Klea Dushku qeshi me të madhe — por kjo e qeshur ishte nervoze, gati histerike:
— Nga tensioni? Endrit Hoxha, e ke seriozisht? Unë çohem në gjashtë të mëngjesit, kthehem në shtëpi në njëmbëdhjetë të darkës, ndërsa ti u lodhke sepse rrije shtrirë në divan?
— Mos më bërtit! — bërtiti burri duke ia kthyer. — Unë jam kryefamiljari, kurse ti je thjesht gruaja ime! Duhet të më respektosh dhe të më mbështesësh, jo të grindesh!
— Të të mbështes? — zëri i Klea Dushkut shpërtheu në britmë. — Kush kë mbështet? Kush e paguan këtë apartament? Kush blen ushqimet? Kush i shlyen faturat?
— Nuk je e zonja për të mbajtur familjen! — ulëriti Endrit Hoxha, duke tundur krahët. — Një grua normale do të fitonte më shumë! Po ti çfarë bën? Lan dyshemetë për disa qindarka!
Klea Dushku ndjeu si i shtrëngohej gjithçka brenda nga fyerja dhe zemërimi. Ky njeri, që prej gjashtë muajsh jetonte në kurrizin e saj, guxonte ta fajësonte pse nuk ia dilte dot me barrën?
— Që të fitoj më shumë? — pyeti ajo me zë të ulët. — Atëherë çfarë zgjidhjeje propozon ti? Ndoshta do të më thuash ku mund të gjej një punë me rrogë të majme pa përvojë dhe pa lidhje?
— Nuk e di! — bërtiti Endrit Hoxha. — Është problemi yt! Gjej një punë të hajrit, përndryshe do të divorcohem!
Fjalët mbetën pezull në ajër. Klea Dushku qëndroi e ngrirë, puliti sytë, e paaftë të besonte atë që sapo kishte dëgjuar. Njeriu që nuk kishte punuar asnjë ditë dhe jetonte me paratë e saj, po e kërcënonte me divorc? Sepse nuk fitonte mjaftueshëm?
Dukej se edhe vetë Endrit Hoxha u tremb nga ajo që tha, por tashmë ishte vonë për t’u tërhequr. E përplasi derën pas vetes me aq forcë, sa u drodhën xhamat e dritareve. Klea Dushku e dëgjoi teksa zbriste me vrull shkallët, pastaj u përplas dera e hyrjes.
Ajo mblodhi vetullat, e anoi kokën anash, duke u përpjekur të kuptonte çfarë kishte ndodhur. Për herë të parë pas muajsh, në apartament ra qetësia. Nuk gumëzhinte televizori, nuk dëgjohej murmuritje pakënaqësie, nuk kërciste ndonjë pjatë e thyer.
Klea Dushku buzëqeshi, pastaj shkoi në kuzhinë dhe ndezi çajnikun elektrik. Endrit Hoxha me siguri kishte vrapuar te e ëma. Klara Prifti banonte në lagjen fqinje dhe ishte gjithmonë gati ta mëshironte “djalin e saj të vogël”, duke e fajësuar nusen për çdo të keqe. Ajo nuk kishte punuar asnjë minutë gjatë gjithë jetës, kishte jetuar në kurrizin e burrit, prandaj besonte me bindje të plotë se detyra e gruas është t’i shërbejë burrit dhe të jetë mirënjohëse që ndodhet pranë tij.
Klea Dushku përgatiti çaj të zi të fortë dhe u ul në tavolinë. Ndjesia ishte e çuditshme, por për herë të parë pas shumë muajsh ajo u ndje e lehtësuar. Nuk kishte pse të dëgjonte qortime, nuk kishte pse të kërkonte falje për lodhjen e saj, nuk kishte pse të justifikohej pse nuk fitonte mjaftueshëm. Thjesht rrinte në heshtje dhe mendonte.
Dhe kishte për çfarë të mendonte. Kërcënimi me divorc nuk ishte hera e parë. Endrit Hoxha gjithmonë përpiqej ta trembte me këtë, sa herë që Klea Dushku i vinte në dukje dembelizmin e tij. Më parë kjo funksiononte: ajo kishte frikë, kërkonte falje dhe premtonte se do të përpiqej më shumë. Por tani, duke dëgjuar sërish ato fjalë të njohura, kuptoi: çfarë kishte kaq të tmerrshme në divorc?
Çfarë do të humbiste? Një njeri që nuk punon, nuk ndihmon në shtëpi, vetëm ha dhe ankohet? Një burrë që e fajëson pse punon deri në rraskapitje? Një “mbështetje” që, në vend të kërkonte vetë punë, kërcënon me divorc?
Klea Dushku e piu çajin, pastaj filloi të lante enët. Nesër Endrit Hoxha do të kthehej, me sy të skuqur, duke kërkuar falje dhe duke premtuar ndryshim. Do të thoshte se e kishte marrë inati, se e donte dhe nuk mund të jetonte pa të. Klara Prifti me siguri tashmë ia kishte shpjeguar si të kërkonte bukur falje dhe si ta fitonte sërish mëshirën e gruas.
Por diçka i thoshte Klea Dushkut se këtë herë gjithçka do të ishte ndryshe. Ishin grumbulluar shumë fyerje, padrejtësia e situatës ishte bërë tepër e qartë. Të punonte në dy vende, të mbante një burrë të rritur dhe, për më tepër, të dëgjonte edhe qortime? Jo, mjaft më.
Ajo vuri rregull, bëri dush dhe u shtri për të fjetur. Nesër do të vinte një ditë e re dhe ndoshta, bashkë me të, edhe një jetë e re.
Klea Dushku u hodh nga shtrati para se të binte zilja e orës. Jashtë binte shi i imët, por megjithatë kishte një humor të pazakontë të mirë. Për herë të parë pas muajsh, nuk kishte pse të mblidhte çorape të hedhura kuturu, nuk kishte pse të dëgjonte murmuritje, nuk kishte pse të përgatiste mëngjes për dy persona.
Gjatë punës, mendja i kthehej vazhdimisht te grindja e mbrëmshme. Sa më shumë e rrotullonte në kokë, aq më e qartë bëhej: të mbash një burrë të rritur që nuk bën asgjë tjetër veçse ankohet dhe kërkon — është qesharake.