Këshillë e mirë, s’ka ç’të thuash. Por kohët kanë ndryshuar, Endrit Hoxha. Gratë e sotme nuk janë të detyruara të mbajnë burra të shëndetshëm.
— Klea Dushku, prit pak! — burri i kapi krahun. — Ta diskutojmë qetë. Do të gjej punë, do të ndryshoj. Më jep edhe një shans!
Klea Dushku e çliroi me butësi dorën:
— Shans? Endrit Hoxha, ke pasur gjashtë muaj shans. Në vend që të punoje, rrije shtrirë në divan dhe më fajësoje mua që fitoja pak. Dhe të enjten më kërcënove me divorc, nëse nuk gjeja një punë “të rregullt”.
— Nuk e mendoja seriozisht! — Endrit Hoxha tundte kokën i dëshpëruar. — Thjesht më plasi nervi! E di që të dua!
— Më do? — Klea Dushku rrudhi vetullat dhe anoi kokën. — Dashuri e çuditshme kjo. Ai që do, nuk kërcënon me divorc, por ndihmon të gjendet një zgjidhje.
Endrit Hoxha e pa që gruaja e tij ishte e vendosur. Fytyra iu skuq nga paniku:
— Mirë, mirë! Do të bëj çdo punë! Mund të jem hamall, pastrues rrugësh, çfarëdo! Vetëm mos më nxirr jashtë!
— Është vonë — u përgjigj Klea Dushku. — Vendimi është marrë. Ma jep çelësin, përndryshe nesër ndërroj bravën.
Endrit Hoxha qëndroi edhe një minutë, me çelësat shtrënguar në grusht. Pastaj i la ngadalë në prag:
— Do ta pendohesh — murmuriti. — Pa mua do të humbasësh. Kush do të të ndihmojë kur të kesh hall?
Klea Dushku përplasi pëllëmbët:
— Të më ndihmosh? Endrit Hoxha, prej gjashtë muajsh vetëm i ke shtuar telashet. Tani e drejtoj vetë jetën time.
Burri hodhi çantat në sup dhe u nis i pasigurt drejt ashensorit. Nga pragu u kthye edhe një herë:
— Do të kthehem pas një jave. Do të të kalojë inati dhe do ta kuptosh se po bën një budallallëk.
— Mos u kthe — tha Klea Dushku qetë. — Pas një jave do të vijë njoftimi nga gjykata.
Dera e ashensorit u mbyll dhe e mori Endrit Hoxhën bashkë me sendet e tij — dhe me të gjitha ambiciet që i kishte ushqyer. Klea Dushku hyri në apartament, mbylli çdo bravë dhe u mbështet me shpinë pas murit.
Qetësi. Pas dy vitesh martese, për herë të parë kishte qetësi të vërtetë në apartament. Askush nuk bërtiste televizorin, nuk përplaste dyert e dollapëve, nuk ankohej për cilësinë e darkës. Njeriu thjesht mund të jetonte — pa u përshtatur vazhdimisht me pakënaqësinë e dikujt tjetër.
Klea Dushku u soll rreth e rrotull dhe vërejti ndryshimet. Pa Endrit Hoxhën, hapësira dukej më e madhe. Nuk kishte çorape të hedhura kuturu, librat ishin rreshtuar bukur në rafte, dhe në banjë varej vetëm një peshqir.
Në mbrëmje mbërriti Klara Prifti. Vjehrra ra zilen dhe kërkoi shpjegime:
— Klea Dushku, hape menjëherë! Çfarë turpi! Djali im erdhi në shtëpi duke qarë!
— Klara Prifti — iu përgjigj Klea Dushku përmes derës —, djali juaj është burrë i rritur. Le të mbajë përgjegjësi për veprimet e veta.
— Si guxon ta nxjerrësh burrin nga shtëpia? — u tërbua gruaja. — Kjo është kundër natyrës! Gruaja e ka për detyrë të mbështesë familjen!
— Për dy vjet e kam mbështetur — u përgjigj Klea Dushku thatë. — Tani le ta mbështesë veten.
Klara Prifti vazhdoi për disa minuta të gjata të godiste derën dhe të akuzonte, por Klea Dushku nuk e hapi. Një grua që nuk kishte punuar kurrë dhe kishte jetuar gjithë jetën duke u varur nga burrat, vështirë se mund ta kuptonte vendimin e një gruaje moderne.
Një muaj më vonë erdhi njoftimi për datën e seancës. Endrit Hoxha nuk u paraqit — në vend të kësaj dorëzoi pëlqimin për divorc. Me sa duket e kuptoi se s’kishte kuptim të polemizonte. Apartamenti ishte blerë me pagën e Klea Dushkut, kredia ishte tërësisht mbi të, dhe pasuri të përbashkëta nuk kishin krijuar.
Gjykatësi e pranoi padinë pa asnjë pyetje shtesë. Dhjetë ditë më vonë, Klea Dushku mori në dorë vendimin e divorcit.
Atë mbrëmje, pas pune, Klea Dushku ndaloi për një çast pranë dritares dhe hodhi sytë mbi qytetin vjeshtor. Në dritën e llampave gjethet rrotulloheshin, një shi i imët binte lehtë. Brenda vetëm një muaji mbaroi një jetë — dhe filloi një tjetër.
Nuk i duhej më të punonte dy punë për të mbajtur një burrë të shëndetshëm. Mjaftonte puna kryesore, dhe më në fund kishte kohë për hobi. Madje mund të regjistrohej edhe në kurs drejtimi — për të cilin kishte ëndërruar që studente.
Klea Dushku përgatiti çaj, u ul në kolltukun e saj të preferuar pranë dritares dhe mori një libër në dorë. Në apartament mbretëronin paqja dhe qetësia. Askush nuk kërcënonte më me divorc sepse gruaja “fitonte pak”.
Jeta e saj tani ishte vetëm e saja.