Rinesa shikonte këtë grua, e cila tre vitet e fundit kishte qenë pjesë e jetës së saj, dhe nuk po e njihte më. Më saktë, po e njihte për herë të parë. Gjithçka që më parë ia kishte faturuar karakterit, zakonit për të komanduar, kujdesit — tani iu shfaq në dritën e vërtetë. Ishte egoizëm. Egoizëm i pastër, i zhveshur, i tmerrshëm.
— Ku është Aron? — pyeti Rinesa me zë të mbytur. — A e di ai pse keni ardhur?
Vjehrra heshti për një çast, pastaj pohoi me kokë:
— E di. E diskutuam dje. Ai është dakord. Tha se do të fliste vetë me ty, por vendosa që më mirë unë. Gruaja e kupton gruan. Ti je vajzë e zgjuar, Rinesa. Do ta kuptosh që për familjen kështu është më mirë.
“Është dakord.” Këto dy fjalë ranë si goditje çekani mbi kokë. Aron e dinte. Pranoi. E diskutoi me të ëmën, por jo me të, jo me gruan, jo me nënën e fëmijës.
— Aron pranoi t’ia marrë vajzës së vet paratë për operacionin? — e pyeti sërish Rinesa, dhe në zërin e saj nuk kishte emocione. Vetëm boshllëk.
— Oh, mjaft dramatizove! Askush nuk po ia merr gjë! — vjehrra filloi të nervozohej. Qartazi nuk i pëlqeu që nusja nuk u hodh ta falënderonte për vendimin “e mençur”. — Ne jemi familje! Në familje ndahet gjithçka! Prindërit e tu ndihmuan — shumë mirë! Tani kjo ndihmë do të shkojë për të mirën e përbashkët! Për banesë! Për të gjithë!
— Për të gjithë, përveç Emës, — tha Rinesa.
— Ja, prapë e njëjta gjë! — Donika hapi krahët. — Ema është mbesa ime! Unë kujdesem për të! Por unë mendoj për të ardhmen, jo vetëm për sot! Fëmijës i duhet një apartament normal, jo kjo strofull! Asaj i duhet të rritet, të mësojë, të jetojë! Kurse ti mendon vetëm për këtë operacion!
— Sepse pa këtë operacion ajo mund të mos ketë të ardhme! — bërtiti Rinesa, duke u ngritur me hov nga karrigia.
Vjehrra u ngrit edhe ajo, u drejtua në gjithë shtatin.
— Mos më bërtit mua! Unë jam më e madhe, më me përvojë! Kam rritur tre fëmijë dhe të gjithë janë gjallë e shëndoshë! Pa gjithë këto operacionet tuaja të shtrenjta! Aron madje ka rënë në fëmijëri, ka çarë kokën — dhe ja ku është, më i zgjuari nga të gjithë! Kurse ti je histerike, gjithmonë në panik! Edhe tani po bën panik!
— Dilni nga shtëpia ime, — tha Rinesa qetë.
— Çfarë? — vjehrra nuk u besoi veshëve.
— Dilni. Nga. Shtëpia. Ime. Menjëherë.
— Si guxon?! — fytyra e Donikës u skuq. — Kjo është banesa e djalit tim! E imja! Kurse ti këtu je askushi! Një qiraxheshë e përkohshme! Do të duam — dhe do të të nxjerrim! Ja të blejmë apartament të ri, e pastaj të shohim kush do të jetë i regjistruar atje e kush jo!
— Dilni, para se të thërras policinë, — Rinesa bëri një hap drejt telefonit.
Vjehrra kapi çantën e saj, por nuk u ngut të largohej. E shikoi nusen me urrejtje.
— Do të pendohesh! Aron është djali im! Ai do të më dëgjojë mua, jo ty! Paratë prapë do të jenë tonat! Do t’i them atij — do t’ua marrë mbrapsht prindërve të tu! Ose do t’i marrë vetë prej këtu! Ai ka më shumë të drejta mbi këtë banesë se ti!
U kthye dhe doli, duke përplasur fort derën.
Rinesa mbeti në mes të dhomës. Duart i dridheshin. Në veshë i rrihte gjaku. Hodhi sytë nga tavolina, ku qëndronin dokumentet dhe zarfi me paratë. Zarfi për të cilin prindërit e saj kishin vënë peng të vetmen banesë. Zarfi që vjehrra kishte ndërmend ta merrte për të blerë një apartament për vete dhe për të birin.
Për djalin që kishte pranuar.
Pas njëzet minutash, dera u hap. Aron hyri dhe menjëherë e pa gruan, ulur në divan me zarfin në duar. Fytyra i ishte zbehur, buzët i kishte shtrënguar në një vijë të hollë.
— Përshëndetje, — tha ai me kujdes. — Mamaja ishte këtu?
— Ishte, — u përgjigj Rinesa, pa i ngritur sytë.
— Dëgjo, doja të flisja vetë me ty, por ajo…
— Ti pranove t’i japësh paratë për apartamentin, — e ndërpreu Rinesa. Jo pyetje. Pohim.
Aron hyri në dhomë, hodhi xhaketën mbi shpinën e karriges.
— Rinesa, hajde ta diskutojmë qetë. Është vërtet një variant i mirë. Apartament dy dhomash në ndërtim të ri, zonë normale. Këtu jemi ngushtë. Kurse operacionin do ta shtyjmë. Mjekët nuk janë kundër të presim nja dy muaj.