— Gëzim i shfrenuar deri në agim, thua? — fërshëlleu Tringa Nikolla, duke u përplasur me Arlinda Vrioni pranë mangallit.
— Po unë premtova qebap! Dhe pastaj u mora vesh që ditën të na lënë për nja dy orë të shkojmë në plazh. Mjafton sa për t’u nxirë dhe për t’u larë, ndërsa netët janë të gjitha tonat.
— E di ç’ka? Më duket se po të urrej.
— Më fal, Tringa, s’kam kohë. Ai tipi atje, m’u duk se do të lërë bakshish për çaj; nga unë një shishe verë, po ia dola, — i bëri syrin Arlinda Vrioni dhe mori një porcion të dyfishtë lula-qebapi nga pjekësi.
Tringa Nikolla nuk qëndroi gjatë në kafene, rreth pesë orë, dhe kaloi te thirrëset për “bananen”. Vajzat i pranonin me qejf. Për më tepër, gjithë ditën mund ta kaloje pranë ujit dhe pa u lodhur shumë. Në drekë Arlinda Vrioni i vinte me pjata plot mish, ndërsa Tringa Nikolla, në këmbim, e linte të hipte për xhiro. Në mbrëmje vajzat loznin pranë bregut, rrinin te zjarri ose shkonin të kërcenin, po të kishin ende fuqi. Pas dy javësh duhej të niseshin sërish mbrapsht. Këtë herë vajzat i bashkuan paratë dhe blenë biletat më të lira, në vagon të klasës së tretë, në shtretërit anësorë të sipërm.
Në punë Tringa Nikolla u kthye krejt e rraskapitur.
— Ja ky po që është nxirje! — vuri re një nga vajzat, jo pa zili në zë, kur Tringa Nikolla hyri në zyrë në mëngjes. Arlinda Vrioni ende s’kishte ardhur; po vonohej diku te hyrja.
— Marrëzira, — tha Tringa Nikolla, — jam djegur e gjitha.
— Ndodh me të gjithë. Po si u kënaqët? Pamë te Arlinda Vrioni fotot tuaja nga deti: pamje fantastike, plazh i shkretë…
— Po, vetëm se i egër, hyrja në ujë s’ishte edhe aq e mirë, — mërmëriti me pakënaqësi. — Ama vërtet, njerëz s’kishte fare. Nuk e di si e gjeti Arlinda Vrioni atë vend…
— Po me çfarë ushqeheshit?
— Me këta qebapë gjithë ditën. Mendoj se mishin dhe perimet në zgarë s’do t’i shoh dot me sy për një vit.
— Oho, paskeni qenë zonjusha të mëdha.
— Ç’zonjusha! — bëri me dorë Tringa Nikolla. — Po të ishim, s’do dilnim nga pishina; kështu, gjithë ditën herë te “banana”, herë te skafi, herë te jastëku, dreqi ta hajë, ai kërcyesi — për të tërhequr vëmendje.
Këtu kolegëve s’u mbeti më mendja te puna dhe të gjithë u ngulën te rrëfimi.
— Po çfarë tjetër bënit?
— Eh… kjo… — u turpërua nga vëmendja. — Shkonim në disko, hipnim në karuselë.
— Shtrenjtë?
— Jo, Arlinda Vrioni u njoh me të gjithë në park, u bë si e shtëpisë, dhe na linin të hynim falas.
— Të lumtura… — mbeti pezull në ajër.
— Eh, ndoshta po, — tha me pasiguri Tringa Nikolla, duke rrotulluar në mendje gjithë pushimin. Kujtonte shëtitjet e natës, këngët te zjarri, zhurmën e valëve dhe si i shpëtonin sendet nga shiu herët në mëngjes.
— Po pra, cili është sekreti? — pyeti më në fund Vjollca Plaku.
— Sekreti? S’ka ndonjë sekret. Thjesht, po të duash, mund të pushosh edhe pa para, dhe problemet s’janë aq të mëdha. Kaq. Po, s’është hotel me pesë yje… — Tringa Nikolla fliste, ndërsa i kujtohej hoteli i tyre i vogël me një miliard yje. — S’ka SPA e taksi, ndonjëherë duhet edhe të punosh, por është qejf.
— Çfarë qejfi qenka ky? Më shumë ngjan me katorgë, — buzëqeshi me ironi Gentian Bushati, dhe të tjerët e mbështetën me një të qeshur të lehtë.
Në atë çast në zyrë hyri më në fund Arlinda Vrioni dhe, që nga dera, u hodh drejt Tringa Nikollës.
— Dëgjo, na ftojnë fundjavën në një ecje. Ata, bardët nga autobusi. Vjen?
— Po, pse jo! — u përgjigj me gëzim Tringa Nikolla.
— Oh, sa interesante! Unë s’kam qenë në ecje prej një shekulli, — u dëgjua zëri i një prej punonjëseve.
— Atëherë hajde me ne! — propozoi Tringa Nikolla. — Arlinda, s’ke gjë kundër, apo jo?
— Unë? — u habit ajo. — Nga i kam unë këto kompetenca — të jem kundër?
— Jo, vajza, unë po e lë. Shumë e ndërlikuar më duket. Për ecje duhen para, pastaj çadra, rroba të ngrohta, e unë s’kam as çantë shpine. Dhe pylli — s’ka asnjë komoditet. Një herë tjetër.
— Si të duash. Një herë tjetër mund edhe të mos ketë.
Lavdrim Bardhi
Nëse ju pëlqeu historia, mbështeteni autorin me pëlqime, shpërndarje ose duke e gostitur me biskota: 2202206829408835 (Sberbank). Do të jem mirënjohës për çdo mbështetje! =) Faleminderit!
Burimi