Pse vallë duhet ta duronte këtë? Për shkak të një vule në pasaportë?
Në vendin e saj të parë të punës, kolegët e vunë re menjëherë se **Klea Dushku** ishte krejt ndryshe nga zakonisht. Zakonisht ishte e lodhur dhe e heshtur, ndërsa tani dukej e çlodhur dhe e qetë.
— **Klea Dushku**, sot po shkëlqen disi — vuri re infermierja, **Mia Rama**. — Çfarë ka ndodhur? Burri yt gjeti punë?
**Klea Dushku** buzëqeshi lehtë:
— Jo, **Mia Rama**. Burri im më kërcënoi me divorc. Dhe e di çfarë? Mendoj se kjo ide më pëlqen.
— Seriozisht? — **Mia Rama** hapi sytë e habitur. — Po banesa, kredia?…
— Po ç’kanë banesa? — ngriti supet **Klea Dushku**. — Kredinë e paguaj unë, dokumentet janë në emrin tim. Le të gjejë një tjetër që ta mbajë.
Gjatë gjithë ditës, **Klea Dushku** rrotulloi në mendje skenarët e mundshëm. Deri në mbrëmje, vendimi ishte marrë përfundimisht. Pas turnit të dytë, hyri në një qendër kopjimi 24-orëshe dhe bëri kopje të të gjitha dokumenteve të rëndësishme: pasaportës, certifikatës së martesës, dokumenteve të banesës, vërtetimeve të të ardhurave.
Të nesërmen në mëngjes, në vend që të shkonte në punë, u drejtua te një këshilltar juridik. Avokati i moshuar me syze, **Dritan Tahiri**, e dëgjoi me durim historinë e saj.
— E qartë — pohoi ai me kokë. — Pasuri e përbashkët, përveç banesës, nuk keni? Fëmijë ashtu?
— Jo. Banesa është me kredi, dhe këstet i paguaj vetëm unë. **Endrit Hoxha** prej gjashtë muajsh nuk punon fare.
— Në këtë rast, divorci gjyqësor zgjat një deri në një muaj e gjysmë — shpjegoi avokati. — Do ta paraqesim kërkesën për zgjidhjen e martesës për shkak të pamundësisë së bashkëjetesës. Banesa mbetet për ju, pasi kredia është barrë e juaja.
**Dritan Tahiri** përgatiti padinë, ia shpjegoi procedurën dhe shumën e tarifës. **Klea Dushku** i nënshkroi dokumentet dhe pagoi paradhënien. Brenda një ore, dosja ishte regjistruar në gjykatën e rrethit.
**Klea Dushku** u kthye në shtëpi me ndjesinë se më në fund kishte mbyllur një kapitull. Mekanizmi ishte vënë në lëvizje; tani mbetej vetëm të pritej rezultati. **Endrit Hoxha** nuk u shfaq ende, me gjasë po rrinte i mërzitur te shtëpia e nënës së tij, duke shpresuar se e shoqja do ta lutej ta kthente.
Por ajo nuk e bëri. **Klea Dushku** vazhdoi jetën e saj me qetësi: punonte, mbante rregull në banesë, gatuante darkë për vete. Askush nuk ulërinte televizorin, nuk shpërndante sendet përreth dhe nuk ankohej për mërzi apo mungesë vëmendjeje.
Ditën e katërt, **Endrit Hoxha** nuk duroi më. Të shtunën në mëngjes, ra zilja. **Klea Dushku** hapi derën dhe aty qëndronte burri i saj, me fytyrë të penduar. Në dorë mbante një tufë krizantemash të vyshkura; dukej qartë se i kishte blerë në kioskën e afërt.
— Tungjatjeta, **Klea Dushku** — u përpoq të buzëqeshte **Endrit Hoxha**. — Më fal për mbrëmjen tjetër. U nxeha kot, thashë gjëra pa mend. E di, papunësia më ka rraskapitur, jam nervoz.
**Klea Dushku** qëndroi në heshtje te pragu, pa e ftuar të hynte. **Endrit Hoxha** i zgjati lulet:
— Mos u bëj kështu! Ne e duam njëri-tjetrin. Në çdo martesë ka vështirësi. Tani e kam kuptuar vërtet sa e vështirë është për ty. Do të ndihmoj më shumë në shtëpi, fjala ime.
— **Endrit Hoxha** — tha **Klea Dushku** qetësisht —, sendet e tua janë bërë gati.
Burri i saj e shikoi i hutuar:
— Çfarë sendesh? Për çfarë po flet?
**Klea Dushku** iu afrua hyrjes dhe nxori dy çanta të mëdha sportive. **Endrit Hoxha** i nguli sytë i shokuar te bagazhet.
— **Klea Dushku**, ç’është kjo? Të kërkova falje! Të solla edhe lule!
— Rrobat e tua, dokumentet, sendet personale — renditi **Klea Dushku**, ndërsa i shtyu çantat përtej pragut. — Dorëzon çelësin e banesës dhe jeton ku të duash.
— Ke luajtur mendsh?! — shpërtheu **Endrit Hoxha**, duke ngritur zërin. — Edhe kjo është banesa ime! Jam burri yt, kam të drejtë të jetoj këtu!
— Burri? — **Klea Dushku** e shtrembëroi buzëqeshjen. — Ai burrë që prej gjashtë muajsh jeton në kurriz të gruas dhe ende kërkon llogari? Kush e paguan kredinë? Shpenzimet? Ushqimin?
— Por ne jemi të martuar! — qau **Endrit Hoxha**. — Nuk mund të më nxjerrësh kështu!
**Klea Dushku** nxori çelësin e banesës nga xhepi:
— Ma jep.
— Nuk ta jap! — **Endrit Hoxha** i çoi duart pas shpine. — S’ke të drejtë!
— Në rregull — pohoi **Klea Dushku**. — Atëherë nesër vjen bravari dhe i ndërron bravët. Ndërsa pas një jave do të marrësh ftesën nga gjykata.
**Endrit Hoxha** u zbeh:
— Çfarë divorci? **Klea Dushku**, a je në vete? Mami tha se do të vish në mend dhe do të kërkosh falje!
— Mami? — **Klea Dushku** qeshi me zë. — **Klara Prifti**, ajo që gjithë jetën ka jetuar në kurriz të burrit të saj?