Vjehrra e hapi derën e apartamentit pa trokitur, megjithëse kishte zile. Donika në përgjithësi mendonte se të binte në zile në shtëpinë e djalit të saj ishte nën dinjitetin e saj. Fundja, ai ishte djali i saj, gjaku i saj — çfarë formalitetesh mund të kishte?
Rinesa po vendoste mbi tavolinë dokumentet: vërtetime, ekstrakte, rekomandime. Të nesërmen në mëngjes duhej të shkonte në spitalin rajonal, ku më në fund duhej ta operonin Emën e saj të vogël. Paratë ishin në një zarf — e gjithë shuma që prindërit e Rinesës kishin mbledhur duke vënë peng banesën e tyre në fshat. Dy muajt e fundit ajo kishte jetuar vetëm me këtë mendim: ta çonte, ta paguante, ta shpëtonte vajzën.
— Ah, Rinesa, qenke në shtëpi. Mirë që të gjeta, — vjehrra hyri në dhomë, hodhi mbi divan çantën e saj të madhe dhe e vështroi apartamentin me sy kritik. — Paska pluhur këtu. Aroni është në punë?
— Mirëdita, Donika, — Rinesa u përpoq të ruante një ton të qetë. — Po, Aroni s’ka ardhur ende. Ka ndodhur gjë?
Vjehrra e injoroi pyetjen, iu afrua tavolinës dhe pa pyetur mori në dorë një nga dokumentet.
— Kjo çfarë është, për operacionin? Nesër, pra? Hë-hë, do ta shohim, — e la letrën prapë dhe e pa nusen me një shprehje të çuditshme. Diku mes keqardhjes dhe epërsisë.
— Do të shohim çfarë? — Rinesa u shqetësua. Në zërin e vjehrrës kishte nota të këqija.
— Rinesa, ulu. Duhet të flasim.
— Donika, jam shumë e zënë, duhet të përgatis gjithçka për nesër…
— Ulu, të thashë! — vjehrra ngriti zërin dhe fytyra e saj humbi menjëherë mirësinë e shtirur. — Ka të bëjë me paratë që ke ndërmend të shpenzosh nesër.
Një të ftohtë i përshkoi shpinën Rinesës. Ajo u ul ngadalë në karrige, pa ia hequr sytë vjehrrës.
— Çfarë doni të thoni?
Donika u ul përballë, i bashkoi duart mbi gjunjë dhe foli me pamjen e dikujt që po shpallte një të vërtetë të vetëkuptueshme:
— Paratë më duhen mua. Më saktë, na duhen mua dhe Aronit. Për një apartament.
Për disa sekonda Rinesa vetëm e shikoi, pa kuptuar. Fjalët ishin në rusisht, por kuptimi i tyre nuk po i hynte në kokë. Apartament? Çfarë apartamenti? Ç’lidhje kishte kjo me operacionin e Emës?
— Nuk po kuptoj, — nxori më në fund.
— Çfarë ka për të kuptuar? — vjehrra bëri me dorë, sikur bëhej fjalë për blerjen e bukës. — U shfaq mundësia për të blerë një apartament dy dhomash në një pallat të ri. Duhet urgjentisht një kapar. Një kapar i madh. Unë jam marrë vesh me shitësin, ai pret deri të hënën. Është një shans, Rinesa! Banesë normale, jo kjo garsoniera juaj. Fëmija rritet, duhet të ketë ku të jetojë.
— Po bëni shaka? — zëri i Rinesës tingëlloi i panatyrshëm, i lartë.
— Çfarë shakash? Jam shumë serioze. Prindërit e tu i dhanë paratë — mirë, bravo u qoftë. Por ne do t’i shpenzojmë me mend. Për banesë. Operacionin do ta shtyjmë. Mjekët s’janë bisha, do të presin. Ose do t’i drejtohemi një klinike tjetër, më të thjeshtë. Atje është edhe më lirë.
Rinesa ndjeu sikur diçka brenda saj u këput. Jo ngadalë, jo gradualisht — menjëherë, si një tel i tendosur që çahet.
— Ju… ju po propozoni t’ia hiqni vajzës sime paratë për mjekim për të blerë një apartament? — foli ngadalë, duke e ndarë çdo fjalë, sikur kishte frikë se ndryshe nuk do ta kuptonin.
— Ja prapë! — vjehrra u rrudh. — Çfarë “t’ia hiqni”? Askush s’po i heq gjë kujt! Thjesht po vendosim prioritetet siç duhet! Operacioni mund të presë, apartamenti ikën! Këto mundësi nuk dalin çdo ditë! Për më tepër, është për të mirën tuaj! Për Emën! Ku do të jetojë ajo, si mendon?
— Ajo fillimisht duhet të jetojë fare, Donika! — zëri i Rinesës u drodh. — Operacioni nuk mund të presë! Ema ka probleme me shtyllën kurrizore, çdo ditë është e rëndësishme! Nëse humbasim kohë, ajo mund të mbetet…
— Mos e tepro! — e ndërpreu vjehrra me bezdi. — Të gjithë këta mjekë vetëm frikësojnë që të zhvatin më shumë para. Pastaj del që gjithçka ka kaluar vetë. Unë kam një shoqe që e trajtoi mbesën kështu — nuk bënë asgjë dhe gjithçka u rregullua vetë!
Rinesa e shikonte këtë grua, dhe në heshtjen e rëndë që ra mes tyre, ajri dukej sikur ishte trashur përreth.