizmit, ankthit dhe frikës për djalin, Drita kapi me një dorë çantën, me tjetrën Denis-in nga krahu i kafshuar. Ai bërtiti nga dhimbja.
— Më fal, hajde shpejt, taksia po pret. — Dolën nga apartamenti, Drita e mbylli derën me çelës.
Te shkallët ajo u kthye nga gruaja e shëndoshë, e cila ishte mbështetur pas murit.
— Thuajini pronarit, kur të kthehet, se këtë nuk do ta lë kështu. — Drita u kthye ashpër dhe filloi të zbriste shpejt poshtë, duke e nxitur Denis-in.
Gjatë gjithë rrugës me makinë drejt spitalit ajo e qortoi të birin.
— Kur do të mbarojë kjo? Një herë një gjë, një herë tjetër. Do të të dërgoj te babai yt, le të të edukojë ai, — tha ajo me inat.
Mjeku ia trajtoi dorën, pyeti për qenin. Denis-i u ngut të thoshte se Saimiri ishte shtëpiak, me vaksina, dhe se vetë ishte fajtor. Mjeku i la të shkonin në shtëpi, duke dhënë rekomandime dhe këshillën që të mos merreshin me qen.
— Mjaft, durimi im mbaroi. Do të rrish në shtëpi, nëse nuk di të sillesh siç duhet, — i tha Drita djalit në shtëpi.
Denis u mërzit dhe u mbyll në dhomën e tij, ndërsa Drita shkoi në kuzhinë të mbaronte supën.
— Laj duart dhe hajde të hamë, — urdhëroi ajo, duke hedhur kokën pas një ore në dhomën e djalit.
Ajo e shikonte teksa hante, dhe zemra i mbushej herë me butësi, herë me dëshirë për ta mbrojtur nga gjithçka dhe të gjithë, herë me nervozizëm dhe zemërim ndaj tij. Në dukje i rritur, por si fëmijë i vogël. Kur do të rritej? Dhe menjëherë i thoshte vetes se edhe nëse ai kishte faj, nuk ishte për t’u dënuar për këtë. As për të vrarë një qen të gjorë. Ishte sjellë si një nënë e çmendur, histerike. Por ajo ishte nënë, natyrisht që shqetësohej dhe brengosej për të birin. Ishte gati të luftonte për të, jo më të bërtiste.