— Ju? — e pyeti ajo, me një pyetje aspak origjinale.
— Për hir të Zotit, më falni. Nuk e kam numrin tuaj të telefonit, përndryshe do t’ju kisha lajmëruar, — tha burri. Të dy, ai dhe qeni, e shikonin me faj e përulësi.
— Më duhet të iki për disa ditë. Dhe Saimirin s’kam kujt t’ia lë. Tashmë kam frikë ta lë te Arjana, fqinja. Vendosa t’ju kërkoj juve t’i hidhni një sy. Nuk di kë tjetër të pyes. I kam sjellë të gjitha me vete. Djali juaj mund ta nxjerrë për shëtitje, ata shkojnë shumë mirë bashkë.
— Saimir! — u dëgjua pas shpine zëri i gëzuar i Denisit. Qeni u turr drejt tij dhe i tundi bishtin aq fort sa dukej sikur do t’i shkëputej. Denisi u ul këmbëkryq dhe qeni ia lëpiu fytyrën.
— Po kur u bëtë shokë? — u çudit me zë të lartë Drita.
— Ne dalim shpesh për shëtitje bashkë. Atëherë, a do ta merrni për ca kohë?
— Mamë! — Denisi e shikonte Dritën me lutje, duke bërë sytë e “macit nga Shreku” dhe duke qëndruar vetëm me të brendshme e bluzë.
— E mirë, ç’të bëj me ju? — buzëqeshi Drita.
Burri ia dorëzoi litarin dhe filloi të shpjegonte sa shpesh ta ushqenin qenin, në ç’orë ta nxirrnin shëtitje…
— Denisi i di të gjitha, — e mbylli ai me një të rënë dore. — Më duhet të iki, se s’dua të humbas avionin.
Drita e shikonte Denisin teksa luante me qenin dhe mendonte se ndoshta kjo ishte për të mirë. Tani Denisi kishte një mik dhe s’do të vraponte gjithë kohës në oborr. Për më tepër, Kujtimi kishte ikur në shtëpinë e verës. Dhe kujdesi për një mik më të vogël do t’i bënte mirë djalit. Le të mësojë të mbajë përgjegjësi për një qenie të gjallë.
Qeni doli vërtet krijesa më e mirë në botë. Dhe Denisi ishte i lumtur. Edhe Drita u mësua shpejt me Saimirin, nuk kërcente më natën nga zhurma e thonjve mbi laminat. U zbut dhe nuk u zemërua më me qenin. Dora e Denisit ishte shëruar prej kohësh. Së shpejti do të kthehej i zoti dhe do ta merrte Saimirin. Drita e dinte tashmë se do t’i mungonte.
Pas një jave, i zoti i Saimirit qëndronte në prag me një çantë shpine në shpinë dhe një qese dhuratë në dorë. Përshëndeti dhe buzëqeshi. Dhëmbët i dukeshin jashtëzakonisht të bardhë mbi fytyrën e nxirë nga dielli. Ia zgjati qesen.
— Jo, s’ka nevojë, — protestoi Drita.
— Merreni. Është nga unë dhe Saimiri.
Në qese kishte një guaskë të bukur dhe një kuti çokollatash.
I zoti u ul në gjunjë dhe e përkëdheli qenin që vrapoi drejt tij. Saimiri i preku faqen me hundë, i lëpiu buzët dhe vrapoi te Denisi.
— Po ju është bërë i shtëpisë. Hajde të shkojmë. Mjaft u bëmë mysafirë, — tha i zoti. Saimiri e shikonte, tundte bishtin si për t’u kërkuar falje dhe qëndronte pranë Denisit.
— Ju do të ikni prapë, apo jo? Lëreni te ne. Denisi u mësua me të, edhe unë gjithashtu… A bën zhurmë? — Drita nxori nga qesja guaskën dhe e vuri në vesh.
— Jo, zhurmojnë të mëdhatë. Do t’jua sjell një të tillë, — buzëqeshi burri. — Në fakt, do të më ndihmonit shumë nëse do ta mbanit për vete. — Nuk është gjë e mirë kjo, por jam i lumtur që s’do të më duhet ta sistemoj vazhdimisht gjatë udhëtimeve të punës. Jeni e sigurt? Nuk do t’ju pengojë?
— Jo, aspak. Më falni, atëherë ju fola ashpër. A vini nga rruga? Ndoshta në shtëpi s’keni asgjë për të ngrënë. Do të hani mëngjes me ne? — Drita iu kthye djalit për mbështetje.
— Elton, qëndroni, — tha ai.
— Pra njiheni? — u çudit Drita.
— Po, shpesh kemi dalë për shëtitje bashkë me Saimirin.
Në tavolinë, Eltoni tregoi se ishte instruktor zhytjeje dhe shpesh udhëtonte jashtë shtetit me grupe. Guaskën e kishte nxjerrë vetë nga fundi i oqeanit. Denisi e dëgjonte me gojëhapur.
— Është e vështirë të zhytesh? — e pyeti ai.
— Është e vështirë të mësohesh të marrësh frymë me maskë, pastaj bëhet më e lehtë.
Drita e shihte se si Denisi tërhiqej pas Eltonit, si i kapte çdo fjalë e çdo vështrim. “Ja një baba i tillë do t’i duhej Denisit. Pse u nxitova atëherë, pse u martova kaq herët?..” — mendonte Drita, duke parë herë Eltonin, herë Denisin.
Pas çdo udhëtimi pune, Eltoni kalonte të shihte Saimirin dhe sillte guaska. Në raftin e librave qëndronte tashmë një koleksion i tërë guaskash të madhësive të ndryshme dhe koralesh shumëngjyrëshe. Dhe çdo herë ai qëndronte gjithnjë e më gjatë, derisa një ditë nuk u largua fare…
“Një qen i mirë s’i ka penguar kurrë askujt.”
Ledion, “Tre nga Prostokvashino”
“Njerëzve u vjen vështirë lumturia. Ata mbyllen në vetvete, bien në gabime. As vetë nuk e dinë çfarë u duhet… dhe trishtohen, trishtohen… Qentë nuk i kanë këto ndërlikime. Ata e dinë se lumturia është kur bën diçka për të tjerët. Qentë bëjnë gjithçka që munden vetëm që t’i pëlqejnë mikut të tyre dykëmbësh, dhe janë të lumtur nëse ia dalin.”
Gentian