— Nga shtëpia nuk del më fare. E kuptove? Nëse nesër kthehem nga puna dhe më ankohet përsëri dikush për ty, do të të dërgoj patjetër te babai, — kërcënoi sërish Drita.
Ajo e kuptonte se nuk kishte të drejtë. Nuk duhet bërë babai mjet ndëshkimi për djalin. Por kur rrit një djalë e vetme, pa burrë, çdo mjet duket i mirë për ta vënë në rregull. Babain ai nuk e mbante mend, por le të ketë frikë.
— Mirë, — tha Denis dhe shkoi në dhomë.
Drita lau enët, fërkoi gjatë pjatat me peshqir, duke i vendosur me zhurmë në tharëse. Tani mjaft, e nxori avullin, duhet të qetësohej. Pse u nxeh kaq shumë? I erdhi ndër mend si, rreth moshës gjashtë vjeç, Denis kishte rënë nga rrëshqitësja me kokë poshtë. Dhe ajo ishte aty pranë e nuk e kishte mbrojtur. Telefonoi e ëma dhe Drita u shpërqendrua. Atëherë kishte qenë vërtet e frikshme. Ende i del para syve si Denis përkulet mbi parmak dhe bie me kokë poshtë. Dhe ajo shikonte, pa mundur të bënte asgjë. Fatmirësisht, gjithçka kaloi, por mund të kishte thyer qafën, të kishte çarë rëndë kokën, e kush e di çfarë tjetër?
A thua mund ta mbrosh nga gjithçka, ta kesh gjithmonë nën sy? Sa më shumë të rritet, aq më shpesh do të mbetet vetëm, pa të. Do të pijë duhan, do të shoqërohet me grupe, do të takohet me vajza… Zot, sa frikë ka për të. Sa e vështirë është të jesh nënë dhe të mos e teprosh. Nga ta marrë durimin? Sikur të kishte burrë… Por ç’vlen të flasësh për atë që nuk është?
Më vonë ajo hyri në dhomën e të birit. Denis rrinte ulur në shtrat dhe lexonte një libër. Drita u ul pranë tij.
— Më fal. Kam shumë frikë për ty dhe shqetësohem. Unë nuk mund të jetoj pa ty. Ti je gjithçka që kam, — tha ajo me zë të ulët.
— Edhe ti më fal, mami.
Drita e përqafoi të birin, i kaloi dorën mbi gjembëzimin e flokëve të prerë shkurt. Ai nuk e largoi kokën, siç bënte zakonisht, duke zgjatur: “Hë, mami…” E kupton që tani është më mirë t’i durojë përkëdheljet e saj. Dhe Dritën e pushtoi një butësi e madhe për të birin.
— Dora nuk të dhemb? — e pyeti me përkëdheli.
— Jo… Pakëz.
Dy ditë më vonë, kur Drita po përgatiste darkën, ra zilja e derës. Ajo hapi dhe pa një burrë të gjatë. Te këmbët e tij rrinte një qenush i vogël me zinxhir.
— Mirëmbrëma. A është Saimiri ai që e kafshoi djalin tuaj?
— Hyni, — tha Drita.
— Përshëndetje! Si po ndihesh? — pyeti burri, duke parë përtej Dritës. Ajo u kthye dhe pa Denisin në prag të dhomës.
— Mirë, — u përgjigj ai.
— Më falni që ndodhi kështu… — filloi burri, por Drita e ndërpreu.
— Më falni? Po sikur t’i kishte kafshuar fëmijët në shesh lojërash? Pse mbani qen, kur bredhni nëpër udhëtime pune? Kështu ai do të bëhet endacak…
Burri e dëgjonte pa ia hequr sytë Dritës. Ajo u turpërua, u skuq dhe heshti. Ja pra, sërish u ndez në çast. Gjithmonë i kishte dënuar nënat që janë gati t’i hidhen në fyt atij që i ka fyer, pa e kuptuar kush është fajtor. Po vetë?
— Një fqinje tha se djali juaj ishte vetë fajtor. Është qen, dhëmbët janë arma e tij e vetme për mbrojtje dhe sulm. Djali juaj nuk është i vogël që të mos e kuptojë këtë. Ju kërkoj ndjesë për Saimirin dhe për veten. Jam gati të paguaj dëmin moral.
— Dhe sa e vlerësoni shëndetin e djalit tim? Apo edhe për ju qeni është më i rëndësishëm se fëmija? Mendoni se gjithçka mund të matet me para? — Drita po ndizhej gjithnjë e më shumë.
— Erdha të kërkoj falje, të flasim qetë, e ju… Histerike, — tha burri.
— Nuk jam histerike! Jam nënë! — Dritës iu bë aq keq, sa iu pre fryma nga indinjata. — Mjaft. Nuk dua t’ju shoh as ju, as qenin tuaj. Mbani larg nesh. Qeni juaj së shpejti do të bëhet endacak dhe atëherë…
— Keni të drejtë. Unë dhe gruaja ime nuk patëm fëmijë. Ajo bleu një këlysh në vend të fëmijës. Pastaj gjeti një burrë tjetër dhe u largua, ndërsa qenin donte ta çonte në strehë. Saimiri nuk i duhej më. Burri i saj i ri është alergjik ndaj maceve dhe qenve. Më erdhi keq për Saimirin, e lashë tek unë. I kërkova fqinjës të kujdesej për të. Nuk mendova se do t’i ishte e vështirë. Më falni. — Ai doli me nxitim. Drita mbylli derën, duke u përmbajtur që të mos e përplaste me forcë.
“Çfarë pafytyrësie. Erdhi këtu… S’më intereson fare gruaja e tij. Edhe unë s’jam më e mirë, bërtita kot. Histerike.”
Duke u kthyer nga puna, Drita e shihte shpesh në oborr burrin me Saimirin në zinxhir. Ai i bënte me kokë, por ajo kthente fytyrën, sikur të mos e shihte. E qortonte veten, por nuk mund të bënte ndryshe.
Rreth dy javë më vonë, herët në mëngjesin e së dielës, në apartament ra zilja. Drita u ngrit nga shtrati, hodhi një rrobë shtëpie mbi supe, e çrregullt nga gjumi hapi derën. Në prag qëndronte sërish i zoti me Saimirin në zinxhir. Drita u habit aq shumë, sa harroi edhe si dukej.