Tringa Nikolla e injoroi dhe u kthye nga dritarja. Fatkeqësisht, në autobus ishin mbledhur vetëm fanatikë të profesionit të tyre, dhe tri orët deri në kurort Tringa Nikolla dhe Arlinda Vrioni i paguan jo me para, por me mbetjet e pasurisë së tyre psikologjike, duke dëgjuar se si njerëzit, me zjarr, diskutonin për dhëmbët. Kishte sërish bidona me alkool dhe madje edhe sherr. Xhentëlmenë e arsimuar me kostume biznesi i respektonin kolegët dhe kurrë nuk godisnin në zonën e gojës, duke ia thyer njëri‑tjetrit vetëm hundët.
Gjatë një ndalese në një nga qytetet e vogla turistike, Tringa Nikolla dhe Arlinda Vrioni zbritën.
— Do të jepja gjithçka tani për t’u hedhur në shtrat, — pranoi Tringa Nikolla.
— Hajde, edhe pak dhe mbërrijmë, — e “gëzoi” Arlinda Vrioni. — Navigatori tregon vetëm dy kilometra në këmbë. Oh, sa të zhurmshme janë këtu pulëbardhat, bërtasin sikur janë sëmurë, — kërkonte zogjtë në qiell, pa e ditur fare se ajo që bërtiste pas shpine nga dëshpërimi ishte Tringa Nikolla e rraskapitur.
“Sa bukur, duket sikur hoteli është mu pranë plazhit”, — u gëzua Tringa Nikolla kur dolën në vijën e parë buzë detit. Pas shpine mbeti një hotel me pesë yje, pastaj një me katër. Tringa Nikolla ishte gati edhe për gjysmë ylli apo një planet xhuxh, por Arlinda Vrioni këmbëngulte ta tërhiqte drejt një vrime të zezë. Pasi kaluan plazhin kryesor, vajzat hynë në ca shkurre me gjemba, ku Tringa Nikolla humbi një shapkë dhe çdo dëshirë për të vazhduar këtë absurditet.
— Ku po më tërheq? — ulëriti ajo më në fund.
— Në hotelin “Një miliard yje”, — njoftoi me krenari Arlinda Vrioni dhe më në fund e nxori skuadrën e saj të vogël në një plazh të egër.
— Çadër? Je serioze? — Tringa Nikolla e shikoi kolegen me mosbesim, kur ajo i kërkoi ndihmë.
— Sigurisht, me financat tona vetëm kështu, por në fakt ne fitojmë. Llogarite vetë, — ia nisi Arlinda Vrioni me romantizma, — ja ku është deti, mu përpara nesh! Dhe s’ka nevojë të paguajmë ekstra. Përndryshe do rrinim atje mes katër mureve e do na ngrinte hundët kondicioneri. Dhe pastaj, kurrë s’e kam kuptuar ç’lezet ka pishina në hotel, çfarë marrëzish shpikin.
Tringa Nikolla gati sa nuk shpërtheu në lot. Pikërisht për atë “marrëzi” ajo kishte ëndërruar, por duket se Arlinda Vrioni kishte të drejtë: me financat e tyre, kjo do të mbetej vetëm ëndërr.
— Mirë, po çfarë do hamë?
— Sot darkojmë me sanduiçët që na përgatitën bardët, ndërsa nesër do dalim të kërkojmë punë.
— Çfarë?! — Tringa Nikolla e hodhi me nerva çantën e shpinës. — Ne sapo kemi dalë me pushime, ç’punë tjetër?!
— Unë, për shembull, çdo verë punoj si kameriere, atje të ushqejnë falas. Ti mund t’i ftesh njerëzit të hipin në “banane”, edhe ajo ka perspektivë. Gjithë ditën argëtim, — tha Arlinda Vrioni krejt seriozisht, duke mbaruar çadrën. — Meqë ra fjala, ndërsa ti flije në autobus, më mësuan të luaj disa këngë. Eja, këndojmë? — nxori kitarën, dhe sërish u dëgjuan britmat e pulëbardhave “të sëmura”.
Në perëndim, Arlinda Vrioni ndezi zjarrin me çakmakun e saj të kampingut dhe vajzat pjekën bukë. Tringa Nikolla nuk ishte në humor për biseda, ndaj të dyja thjesht shikonin flakët dhe dëgjonin se si deti lëpinte me dallgë bregun me rërë. Nga larg vinin muzikë dhe britma gëzimi të njerëzve që pushonin në kafenetë verore dhe klubet.
Vajzat u shtrinë herët për të fjetur. Por Tringa Nikolla, pasi u rrotullua për disa orë në thesin e gjumit, nuk arriti të flinte dhe doli jashtë. Në tokë digjeshin ende prushët e zjarrit, ndërsa në qiell shkëlqenin miliarda yje, për të cilat fliste Arlinda Vrioni. Dhe ishte vërtet e mrekullueshme. Tringa Nikolla harroi edhe të gjitha bezditë dhe thjesht po shijonte tingujt dhe aromat e natyrës.
Në mëngjes ajo kontrolloi të gjitha faqet e punësimit dhe konstatoi me gëzim një lajm të trishtuar:
— Nuk ka vende pune.
— Po ti vërtet, kush kërkon punë në det kështu, — qeshi Arlinda Vrioni dhe e çoi kolegen drejt qytetërimit turistik, pasi e kishin mbuluar më parë çadrën me degë.
Pas një ore, të dyja tashmë shpërndanin shishqebapë në pjata plastike në një nga kafenetë e parkut argëtues buzë plazhit.