— Gjej një punë të ndershme, përndryshe do të ketë divorc! — bërtiste burri i papunë, ndërsa ia mbathte te Klara Prifti.
Klea Dushku e mbylli zinxhirin e xhaketës sportive dhe hodhi sytë nga dritarja. Gjethet e tetorit rrotulloheshin në ajër, duke mbuluar trotuaret si një qilim i artë. Ishte gjashtë e gjysmë e mëngjesit dhe pas gjysmë ore duhej të ishte tashmë në punën e saj të parë. Turni i dytë e priste pas drekës.
Apartamenti dy-dhomësh në katin e shtatë të pallatit panel iu dha familjes së re me kredi dy vjet më parë. Atëherë dukej se gjithçka do të ecte lehtë: burri, Endrit Hoxha, punonte si menaxher në një kompani ndërtimi, ndërsa Klea Dushku si administratore në një qendër shëndetësore. Kishin shumë plane të bukura: rinovim, fëmijë, një e ardhme e lumtur.
Por jeta ndërhyri. Në pranverë Endrit Hoxha humbi vendin e punës. Kompania u mbyll dhe punonjësit nuk morën as dëmshpërblim, as pagat e prapambetura. Atëherë Klea Dushku e mbështeti të shoqin: i tha se do t’i përballonin bashkë vështirësitë. Mbrëmjeve mori një punë të dytë, si pastruese në një godinë zyrash.
Muajt u kthyen në gjysmë viti dhe Endrit Hoxha ende nuk gjente një punë të përshtatshme. Më saktë: as që kërkonte. Në mëngjes Klea Dushku shkonte në punë, ndërsa në mbrëmje e gjente burrin ashtu siç e kishte lënë — në divan, para televizorit. Ndërkohë apartamenti ishte shndërruar në një rrëmujë të vërtetë: enët e palara grumbulloheshin në lavaman, thërrime mbulonin tryezën, çorape ishin hedhur gjithandej.
— Endrit Hoxha, të paktën mund ta kishe ndezur fshesën me korrent sa isha jashtë — tha Klea Dushku e lodhur, ndërsa hodhi çantën në korridor.
— Ka krizë, Klea Dushku. S’ka punë normale. Pse të shkoj magazinier për qindarka? — u përgjigj Endrit Hoxha pa ia hequr sytë ekranit. — Kam diplomë, po ta them.
Pa thënë asgjë, Klea Dushku shkoi në kuzhinë dhe nisi të rregullonte. Duart i dhembnin nga pastrimi i pandërprerë, shpina i pulsonte, por kredia kërkonte këstin çdo muaj. Bankës nuk i interesonin hallet familjare.
Në fillim të vjeshtës, situata u bë e padurueshme. Endrit Hoxha filloi t’i bënte gjithnjë e më shpesh vërejtje gruas, sikur të kishte harruar kush ishte ai që sillte para në shtëpi.
— Përsëri po vonohesh — e priti burri me fytyrë të pakënaqur. — Gjithë ditën rri vetëm këtu, mërzitem. Ty të intereson vetëm puna.
Klea Dushku, e tronditur, përplasi pëllëmbët:
— Endrit Hoxha, po flet seriozisht? Unë punoj dymbëdhjetë orë në ditë që të mos dalim në rrugë! Dhe ti më qorton se s’kam kohë për ty?
— Po, sigurisht — ngriti supet ai. — Gruaja duhet të kujdeset për familjen, jo vetëm për paratë. Për shembull, mund të gatuajë darkën. Ose të paktën të flasë normalisht me mua.
Zemërimi i hipi Klea Dushkut në fytyrë. I mblodhi vetullat, anoi kokën anash, duke u përpjekur të kuptonte çfarë po dëgjonte. Vërtet kishte shkuar puna deri aty sa Endrit Hoxha ta fajësonte atë pse punonte dy punë?
— Darkë? — pyeti Klea Dushku. — Dhe çfarë të pengon ty të ngrihesh nga divani e të përgatisësh diçka? Ke duar, ke edhe kokë, teorikisht.
— Mos fillo — mërmëriti Endrit Hoxha. — Burrat dhe gratë kanë detyra të ndryshme. Unë po kërkoj punë, edhe kjo është punë.
— Po kërkon? — Klea Dushku hodhi sytë nga televizori, ku po transmetohej një ndeshje futbolli. — Dhe cilat janë rezultatet? Sa CV ke dërguar këtë javë? Në sa intervista ke qenë?
Endrit Hoxha u kthye mënjanë, duke treguar se biseda kishte mbaruar. Kështu kalonte pothuajse çdo mbrëmje. Klea Dushku ndiente se jo vetëm trupi, por edhe shpirti po i lodhej gjithnjë e më shumë. Duhej të mbante peshën për të dy, të pastronte pas burrit, të duronte qortimet dhe madje të kërkonte falje pse punonte.
Të enjten në mbrëmje, durimi iu këput përfundimisht. Klea Dushku u kthye në shtëpi në dhjetë e gjysmë. Këmbët i gumëzhinin, koka i çahej nga pagjumësia. Në kuzhinë e priste një katastrofë e vërtetë: Endrit Hoxha kishte bërë vezë të skuqura për vete, por diçka kishte shkuar keq. Sobën e kishte mbuluar vaji i spërkatur, lëvozhga vezësh ishin hedhur në dysheme, ndërsa tigani i pistë qëndronte në lavaman mbi grumbullin e enëve të palara.
— Endrit Hoxha! — thirri Klea Dushku. — Mund të ma shpjegosh çfarë është kjo këtu?
Burri doli nga dhoma me fytyrë të zymtë:
— Çfarë ka? Hëngra dhe kaq. Do t’i lash nesër, nuk na ndjek askush.
— Nesër? — Klea Dushku u ndal e shtangur. — Pse jo sot? Pse jo menjëherë pas gatimit?
— Sepse u lodha. Gjithë ditën ndenja në shtëpi duke menduar për të ardhmen tonë. Më dhemb koka.