Arlinda Vrioni i acaronte të gjithë në zyrë. Ndërsa punonjësit e tjerë, gjatë pushimeve, nga kulturat shihnin vetëm ato bujqësore, një vizitë te mjeku e quanin udhëtim, kurse gjumi pas drekës ishte kulmi i shthurjes, Arlinda Vrioni vraponte vazhdimisht diku për pushime. Ja, dje për shembull, u kthye nga një resort skish. Nga fotot pompoze me maja të mbuluara me borë që i ngarkonte në internet me kamionë të tërë, u vinte për të vjellë të gjithëve, madje edhe drejtorit, i cili zakonisht gjatë pushimeve thjesht kalonte në punë nga shtëpia.
— Jo, unë s’e kuptoj nga i gjen paratë? Marrim afërsisht njësoj, ja grafiku i mallkuar motivues në mur, — tregoi Tringa Nikolla shtyllat me shifra që i bezdisnin të gjithë, kur Arlinda Vrioni vrapoi për drekë në mensë.
— Burri ose prindërit, — erdhi përgjigjja e dukshme.
— Ajo s’është e martuar, prindërit i ka pensionistë, — nuk qetësohej Tringa Nikolla.
— Ndoshta shet foto intime? — sugjeroi i vetmi burrë në zyrë, Gentian Bushati.
— Po, për revistën “Dobësohem pa cigare dhe dieta”, — ia ktheu me ironi Tringa Nikolla.
Ide të tjera Gentian Bushati nuk kishte.
— Po ju verës e keni pushimin që nis njëkohësisht, ajo me siguri do të shkojë diku në det. Shkoji pas, ngjitu me të. Do ta mësosh sekretin, pastaj na e tregon edhe neve, — propozoi punonjësja më e vjetër e firmës, me mbiemrin Vjollca Plaku. Kjo grua ishte një thesar këshillash të mençura dhe krejtësisht të padobishme për këdo.
— E dini çfarë, kështu do bëj. Vetëm se kam frikë se do të tërhiqet. Sekrete të tilla nuk i nxjerrin djathtas e majtas, — u përgjigj me bindje Tringa Nikolla. E gjithë zyra murmuriti miratueshëm, duke ia ngritur humorin.
***
— Me shumë qejf. Pikërisht kam gjetur një resort super, do ta shijojmë deri në fund! — iu ndezën sytë Arlinda Vrionit, kur dëgjoi propozimin e koleges, të cilin ajo e tha me qëllim para të gjithëve.
— Atëherë u mor vesh, — buzëqeshi me dinakëri Tringa Nikolla, e bindur se Arlinda Vrioni do të hiqte dorë në momentin e fundit.
Kaluan gjashtë muaj. Mes proceseve të punës dhe stresit, të gjithë e kishin harruar prej kohësh marrëveshjen. Kur për pushimet mbeti një javë, Tringa Nikolla nisi të bënte plane: u regjistrua për heqjen e lythave në këmbë, zgjidhte detergjentin e rrobave në ofertë për “Everestin” e saj shtëpiak të rrobave të pista, hartonte një listë serialesh.
— Kam parë një rroba banje të re, po ti? — iu afrua një ditë gjatë punës Arlinda Vrioni.
— Rroba banje?
— Po, për udhëtimin tonë në det, — buzëqeshi Arlinda Vrioni.
— A-a-a, po, deti… Ja, është kjo puna… I kam bërë hesapet, nga rroga do të më mbeten rreth dhjetë mijë euro, jo më shumë, duhet t’i shtrij disi deri në fund të pushimit…
— Super! Mua më mbeten fare pesë!
— Si do të thotë? — e pyeti Tringa Nikolla, duke ngritur të dyja vetullat.
— Siç e thashë. Më mbetet vetëm pesëshja, pjesën tjetër duhet ta ndaj për borxhe, — ngriti supet Arlinda Vrioni, sikur s’po thoshte asgjë të çuditshme.
— Dhe si do të udhëtojmë pa para?
— Unë gjithmonë kështu bëj. Mos u shqetëso, është dhimbja ime e kokës. Kryesorja — merri vetëm gjërat më të domosdoshme. Duhet të jemi të lehta.
— Arlinda, unë… dmth, unë… — nisi të belbëzojë Tringa Nikolla, por, duke parë si kolegët e tjerë i vështronin në heshtjen që ra, tha me vendosmëri: — Do të jem gati. Në fund të fundit, ti i ke të gjitha të rregulluara.
— Pa fjalë, — i bëri me sy Arlinda Vrioni. — Do pimë, do shëtisim deri në agim, do argëtohemi, do ngopemi me shishqebapë e fruta, do nxihemi si mbretëresha egjiptiane dhe do të sjellim një ba-ga-azh kaq të madh kujtimesh, sa të na mjaftojë deri në pushimin tjetër.
E mbushur me këtë humor luftarak, Tringa Nikolla ia ktheu buzëqeshjen. Plani tingëllonte thjesht fantastik. Nëse gjithçka do të ishte vërtet ashtu siç tha Arlinda Vrioni, do të ishte mëkat të refuzoje. Pushimi duhet të jetë mbretëror — kot s’ka punuar Tringa Nikolla gjithë vitin! E serialet dhe lythat nuk ikin askund, për fat të keq…
Një ditë para nisjes, Arlinda Vrioni i dërgoi një udhëzim të shkurtër me vendin e takimit dhe orën e nisjes drejt vendit të kënaqësive. Gjeolokacioni ndryshonte shumë nga adresa e stacionit të qytetit dhe ishte përgjithësisht shqetësues, po aq sa edhe ora e nisjes: “Pompë gazi e braktisur, e shtunë, 4:30 e mëngjesit”.