— I telefonova mjekët, — tha Rinesa me zë të ulët. — Ata thanë se nuk mund të presim. Çdo javë është kritike. Nëse humbasim kohë, Ema rrezikon invaliditet.
Aroni u hutua.
— Po mirë… Mjekët gjithmonë sigurohen më tepër. Ndërsa Donika thotë…
— Donika thotë, — e përsëriti Rinesa dhe në zërin e saj u ndje çelik. — Donika jote, që ka rritur tre fëmijë, di më mirë se mjekët me njëzet vjet përvojë?
— Mos e tepro. Thjesht… Rinesa, më kupto. Na duhet vërtet një apartament më i madh. Donika është gati të fusë edhe paratë e saj, por nuk mjaftojnë për këstin e parë. Dhe tani u shfaq kjo mundësi…
— Mundësi për të vjedhur vajzën tënde.
— Mos bërtit! Çfarë vjedhjeje? Ne jemi familje! Paratë që kanë dhënë prindërit e tu janë për familjen! Për të mirën e përbashkët! Nuk i shpenzojmë kot, po blejmë banesë!
Rinesa u ngrit. U afrua te tavolina, mori zarfin me para dhe e shtrëngoi pas gjoksit.
— Këto para prindërit e mi i dhanë për operacionin e Emës. Jo për apartament. Jo për Donikën tënde. Për mjekimin e fëmijës. Timit dhe timit. Nëse nuk e kupton dallimin, atëherë nuk kam çfarë të flas më me ty.
— Po pse sillesh si fëmijë?! — ai filloi të zemërohej. — Do ta bëjmë operacionin! Pak më vonë! Nuk do të ndodhë asgjë e tmerrshme! Ndërsa apartamenti do të ikë! Një shans i tillë nuk vjen më!
— “Pak më vonë” mund të jetë vonë, Aron!
— Mjaft me panik! Donika ka të drejtë — ti gjithmonë e bën malin nga miza! Mjekët të kanë frikësuar, kaq!
Rinesa e shikoi burrin dhe papritur e kuptoi qartë: ky nuk ishte njeriu me të cilin ishte martuar. Ose më saktë, ai kishte qenë gjithmonë ky, thjesht ajo nuk kishte dashur ta shihte. I butë, i nënshtrueshëm, i përulur — ajo mendonte se ishte mirësi. Por ishte dobësi. Dobësi përballë nënës, që gjithë jetën kishte vendosur për të. Dhe tani vendosi përsëri.
— Ti vërtet je gati të sakrifikosh shëndetin e vajzës për një apartament që e ka zgjedhur Donika jote? — pyeti ajo ngadalë.
— Pse sakrifikim? Nuk po sakrifikojmë asgjë! Thjesht po e shtyjmë!
— I the Donikës se do t’i merrje paratë nga prindërit e mi?
Aroni uli sytë.
— Unë… Ajo kështu tha? Po, ishte në nerva e sipër. Donika thjesht shqetësohet për ne.
— Për ne, — e përsëriti Rinesa. — Për mua dhe Emën ajo shqetësohet. Sigurisht. Prandaj do t’i marrë paratë e fundit për mjekimin e fëmijës.
— Mjaft! — bërtiti Aroni. — U lodha! Do të bëhet siç them unë! Jam burrë, unë marr vendimet në këtë familje! Paratë do t’i japim për apartamentin, ndërsa operacionin do ta shtyjmë! Pikë!
Heshtje.
Rinesa qëndronte duke shtrënguar zarfin pas gjoksit. Pastaj tundi kokën ngadalë.
— Mirë.
Aroni mori frymë i lehtësuar.
— Ja pra, u morëm vesh. Ti je e zgjuar, e dija që do ta kuptoje. Tani do ta telefonoj Donikën, t’i them…
— Nuk më kuptove, — e ndërpreu Rinesa. — Unë thashë “mirë” jo për paratë. E thashë për ne të dy. Gjithçka përfundoi mirë. Pikërisht tani.
Ajo kaloi pranë tij drejt dhomës së gjumit. Hapi dollapin, nxori një çantë të madhe. Filloi të paloste rrobat: të sajat, të Emës. Shpejt, saktë, pa zhurmë.
— Çfarë po bën? — Aroni qëndronte te dera, pa u besuar syve.
— Po iki. Me vajzën. Te prindërit. Nesër në mëngjes do ta çoj Emën në operacion, siç ishte planifikuar.
— Je çmendur?! Nuk mund të marrësh e të ikësh kështu!
— Mundem. Dhe po iki. Tani.
Ajo mbylli çantën, kaloi sërish pranë tij në dhomë. Mori nga tavolina të gjitha dokumentet, pasaportat, certifikatën e lindjes së Emës. I futi të gjitha në çantë. Aroni e ndiqte nga pas.
— Rinesa, ndalo! Le të flasim normalisht!
— Folëm. Ti zgjodhe apartamentin dhe Donikën. Unë zgjodha vajzën. Këtu mbaron biseda.
— Nuk ke të drejtë ta marrësh fëmijën!
— Kam. Jam nëna e saj. Ndërsa ti je një baba që është gati të sakrifikojë shëndetin e saj për pasuri të paluajtshme. Këtë do t’ia shpjegosh gjyqtarit më vonë.
Ajo veshi xhaketën, mori çantën. Shkoi te dera e dhomës ku flinte Ema. E ngriti me kujdes vajzën e fjetur, e mbështolli me batanije.
— Rinesa, mos e bëj këtë! — zëri i Aroniut u drodh. — Nuk jam armiku yt! Thjesht…
— Thjesht ti nuk je burrë. Je djali i Donikës. Ke qenë dhe do të mbetesh. Jetoni bashkë. Blini apartamente. Vetëm pa vajzën time.