«Vetë u futa në këtë punë», — e qortonte veten Tringa Nikolla, ndërsa fuste valixhen në taksi. I dukej se kolegia thjesht kishte vendosur t’i bënte shaka, sepse dikush në zyrë kishte nxjerrë ndonjë sekret. Por ajo, në telefon, premtoi se do ta jepte edhe dhëmbin po të gënjente.
Duke mbërritur në vendin e rënë dakord gjysmë ore më herët, Tringa Nikolla pa një grumbullim të çuditshëm burrash me mjekra të dendura, të veshur me triko me jakë të lartë. Pas shpinave të tyre ngriheshin ca çanta të zeza të çuditshme.
«Ca terroristë», — u tremb vajza dhe sapo deshi t’i kërkonte shoferit t’i jepte gaz, kur papritur dera u hap me vrull dhe e tërhoqën me forcë jashtë.
— Mirë që erdhe më herët, do kemi kohë të ushtrohemi, — tha zvarrë Arlinda Vrioni, duke i zgjatur disa fletë. Pas shpinës së saj, Tringa Nikolla pa një çantë identike dhe, përveç saj, një çantë shpine kampingu sa vetë Arlinda Vrioni.
— Po ç’është kjo “Dielli i pyllit”? — e pa me dyshim tekstin e ndarë në katërvargëshe Tringa Nikolla. — Ndonjë lutje sektare? Kush janë gjithë këta njerëz?
— “Diellthi i pyllit”, — e korrigjoi Arlinda Vrioni. — Është këngë. Dhe këta, — tregoi ajo mjekroshët, — janë bardë. Po shkojnë në festival në të njëjtin drejtim me ne. Para tre muajsh gjeta komunitetin e tyre dhe na regjistrova. Kryesorja është të na marrin për të vetët, — tregoi Arlinda Vrioni nga kitarra. — Pastaj edhe të ushqejnë, edhe të pijnë. Udhëtimi zgjat veç dymbëdhjetë orë, pastaj kalojmë në një autobus tjetër, te dentistët.
— Dhe, çfarë, falas?
— Absolutisht, — preu ajrin Arlinda Vrioni me dorë. — Nuk sakrifikon asgjë.
— Shkëlqyeshëm, — u qetësua Tringa Nikolla. Duket se Arlinda Vrioni i kishte menduar vërtet të gjitha.
Pesëmbëdhjetë minutat e para iu dukën vërtet të mrekullueshme. Njerëz me shkallë të ndryshme leshrash (si burra, ashtu edhe gra) ishin të sjellshëm, shoqërorë dhe tejet bujarë. Nëpër autobus qarkullonin shishe me tinktura të ndryshme dhe pije të forta të rënda; buka çahej me dorë, sallami pritej në feta të trasha. Tringa Nikolla refuzonte me edukatë, ndërsa Arlinda Vrioni herë pas here pinte nga pak, hante, qeshte dhe ndihej mjaft rehat. Pastaj çantat, që Tringa Nikolla fillimisht mendonte se fshihnin armë të shkatërrimit në masë, u hapën dhe prej tyre dolën kitarat.
— Epo, të fillojmë? — propozoi një nga mjekroshët dhe kaloi dorën mbi tela.
«Më mirë të kishin pasur granatahedhës», — e kuptoi Tringa Nikolla pas dyzet minutash.
Nuk kaluan as dy orë dhe ajo i dinte përmendësh “Diellthin e pyllit”, “Ti je e vetmja ime”, “Nëse një mik doli papritur…” dhe gjithë repertorin tjetër që, njësoj si shishet me alkool, rrotullohej pa fund në këtë lak të Möbius-it, prej nga s’kishte dalje, dhe nga dritarja Tringa Nikolla nuk kalonte dot. U përpoq. Dy herë.
Në fund, as vetë Tringa Nikolla nuk e kuptoi si u përfshi nga ky vorbull. Ajo vetëm sa nuhati tapën e një tinkture dardhe dhe, pas dhjetë minutash, po derdhte lot, duke ulëritur me zë të lartë: «E da-a-a-shura ime…». Pas pesë orësh e zuri gjumi; edhe pas pesë të tjerash, kur erdhi koha të zbrisnin nga mjeti, nisi një hangover i rëndë alkoolik e këngëtar. Çuditërisht, Arlinda Vrioni, ashtu si edhe pasagjerët e tjerë, zbriste nga autobusi e gjallë dhe e pushuar.
— Eh, sa shpirtërore ishte, të vjen keq edhe të ndahesh, — tha ajo me mall. — Tani do gjejmë një grup tjetër që shkon në Sarandë për takimin e dentistëve, dhe rrugës do zbresim.
Tringa Nikollës i vinte për të vjellë; në kokë i jehonte ende «Madhëria juaj, zonja fat…». Vajza ishte pafundësisht e lumtur që pjesën e mbetur të rrugës do ta bënin në qetësi e paqe, mes njerëzish krejt normalë. Sapo hyri në autobus dhe zuri vend, ia futën menjëherë në duar një radiografi dhëmbësh të dikujt dhe e pyetën çfarë mendonte.
— Është e neveritshme, — u përgjigj Tringa Nikolla, duke ndier se si stomaku po i ngjitej drejt fytit.
— Edhe unë ashtu mendoj, — u pajtua burri. — Ka filluar tashmë infeksioni, ja këtu, — tha duke treguar me gisht. — Qartë, kanalet s’i kanë pastruar mirë; duhet të përpiqemi të gjejmë një rreze X. Dhe ja, shikoni, këtu ka një fistulë!